Με το βλέμμα στραμμένο στο Παρίσι και στην Συνάντηση του σχηματισμού Normandy Format, για την αντιμετώπιση της Ουκρανικής κρίσης, γεννιούνται έντονοι προβληματισμοί, σχετικά με την έκβαση του ζητήματος, καθώς επίσης και με τον κομβικό ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η Γαλλία στο εγγύς μέλλον.
Ως προς τη διαπραγματευτική ισχύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, αξίζει να σημειωθεί πως οι πρόσφατες εξελίξεις του διεθνούς γίγνεσθαι είναι ικανές να καθορίσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, με τα οποία προσέρχονται σε συζήτηση αμφότερες οι δύο πλευρές.
Σε ό,τι αφορά την Ρωσία, αναμφισβήτητα, η έκβαση της Συριακής κρίσης αποκατέστησε σε μεγάλο βαθμό τόσο το γόητρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όσο και την ισχύ της στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Η στενή συνεργασία της Μόσχας με την Τουρκία στη Συρία, μέσω κοινών επιχειρήσεων, αλλά και μέσω συμπράξεων σε ζητήματα παροχής ηλεκτροδότησης και νερού, όσο και η υπόθεση του συστήματος αεράμυνας των S400, ενισχύουν τη δυναμική εικόνα της Ρωσίας και αφήνουν έντονες υπόνοιες περί ύπαρξης “Δούρειο Ίππου” εντός του ΝΑΤΟ.
Αντίθετα, όσον αφορά στην Ουκρανική πλευρά, οι πρόσφατες φήμες περί συνομιλιών τoυ Προέδρου της Ουκρανίας με τον Αμερικανό ομόλογό του και αντίστοιχα η υπόθεση της καταγγελίας κατά του Ντόναλντ Τράμπ, θέτουν αμφιβολίες για την μελλοντική υποστήριξη της Ουκρανίας από την Ουάσινγκτον στο άμεσο χρονικό διάστημα.
Επιπρόσθετα, το γεγονός πως τον περασμένο μήνα ο Ουκρανικός στρατός αποσύρθηκε από τα χωριά Πετρόβσκε και Μποχντάνιβκα, ως ένδειξη καλής θελήσεως, αλλά και η είδηση θεώρησης 125.000 Ρωσικών διαβατηρίων σε κατοίκους της Ανατολικής Ουκρανίας, προκαλούν έντονους προβληματισμούς ως προς το κατά πόσο η λύση που θα επιχειρηθεί να δοθεί θα είναι ευνοϊκή και για τα δύο μέρη της συμφωνίας.
Μάλιστα, η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Ουκρανού Προέδρου, Βολοντίμιρ Ζελένσκι εκφράζεται και από πολιτικά πρόσωπα της χώρας του, μιας και ο πρώην Πρόεδρος, Πέτρο Ποροσένκο, προέτρεψε δημοσίως τον διάδοχό του να αποφύγει την διαπροσωπική συνάντηση με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Γενική συνισταμένη των όσων αναφέρθηκαν πιο πάνω αποτελεί το γεγονός πως η αναβάθμιση της στρατηγικής εικόνας της Ρωσίας σήμερα αποτελεί σημαντικό πλεονέκτημα στη διαπραγμάτευση για την επίλυση της Ουκρανικής κρίσης.
Ωστόσο, ο ρόλος της Ρωσίας στις διεθνείς εξελίξεις καθορίζεται και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη στάση της Γαλλίας μέσα στην Ευρώπη, αλλά και εντός του Ευρώ Ατλαντικού άξονα. Εάν λάβουμε υπ’ όψιν τα λεγόμενα Μακρόν περί “εγκεφαλικού θανάτου” του ΝΑΤΟ, αλλά και το βέτο της Γαλλίας ως προς το ζήτημα της Ευρωπαϊκής διεύρυνσης, τότε θα πρέπει να αναλογιστούμε πως οι αποφάσεις που θα λάβει το Παρίσι στο εξής θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό και τη σχέση της Ρωσίας με τα κράτη της Ευρώπης.
Λαμβάνοντας ως δεδομένο το ζήτημα των κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τη Ρωσία, αλλά και το γεγονός πως στις 31 Δεκεμβρίου πρόκειται να λήξει η Συμφωνία Ρωσίας και Ουκρανίας για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη, αντιλαμβανόμαστε πως η διευθέτηση των σχέσεων μεταξύ της Μόσχας και του Κιέβου εξαρτάται από πολλούς και αλληλένδετους μεταξύ τους παράγοντες.
Ασφαλώς, η στάση της Γαλλίας απέναντι στο ΝΑΤΟ, αλλά και η επιθυμία για ολοκλήρωση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα προσδιορίσουν ως ένα βαθμό και τις ισορροπίες της Δύσης με τη Ρωσική πλευρά. Η αντιμετώπιση της Μόσχας, είτε ως απειλή, είτε ως παράθυρο συνεργασίας, είναι δύο όψεις ενός νομίσματος που ακόμη δεν έχει λάβει τη θέση του.
Επομένως, η έκβαση των διαπραγματεύσεων για την επίλυση της ουκρανικής κρίσης, η οποία τα τελευταία 5 χρόνια μετρά 13.000 νεκρούς, εξαρτάται από μια σειρά διεθνών δρώντων, με διαφορετικά συμφέροντα και ξεχωριστές στρατηγικές βλέψεις. Σε κάθε περίπτωση, η διαχρονική, γεωστρατηγική κουλτούρα της Ουκρανίας καθιστά και κατά πάσα πιθανότητα θα εξακολουθήσει να καθιστά τη χώρα ως παθητικό δέκτη της γεωγραφικής και της ιστορικής της μοίρας, αφήνοντάς της ελάχιστα περιθώρια ελιγμού.