Ύβρις και Ασέβεια! Πάνω από το πτώμα ενός δολοφονημένου, ευάλωτου και ταλαιπωρημένου ανθρώπου έστησαν χορό, οι μισάνθρωποι απόγονοι του δολοφόνου Χίτλερ και ναρκισσιστές αντι-κοινωνικοί οπαδοί του ”εκκεντρικού” μαρκήσιου Ντε Σαντ. Οι μεν με τα τρικάκια τους, μας θυμίζουν το ένστικτο του θανάτου, το οποίο στο ναζιστικό παραλήρημα του ημίτρελου Φύρερ, περιγραφόταν με την «γοητευτική» προτροπή: «θα σας απαλλάξω από την τυραννία της συνείδησης και των ηθικών συναισθημάτων». Από κάθε ανθρωπολογικό όριο, δηλαδή. Ενώ μια μεγάλη μερίδα από τους δε, μεταλλάσσουν το ίδιο ένστικτο, με ελευθεριάζουσα αυταρέσκεια, στο εγωκεντρικό πολυώνυμο: ”απόλαυση χωρίς όρια” (κατανάλωση χωρίς όρια, αλλιώς; ) και επιπλέον δικάζουν και καταδικάζουν με το αδίκημα της «συλλογικής ευθύνης» έναν ολόκληρο λαό. Περνώντας από την αναγκαιότητα του τέλους μιας ενοχοποιημένης σεξουαλικότητας σε μια σεξουαλικότητα «χωρίς όρια» και «ήθος» (στον Όμηρο, σημαίνει τόπος), μακράν της ουσιαστικής δημοκρατίας και της συλλογικής κοινότητας, τελικά. Η οποία είναι η μόνη που μπορεί να εμπεριέξει όλα τα διαφορετικά μέλη της, όταν σμιλεύει την βασική ιδιότητα του πολίτη, εντός της Πόλις που «εκπαιδεύει».
Στο πηλίκο, εντέλει, μένει η κοινή αφετηρία τους, ο μηδενισμός, παρόλο που σαφώς η μισάνθρωπη πλευρά είναι αυτή συχνά προχωρά σε δολοφονίες! Ο μηδενισμός, με απαραίτητη προϋπόθεση την αποδόμηση, θεριεύουν στο πρόσφορο έδαφος του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και επιβάλλει τα ένστικτα και τη λίμπιντο που απεργάζονται την καταστροφή! Πόσο λείπει ο αιρετικός και γνήσιος λόγος του Παζολίνι, που χρόνια πριν, έφτυσε στα μούτρα και τις δυο αυτές ιδεολογίες και, αλίμονο, ανέδειξε τις υπόγειες αλληλοτροφοδοτούμενες διανοητικές διαδρομές τους!
Θαρρώ, το οντολογικό όριό μας, ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και τη διαφορετικότητα, χρειάζεται να περάσει μέσα από τη δύσκολη και προκλητικά αναστοχαστική αναμέτρηση με τις σκέψεις αυτές, προκειμένου να διαφανεί μια σύνθεση, σύμφωνα με τα ανθρώπινα μέτρα μιας ζωής με νόημα.