Ο χρόνος μπορεί να μετρηθεί σαν βιολογικός, δηλαδή με τον κύκλο ζωής ενός ατόμου αλλά και σαν ιστορικός χρόνος που αφορά την ύπαρξη ενός έθνους, κράτους ή ακόμα και ενός λαού χωρίς κράτος.
Θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε δύο ιστορικούς χρόνους, των Εβραίων, και των δικών μας προγόνων, που έζησαν κάτω από διάφορους δυνάστες. Ταυτόχρονα θα δούμε και την πρόσφατη ιστορία μας που δυστυχώς στηρίχθηκε στον βιολογικό χρόνο με τα χείριστα αποτελέσματα.
Οι πρόγονοι μας αναγνώρισαν νωρίς την αξία του ιστορικού χρόνου. Στηρίχθηκαν στην Εκκλησία, σε αρχές και αξίες που τις μεταλαμπάδευαν από γενιά σε γενιά για να κρατηθούν στον χρόνο. Μέσα από την Εκκλησία έβλεπαν τα Θεία Πάθη, την Σταύρωση αλλά και την Ανάσταση. Συνταύτιζαν τα πάθη που τραβούσαν ιδιαίτερα από τους Τούρκους, κάτι σαν τα πάθη του Ιησού Χριστού πιστεύοντας πως κάποια στιγμή θα έρθει η Ανάσταση. Για αυτούς δεν ήταν τίποτε άλλο από την Ελευθερία και ενσωμάτωση στον Εθνικό κορμό. Η μεταλαμπάδευση από γενιά σε γενιά του οράματος της Ελευθερίας και ενσωμάτωσης στον Εθνικό κορμό, ωθεί τον λαό να επαναστατήσει. Με την επανάσταση του μοναχού Ιωανίκιου επί Τουρκοκρατίας και με την επανάσταση των Οκτωβριανών επί Αποικιοκρατίας.
Η φυσική συνέχεια της επανάστασης ήρθε το 1955 με την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ με πολιτικό αρχηγό τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και στρατιωτικό ηγέτη τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή. Με παλλαϊκή συμμέτοχή, με απαράμιλλο ηρωισμό από τον λαό και τους αντάρτες μας, με στρατηγικό στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Είναι άποψη μας πως οι δύο ηγέτες μας έβλεπαν προς τον βιολογικό χρόνο και όχι όπως τους προγόνους μας στον ιστορικό χρόνο. Το 1958 ξεφύγαμε του στρατηγικού στόχου της Ένωσης, προτείνοντας την ανεξαρτησία σαν συμβιβασμό. Είναι βέβαια γνωστό πως ο συμβιβασμός ποτέ δεν έχει εντιμότητα, αλλά υποχωρήσεις και ζημιές, όπως αποδείχθηκε με τις Συμφωνίες Ζυρίχης -Λονδίνου.
Μετά και την ανεξαρτησία οι δύο ηγέτες μας εξακολούθησαν να βλέπουν το μέλλον του τόπου μέσα από τον βιολογικό τους χρόνο. Έτσι με τα πάθη και εμμονές τους, με μια χούντα εντεταλμένη να προδώσει την Κύπρο μαζί με τους εδώ συνεργάτες της, και μια εθνοκτόνο Τουρκία να καραδοκεί φθάσαμε στο τραγικό καλοκαίρι του 74. Με την προοπτική του Ελληνισμού της Κύπρου να χειροτερεύει από τους λιποβαρείς πολιτικούς ηγέτες που ακολούθησαν.
Στην άλλη πλευρά οι Εβραίοι επί 2.000 χρόνια πάντα έβλεπαν στον ιστορικό χρόνο, όπως οι δικές μας παλιές γενιές. Κάθε γιορτή, στο οικογενειακό τραπέζι ο επικεφαλής της οικογένειας, σηκωνόταν από το τραπέζι προτού αρχίσει το φαγητό, ανασήκωνε το ποτήρι και έκανε πρόποση που την επανέλαβαν όλοι, «Του Χρόνου στην Ιερουσαλήμ.»
Οι Εβραίοι βλέποντας πάντα προς το ιστορικό χρόνο, με σύμπνοια, οργάνωση και αμετάθετο στόχο την ίδρυση κράτους, τα κατάφεραν το 1948. Στήριξαν το κράτος τους πάνω σε γερές βάσεις, με προμετωπίδα πάντα την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ. Προόδευσαν σε όλους τους τομείς, γεωργία, νοσοκομεία, τεχνολογία, εμπόριο, αμυντική βιομηχανία και έχουν ένα από τον καλύτερο στρατό.
Το κράτος του Ισραήλ γεννήθηκε από τους ίδιους τους Εβραίους το 1948. Δώδεκα χρόνια μετά με τον συμβιβασμό της Ανεξαρτησίας, εμείς χάσαμε το δικαίωμα της εθνικής αποκατάστασης ή να ιδρύσουμε οι ίδιοι το κράτος μας. Έτσι μας το ίδρυσαν άλλοι, στα δικά τους μέτρα και συμφέροντα, με όλα τα επακόλουθα που μας ταλανίζουν μέχρι και σήμερα.