Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα προβλέψεις.
Σε πιάνουν πάντα απροετοίμαστο και δεν σε αντιμετωπίζουν με συμπάθεια..
Δεν σου λένε: «Εεεε..Πρόσεχε....Έρχομαι ... Λάβε τα μέτρα σου»!
Οι σεισμοί και το κακό με όποια μορφή κι αν έρθουν, δεν τα βρίσκεις, σε βρίσκουν.
Δεν πέφτεις εσύ επάνω τους, αυτά πέφτουν πάνω σου και μάλιστα με ορμή.
Το κακό, ακόμα και αν δεν «πας γυρεύοντας», εκείνο σε ψάχνει και σε βρίσκει πάντα.
Όταν σε επιλέξει για θύμα του δεν του ξεφεύγεις με τίποτα.
Εκεί που κάθεσαι αμέριμνος, χαλαρός και πίνεις το καφεδάκι σου, έρχεται και σου χτυπά την πόρτα.
Κάνεις το λάθος και ανοίγεις πιστεύοντας ότι είναι ο καλός σου γείτονας και σου έρχεται μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα που βλέπεις τον ουρανό σφοντύλι..
Σε κοιτά ειρωνικά και σου κλείνει το μάτι σαν να θέλει να σου πει:
Δεν με περίμενες εεεε;
Αλλά εγώ ήρθα..
Σε τσάκωσα .....
Την έβαψες....
Δεν ξέρεις, πως, πότε και ποιος θα βρεθεί στον δρόμο του, που μπορεί να είσαι και εσύ.
Το γεγονός ότι δεν ξέρει κανείς ποιός θα είναι ο τυχερός και ποιος ο άτυχος του κάθε κακού, σήμερα ο σεισμός, αύριο μια πλημμύρα, μεθαύριο μια αρρώστια και το καλοκαίρι μια φωτιά, μου θυμίζει κάτι που είχε πει ο Άρτουρ Σοπενχάουερ: «Ή ανθρωπότητα μπορεί να συγκριθεί μ ένα κοπάδι πού παίζει ήσυχο στο λιβάδι ενώ o χασάπης διαλέγει με το μάτι μέσα απ΄ το κοπάδι τα ζωντανά πού θα σφάξει. Τις μέρες της ευτυχίας μας, εμείς ούτε υποπτευόμαστε καν, ποια συφορά κείνη την ίδια ώρα, μας ετοιμάζει ή τύχη».
Ότι ακριβώς συνέβη στην Τουρκία και την Συρία. Άνθρωποι που ζούσαν αμέριμνοι την όποια ζωή είχαν δημιουργήσει, ξαφνικά μια στιγμή άρκεσε να τους τα ανατρέψει όλα.
Χρειάστηκαν μόνο 1 λεπτό και 36 δευτερόλεπτα για να γίνουν όλα μια άμορφη μάζα ερειπίων που πνίγηκαν στην σκόνη.
Κοιτάς αυτή την άμορφη μάζα και ο πόνος αλλά και ο φόβος σε παραλύουν.
Μέσα στα χαλάσματα βρίσκονται όλα όσα έχεις, όλα όσα κατάφερες, όλα όσα αγάπησες, όλα όσα ένιωσες και απελπισμένος τρέχεις πάνω κάτω στα ερείπια φωνάζοντας ονόματα.
Ποιο δίκαιο και ποια ηθική επέτρεψαν να γίνει τούτο το κακό.
Και σε αυτές τις στιγμές αρχίζουν να αμφισβητούνται όλα. Δίκαιο, ηθική, Ανωτέρα Δύναμη.
Γι’αυτό ας αφήσουμε στην άκρη τον εγωισμό και τον κακό μας εαυτό. Να στρέψουμε με συμπάθεια το βλέμμα μας στα θύματα του σεισμού στην Τουρκία και στην Συρία και να αντιμετωπίσουμε με αλληλεγγύη και με υπευθυνότητα τις στιγμές.
Γιατί μπροστά στα χιλιάδες θύματα και στα εκατομμύρια που επλήγησαν από τον σεισμό, είναι άκαιρη η ανησυχία κάποιων δημοσιογράφων αν αυτός ο σεισμός θα επηρεάσει και τα ρήγματα του δικού μας χώρου.
Πόση αναισθησία κρύβουν κάποιοι μέσα τους, τι στιγμή που χιλιάδες συνάνθρωποί μας θρηνούν τα παιδιά τους και κάποιοι ήρωες χώνονται μέσα στα λαγούμια των ερειπίων με τον κίνδυνο ενός τεράστιου μετασεισμού να σκέφτονται το τομάρι τους.
Είναι τόσο τραγικές οι στιγμές που ζουν αυτοί οι άνθρωποι, που δεν ξέρεις πόσος χρόνος θα χρειαστεί να κλείσουν αυτές οι πληγές, αν κλείσουν ποτέ και κάποιοι από μας θύματα του εγωισμού τους.
Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι να θαφτούν τουλάχιστον τα αθώα θύματα; Είναι τρομερό πως ο κόσμος των ματιών αδυνατεί να συμβαδίσει με τον κόσμο της συνείδησης.
Αυτό το κακό, ας είναι η ευκαιρία να δούμε πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε, να ψάξουμε να βρούμε την ανθρωπιά που έχουμε χάσει και να μην αφήνουμε τον χρόνο να περνά ανεκμετάλλευτος με την φθορά του να μας αγγίζει.