Μπορεί η επίσκεψη Ερντογάν στη Θράκη να ήταν μια ήττα για τη χώρα μας, όμως τώρα έρχεται η καταστροφή. Με την καταγέλαστη επίκληση της δικής μας, οικειοθελούς πρωτοβουλίας («κανείς δεν με σπρώχνει, μόνος μου πηδάω στον γκρεμό») η Κυβέρνηση προχωράει, λόγοις και έργοις, στην κατεύθυνση που υπέδειξε ο Τούρκος πρόεδρος.
Το ένα μείζον θέμα αφορά την ανάδειξη των μουφτήδων. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του πρωθυπουργού έχουμε πρόβλημα ως χώρα, καθότι «ένα τμήμα της μειονότητας δεν αναγνωρίζει τους μουφτήδες που έχει διορίσει η Πολιτεία». Να δεχθούμε την καλή προαίρεση της Κυβέρνησης να λύσει το πρόβλημα που γεννάται από το γεγονός ότι μια μειοψηφία μόνο δέχεται τους διορισμένους μουφτήδες ως θρησκευτικούς της ηγέτες. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό;
Στον περιορισμένο χώρο του παρόντος άρθρου επισημαίνουμε εν τάχει τρεις βασικούς λόγους: 1) Προ 30ετίας το κράτος νοιάστηκε να μπαλώσει όπως όπως ένα κενό και έκτοτε δεν ενδιαφέρθηκε για μια θεσμική οχύρωση των μουφτειών, ώστε αυτές να αποκτήσουν κάποιαν αξιοπιστία και κύρος στα μάτια των πιστών. Αντιθέτως, τις άφησε στο έλεος αδιάφανων μηχανισμών οι οποίοι ακόμη δεν έχουν εκλείψει. Αυτό που λέγεται μουφτεία σήμερα είναι επισήμως …ένας δημόσιος υπάλληλος του υπουργείου Παιδείας κι από κάτω του ένας σκοτεινός διάδρομος με ποικίλα συμφέροντα, ατομικά και συλλογικά. Από χρόνια είναι έτοιμο στο Υπουργείο Παιδείας ένα προεδρικό διάταγμα για οργανόγραμμα και εκσυγχρονισμό των μουφτειών αλλά ουδείς τελικά το προχώρησε. Γιατί; 2) Πάντοτε τα πρόσωπα παίζουν κομβικό ρόλο στις εξελίξεις. Γιατί στην πομακογενή Ξάνθη ο επίσημος μουφτής Σινίκογλου δεν ελέγχει παρά μόνο 1-2 ιμάμηδες, αφήνοντας όλο το πεδίο ελεύθερο στον «εκλεγμένο» Μετέ με τους εκατόν τόσους ιμάμηδες, ενώ την ίδια στιγμή στην θεωρητικά δυσκολότερη Κομοτηνή η πόλη ελέγχεται από τον νόμιμο μουφτή Τζεμαλή; Και γιατί η νομιμοφροσύνη αυτή στη θρακική πρωτεύουσα διευρύνεται διαρκώς, ιδίως από τη στιγμή που ανέλαβε πρόεδρος στη Διαχειριστική Επιτροπή (και την μεταμόρφωσε θεαματικά) ο Σελήμ Ισά; Είναι προφανώς θέμα συγκεκριμένων επιλογών και η ατυχήσασα πρόσφατη προσπάθεια για αντικατάσταση του Σινίκογλου – όπως και η αλλαγή μουφτή στο Διδυμότειχο που καρκινοβατεί - δείχνει ότι η μεν πρόθεση ανάταξης υπάρχει, όμως ο κατάλληλος τρόπος δεν έχει ακόμη ανευρεθεί. 3) Είναι η πρόθεση της Τουρκίας να έχει πρωτεύοντα ρόλο στη Θράκη. Όποιον τρόπο και να επιλέξει η Κυβέρνηση, όποια πρόσωπα και να αναδείξει, αν ο ρόλος της Τουρκίας υποβαθμιστεί θα έχουμε «ένα τμήμα της μειονότητας» απέναντί μας. Η εμπειρία σε άλλα θέματα το έχει δείξει περίτρανα, δεν χρειάζεται φαντασία για να το προβλέψει κανείς. Πόσο μάλλον όταν ως «μειονότητα» εννοείς την πολιτική της ηγεσία, την σχεδόν καθολικά ελεγχόμενη εξ ανατολών… Εν κατακλείδι δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι η Κυβέρνηση θα προχωρήσει όντως σε εκλογή μουφτήδων, παρά τα λεγόμενά της. Θεωρούμε πως πρόκειται μάλλον για προεκλογική φούσκα και κούφια υπόσχεση προς την γείτονα (έχει ξαναγίνει επί ΠαΣοΚ και υπουργίας Γιαννίτση). Ένα τέτοιο έγκλημα σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων ουδείς μπορεί να το εκτελέσει, πόσο μάλλον με αδιανόητες συγκρίσεις ισλάμ και ορθοδοξίας ή Οικουμενικού Πατριάρχη και …μουφτή Ξάνθης. Ένδειξη ενισχυτική αυτού του σκεπτικού μας είναι και η ρύθμιση στο θέμα του ισλαμικού νόμου (Σαρία) που πέρασε από την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, επαναβεβαιώνοντας τις δικαστικές αρμοδιότητες του μουφτή, άρα καθιστώντας αδύνατη την εκλογή του. Προς το παρόν, έστω.
Το δεύτερο ζήτημα, αυτό μάλιστα που προχωράει ήδη με πράξεις, είναι η εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στα δημόσια νηπιαγωγεία της Θράκης. Μπαίνει σε εφαρμογή από τον Γενάρη ως πιλοτικό πρόγραμμα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, παρότι πουθενά δεν το έχει ζητήσει η τοπική μειονοτική κοινωνία η οποία πλέον έχει αποδεχθεί και αγκαλιάσει τα δημόσια νηπιαγωγεία. Μάλιστα ξεκινάει με έναν χρόνο καθυστέρηση (και) λόγω των μεγάλων αντιδράσεων που συνάντησε από το σύνολο των νηπιαγωγών. Εφέτος λοιπόν προσλήφθηκαν με 10μηνες συμβάσεις έξι «διαμεσολαβητές» - αποκλειστικά από την μειονότητα! - για ισάριθμα νηπιαγωγεία σε μειονοτικά χωριά της Θράκης (Αρριανά, Πάσος, Ασώματοι, Πάχνη, Άλμα, Κύρνος) που θα συμβάλλουν στην γλωσσική επικοινωνία της πλειονοτικής νηπιαγωγού με τα νήπια. Στην πράξη θα ακυρωθεί ο ρόλος της υπάρχουσας νηπιαγωγού, αφού το νήπιο θα προτιμήσει την εύκολη επικοινωνία με την διαμεσολαβήτρια, παρά την προσπάθεια εκμάθησης της ελληνικής. Έτσι θα ακυρωθεί όχι μόνο η προσδοκώμενη ελληνομάθεια που είναι απαραίτητη πριν το σχολείο αλλά και η επιθυμητή βιωματική επαφή του νηπίου με την άλλη πλευρά της κοινωνίας που του είναι ξένη. Παράλληλα υπονομεύεται ο ρόλος και το μέλλον της νηπιαγωγού και τίθεται εν αμφιβόλω το εργασιακό της μέλλον, εξ ου και η καθολική αντίδραση των συλλόγων των νηπιαγωγών Ξάνθης και Κομοτηνής που συγκέντρωσαν υπογραφές κατά του προγράμματος, πλην ματαίως. Ο υπεύθυνος γ.γ. του υπουργείου Παιδείας Ανδρέας Νοταράς τους διεμήνυσε (6/10/2017) ότι είναι ειλημμένη πολιτική απόφαση και να πάψουν να αντιδρούν – μάλιστα στη συνάντηση έγινε επίκληση και παιδαγωγικών επιχειρημάτων με βάση έρευνες στους …ισπανόφωνους των ΗΠΑ. Αν όντως ξεκινήσει εφέτος το πρόγραμμα, η πορεία είναι προδιαγραμμένη και μας το λένε ξεκάθαρα οι αλυτρωτικοί – παρακρατικοί σύλλογοι των δυτικοθρακιωτών Τούρκων της Ευρώπης που παρακολουθούν την διαδικασία ζητώντας όλο και περισσότερα: «η ελληνική Κυβέρνηση να σεβαστεί το δικαίωμα εκπαίδευσης στη μητρική γλώσσα και να ανοίγει δίγλωσσα νηπιαγωγεία με το ίδιο καθεστώς με τα δημοτικά σχολεία της μειονότητας στην αυτόνομη δομή» (Χαλίτ Χαμπίμπογλου, πρόεδρος της ABTTF).
Ναι, αυτά είναι πράγματι εσωτερικά θέματα του ελληνικού κράτους. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάποια δομή που να δικαιολογεί αυτόν τον χαρακτηρισμό.