Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνώντων, των «ειδημόνων» και των ελληνικών ΜΜΕ να το αποκρύψουν, ένα ήταν το κοινό μέτρο που έλαβαν όλες οι χώρες που αντιμετώπισαν έως σήμερα επιτυχώς την πανδημία (Κίνα, Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Κορέα, Ταϊβάν, Σενεγάλη κ.ά. – μερικές μάλιστα απ’ αυτές ουσιαστικά την εξάλειψαν).
Έκλεισαν τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τα χερσαία τους σύνορα. Για να ταξιδέψει κανείς σε αυτές, συνήθως πρέπει να μπει σε καραντίνα μέχρι δύο εβδομάδων, πράγμα που σημαίνει ότι ελάχιστοι το αποπειρώνται αν δεν έχουν λόγους άκρως σοβαρούς.
Εννοείται, ότι αυτές οι χώρες ΔΕΝ δέχονται ξένους τουρίστες. Τελευταίο παράδειγμα η Ιαπωνία που ανακοίνωσε ότι δεν θα δεχτεί ξένους φιλάθλους στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώνει το καλοκαίρι.
Στις χώρες αυτές, γενική ή τοπική καραντίνα επιβλήθηκε μόνο πρόσκαιρα ή και καθόλου, η οικονομία, η διοίκηση και η εκπαίδευση λειτουργούν κανονικά, όπως και ο εσωτερικός τουρισμός.
Τα δε κρούσματα, αναλογικά πάντα με τον πληθυσμό, κυμαίνονται σήμερα από υποεικοσαπλάσια της Ελλάδος (η περίπτωση της Ιαπωνίας) έως μηδενικά (όπως στην Ταιβάν, την Αυστραλία, την Νέα Ζηλανδία και αλλού).
Ερωτήσεις κρίσεως:
– Αν, το αργότερο από πέρυσι το καλοκαίρι, η ελληνική κυβέρνηση είχε περιορίσει τις διεθνείς μετακινήσεις, θα αναγκαζόταν να απαγορεύσει τις διαδημοτικές;
– Αν η ελληνική κυβέρνηση είχε περιορίσει τις διεθνείς μετακινήσεις, θα αναγκαζόταν να επιβάλει καν ένα από τα πιο άγρια (και εντελώς αναποτελεσματικά) καθολικά απαγορευτικά της υδρογείου;
– Αν η ελληνική κυβέρνηση είχε περιορίσει τις διεθνείς μετακινήσεις, πόσα (εκατοντάδες χιλιάδες) λιγότερα κρούσματα θα είχε η χώρα σήμερα;
– Αν η ελληνική κυβέρνηση είχε περιορίσει τις διεθνείς μετακινήσεις, πόσους (χιλιάδες) νεκρούς λιγότερους θα είχαμε θρηνήσει;
– Αν η ελληνική κυβέρνηση είχε περιορίσει τις διεθνείς μετακινήσεις, πόσες επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας θα είχαν σωθεί, πόσα δισεκατομμύρια λιγότερα δάνεια θα είχαμε φορτωθεί στις πλάτες μας, πόσοι άνθρωποι λιγότεροι θα πένονταν;
– Αν η ελληνική κυβέρνηση είχε περιορίσει τις διεθνείς μετακινήσεις, θα διέσωζαν ο τουρισμός και η εστίαση ένα αποφασιστικό μέρος του τζίρου τους, σε πολλές περιπτώσεις και τη βιωσιμότητά τους;
- Τώρα που η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται και πάλι, και σε συνθήκες ασυγκρίτως χειρότερες, να ξανακάνει το ολέθριο σφάλμα του περυσινού καλοκαιριού και να ανοίξει πάλι τον (ξένο) τουρισμό, ποιο θα είναι το (νέο) τίμημα που θα κληθούμε όλοι να πληρώσουμε – σε ζωές και σε χρήμα;
Και μιας και η κουβέντα πήγε στο χρήμα, ένα ακόμη ερώτημα:
– Πού θα πάει η μερίδα του λέοντος των κεφαλαίων που ρίχνουν οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο για να στηρίξουν την πληττόμενη από την πανδημία εθνική τους οικονομία;
Στις σοβαρές χώρες η απάντηση είναι μία: στη βιομηχανία. Πάνω από 300 δισ. δολλάρια θα διαθέσει ο πρόεδρος Μπάιντεν στις ΗΠΑ λ.χ. για να ενισχύσει η χώρα την αυτάρκειά της σε είδη πρώτης ανάγκης και να ανακτήσει την ανεξαρτησία της από τις διεθνείς αλυσίδες παραγωγής, ανεξαρτησία που όπως είδαμε στην πανδημία μπορεί να είναι υπόθεση ζωής και θανάτου.
Εδώ σε μας η απάντηση είναι άλλη: στα ντουβάρια. Κάπου 10 δισ. ευρώ (ποσό που με βάση το ΑΕΠ και τον πληθυσμό της χώρας είναι πολλαπλάσιο των 300 δις. δολλαρίων των ΗΠΑ) θέλει να επενδύσει λέει η κυβέρνησή μας για την… «ενεργειακή αναβάθμιση» εκατοντάδων χιλιάδων κτηρίων, γραφείων και σπιτιών.
Με άλλα λόγια, δεν μας φτάνουν τα 2.300.000 άδεια, ημιτελή ή ανεκμετάλλευτα κτήρια που έχουμε στην Ελλάδα (στοιχεία της Στατιστικής Αρχής), πρέπει να ρίξουμε κι άλλα λεφτά στον καταπιόνα του τσιμέντου και της αθλιότητας, με πρόσχημα την πράσινη ενέργεια.
Ακόμη ανακοινώθηκαν ενισχύσεις στον τουρισμό και νέα... Μουσεία. «Τ′ άξια καλά παιδιά τα παινεμένα!» όπως σάρκαζε έναν αιώνα πρωτύτερα ο Κωστής Παλαμάς, «όλα στου αρχαίου το Μολώχ θυσία», και εννοούσε τη μοχθηρή εκείνη θεότητα της Μέσης Ανατολής που οι πιστοί της για να την εξευμενίσουν της πρόσφεραν ολοκαύτωμα τα ίδια τους τα τέκνα…
Πέρυσι τέτοιον καιρό, όλοι μιλούσαμε για την ανάγκη να απεξαρτηθεί η χώρα από την αυτοκτονική μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, που τώρα στην πανδημία τής κόστισε μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως υφέσεις.
Ένα χρόνο μετά, οι τοτινές συζητήσεις έχουν ξεχαστεί και οι κυβερνώντες ετοιμάζονται και πάλι να ανταμείψουν για τις «υπηρεσίες» τους στον τόπο τούς συνήθεις υπόπτους – τους εργολάβους και τους ξενοδόχους.
Εθνικές προτεραιότητες…