Τον Γιώργο Αγγελόπουλο ο περισσότερος κόσμος τον έμαθε από το Survivor, μεταπήδησε στην υποκριτική και εσχάτως είπε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στη λογοτεχνία. Ο ίδιος δήλωσε (με περίσσευμα ειλικρίνειας) ότι έχει διαβάσει οχτώ (8) βιβλία. Δεν τον λες και βιβλιοφάγο εδώ που τα λέμε, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Το σίγουρο είναι ότι το «βιβλίο» του θα σκίσει και αυτό μάλλον είχε κατά νου ο εκδοτικός (υποθέτω δεν ήταν ο μόνος) που διεκδίκησε και εξασφάλισε την υπογραφή του.
«Ο ασφαλέστερος τρόπος να κρύβεις από τους άλλους τα όρια των γνώσεων σου, είναι να μην τα υπερβαίνεις», έλεγε κάποτε ο ποιητής Giakomo Leopardi. Σε περίπτωση όμως που ο Ντάνος δεν γνωρίζει, ή απλά δεν θέλει να παραδεχτεί, τα όρια των γνώσεων του δεν υπάρχει κάποιος γύρω του (ακόμα και μέσα στους εκδοτικούς) να τον προστατεύσει; Η απάντηση είναι μάλλον αυτονόητη. Μπροστά στο εμπορικό αντίκρισμα κανείς δεν θα σταθεί εμπόδιο στις φιλοδοξίες ανθρώπων που έγιναν αναγνωρίσιμοι όχι λόγω κάποιου ιδιαίτερου ταλέντου ή χαρίσματος αλλά ακριβώς επειδή δεν διέθεταν απολύτως κανένα. Η σύγχρονη κοινωνία του θεάματος πριμοδοτεί άλλωστε το κενό υπονομεύοντας παράλληλα κάθε ανεπαίσθητο ψίθυρο ουσιαστικού προβληματισμού. Στην Αγγλία και την Αμερική οι βιογραφίες ημισελέμπριτις αποτελούν κανόνα, εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού από τις ντάνες των βιβλιοπωλείων και καμαρώνουν πρώτο τραπέζι πίστα στις λίστες των ευπώλητων.
Προφανώς και στην Ελλάδα, που οι τάσεις έπονται και κατά κανόνα πιθηκίζονται η ετεροχρονισμένη ανακάλυψη αυτού του είδους της παραλογοτεχνίας δεν αποτελεί παράδοξο. Ενώ με τις χρόνιες παθογένειες που ταλανίζουν το χώρο θα ήταν τουλάχιστον παρήγορο να ήταν η μόνη κακή και ανάξια σχολιασμού περίπτωση. Για να το θέσω όσο πιο απλά μπορώ δεν θα μου έκανε εντύπωση μια μελλοντική παρουσίαση στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ή το καφέ του Ιανού. Θα ήταν επομένως τουλάχιστον υποκριτικό να εξαντλήσει κάποιος την αυστηρότητα του στον Γιώργο Αγγελόπουλο παρακάμπτοντας το γεγονός ότι η επιλογή του αποτελεί το σύμπτωμα και όχι την αιτία. Ο αφρός άλλωστε της επικαιρότητας θα τον ξεβράσει σύντομα δίνοντας τη θέση του σε άλλους Ντάνους και ακόμα περισσότερα εκδοτικά εγχειρήματα που θα καταλαμβάνουν τις ντάνες και τις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων για να υπενθυμίζουν στους περαστικούς τον σύγχρονο πολιτισμικό Μεσαίωνα. Ή όπως εύστοχα περιγράφει ο Ουελμπέκ στα «Στοιχειώδη Σωματίδια», την αδιάκοπη αυτοκτονία μιας καταναλωτικής και αποπροσανατολισμένης Δύσης…