65,3 εκατομμύρια άνθρωποι, όσο δηλαδή είναι περίπου ο πληθυσμός της Γαλλίας. 1 στους 113 κατοίκους αυτής της γης. Γυναίκες, παιδιά και άνδρες. Έγκυες και λεχώνες, άτομα με ειδικές ανάγκες όσο και υγιείς αλλά και ταλαιπωρημένοι. Μορφωμένοι και απόφοιτοι πανεπιστημίου όσο και έφηβοι που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν το σχολείο. Τραυματισμένοι ψυχικά ή/και σωματικά, φοβισμένοι αλλά με το ένστικτο της επιβίωσης να τους αναγκάζει να συνεχίσουν. Παρά τις δυσκολίες του ταξιδιού και το εχθρικό κλίμα που συχνά συναντούν απ' όπου περνούν ή προσπαθούν να χτίσουν μια νέα ζωή από την αρχή.
Αυτοί, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, είναι οι πρόσφυγες που σήμερα βρίσκονται σε διαδικασία αναζήτησης ασύλου ή αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν από τις πόλεις και τα χωριά τους αλλά παραμένουν στη γενέτηρά τους. Αυτό το πλήθος προσφύγων είναι το μεγαλύτερο που έχει καταγραφεί μετά τον Β' Παγκόσμια Πόλεμο. Και, συνιστούν τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που καλείται να χειριστεί πρωτίστως η Δύση οφείλοντας να δώσει παράλληλα τη μάχη της με την ενίσχυση της ακροδεξιάς, εθνικιστικής, ξενοφοβικής ρητορικής και συχνά «πρακτικής» αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό...
Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων λοιπόν και μάλλον είναι η πρώτη φορά από το 2001 και μετά, οπότε η 20η Ιουνίου καθιερώθηκε ως τέτοια από τον ΟΗΕ, που η Ελλάδα μπορεί να καταλάβει πλέον, πραγματικά και ουσιαστικά, τι σημαίνει. Γιατί για πρώτη φορά στην μεταπολεμική περίοδο είδε να περνούν από τα εδάφη της, τις γειτονιές της, τα χωράφια της ή και τα σπίτια της περισσότεροι από 836.000 πρόσφυγες μέσα στο 2015. Για πρώτη φορά βρέθηκε μπροστά στη φρίκη των άψυχων ή σχεδόν ξεψυχισμένων κορμιών ανθρώπων που προσπαθούσαν να διασχίσουν το Αιγαίο, σε ένα ταξίδι προς την σωτηρία και κυρίως: για πρώτη φορά, ένας τόσο μεγάλος αριθμός πολιτών στάθηκε αλληλέγγυος και μοιράστηκε όχι μόνο τρόφιμα και ρούχα, παιχνίδια ή είδη πρώτης ανάγκης αλλά συχνά μοιράστηκε τη λύπη τους, το θρήνο τους αλλά και την πρόσκαιρη χαρά τους στη θέα πχ ενός παιχνιδιού που έδινε ένας άγνωστος άνδρας σε ένα άγνωστο σε αυτόν κορίτσι.
Η κρίση όμως, που έγινε αισθητή ήδη από τα τέλη του 2014 στην Ιταλία και στη συνέχεια πέρασε με ακόμη μεγαλύτερη ένταση στην Ελλάδα, κυρίως από την άνοιξη του 2015 δεν έχει τελειώσει. Οι ροές προς τη χώρα μας, μέσω Τουρκίας μπορεί να περιορίστηκαν σημαντικά εξαιτίας της αμφισβητούμενης συμφωνίας της Άγκυρας με την ΕΕ. Τίποτε όμως δεν τελειώνει πραγματικά απλά επειδή δεν το βλέπεις να περνά έξω από το σπίτι σου ή δεν είναι πρώτο θέμα κάθε ημέρα στα δελτία ειδήσεων των 8μμ.
Γιατί 65.300.000 άνθρωποι συνεχίζουν να βρίσκονται εκεί έξω...Χωρίς ένα δικό τους σπίτι, με ένα μπόγο στο χέρι, φοβισμένοι, μόνοι αν και μαζί με πολλούς.
Όπως ήταν και όλοι αυτοί που πέρασαν το 2015 και το 2016 από τη δική μας πατρίδα αναζητώντας ένα μέρος για να ξεκουραστούν. Όπως τα πρόσωπα που θα δείτε σε αυτές τις 30 φωτογραφίες που επέλεξαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (ελληνικό τμήμα), θέλοντας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων να μας «δείξουν» τη δική τους ματιά και να μας θυμίσουν πως κάθε πρόσφυγας έχει ένα πρόσωπο, ένα παρελθόν και οφείλουμε να του χαρίσουμε ένα μέλλον.
