Μπορεί η χρονιά που μας πέρασε να ήταν σχετικά (σχετικά πάντα) αδύναμη σε σχέση με άλλες από πλευράς gaming, ωστόσο αυτό επ’ουδενί σημαίνει ότι ήταν αδιάφορη, καθώς «είδε» ποικιλία ενδιαφερουσών κυκλοφοριών, τόσο στα PC όσο και στις κονσόλες. Το 2014 μας «άφησε» μια σειρά εξαιρετικά ενδιαφερόντων τίτλων, με το νέο έτος να αναμένεται ακόμα πιο «δραστήριο», καθώς έχουν προαναγγελθεί πολύ «δυνατά» ονόματα, με προεξάρχον μεταξύ τους (πάντα κατά την άποψη του γράφοντος) το τελευταίο κεφάλαιο της τριλογίας του διάσημου, πολωνικών καταβολών, RPG, Τhe Witcher 3: Wild Hunt, που έρχεται τον Μάιο του 2015.
Επικεντρώνοντας στον χώρο των PC games, ακολουθεί (υποκειμενικά πάντα, καθώς, σε τελική ανάλυση, πρόκειται πάντα για θέμα γούστου) μια λίστα με τα κορυφαία παιχνίδια που αιχμαλώτισαν την προσοχή του κοινού μέσα στο 2014.
Dragon Age 3: Inquisition
Κατέφθασε στην «εκπνοή» του έτους, ωστόσο κατέκτησε επάξια την θέση του, καθώς αποτελεί το άξιο τρίτο μέρος της επικής RPG σειράς της Bioware. Η κλίμακα του Dragon Age 3 είναι σαφέστατα μεγαλύτερη από αυτή των προκατόχων του, καθώς δείχνει να έχει αφήσει λίγο κατά μέρος τον story-driven χαρακτήρα των προηγούμενων δύο τίτλων και να έχει στραφεί σε ελαφρώς πιο «ανοιχτές» καταστάσεις. Το παιχνίδι διατηρεί πιστά τον dark fantasy χαρακτήρα του κόσμου του Dragon Age και εισάγει ποικιλία νέων στοιχείων, ενώ παράλληλα διατηρεί τα επιτυχημένα παλιά. Μοναδική «παραφωνία» το λίγο «περίεργο» σύστημα εισαγωγής των επιλογών του παίκτη (και του πώς αυτές έχουν επηρεάσει τις συνθήκες και τους χαρακτήρες της ιστορίας) από τα προηγούμενα παιχνίδια στον κόσμο του παιχνιδιού (σήμα κατατεθέν της Bioware, τόσο από το Dragon Age όσο και από το Mass Effect), το οποίο είναι εξαιρετικά ενδελεχές και με πολλές δυνατότητες μεν, πολύπλοκο και κάπως προβληματικό όσον αφορά στη μεταφορά δεδομένων από παλιά saves δε.
Shadow of Mordor
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν λίγοι αυτοί που περίμεναν ένα κατά πολύ κατώτερο παιχνίδι το οποίο θα αποτελούσε, στην καλύτερη περίπτωση, μια «αρπαχτή» που θα εκμεταλλευόταν τη δημοφιλία του κόσμου του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», αρπάζοντας κάποια στοιχεία από τη σειρά των Assassin’s Creed. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα απείχε, καθώς το Shadow of Mordor έπαιρνε τα πολύ καλά στοιχεία των Assassin’s Creed και των Batman της σειράς Arkham, τα αναμείγνυε με ένα ενδιαφέρον «Lord of the Rings» σενάριο και μια έντονα κινηματογραφική αίσθηση και έδινε ένα έξοχο τελικό αποτέλεσμα, που δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως αποτελεί την καλύτερη μεταφορά του κόσμου της «Μέσης Γης» στις οθόνες των PC.
Wolfenstein: The New Order
Για τον γράφοντα τα Wolfenstein είναι παλιά και αγαπημένη ιστορία, καθώς το Wolfenstein 3D (ένας από τους γενάρχες των first person shooters) στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν ένα από τα πρώτα παιχνίδια που έπαιξε στο PC του. Πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι έκτοτε με τίτλους που άλλοτε ήταν καλοί και άλλοτε…όχι και τόσο. Η τελευταία του επιστροφή πάντως ήταν ομολογουμένως…δυναμική. Σε μια εναλλακτική δεκαετία του 1960, σε έναν κόσμο όπου οι Ναζί έχουν κερδίσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο παίκτης ενσαρκώνει τον λοχία B.J Blazkowicz, έναν κάπως…χοντροκομμένο καταδρομέα που είχε μείνει «φυτό» μετά από μια αποστολή στα τέλη του πολέμου και «ξυπνάει» σε έναν διαφορετικό κόσμο, 20 χρόνια μετά. Φυσικά, το πρώτο που κάνει είναι να ξεκινήσει ξανά τον δικό του, προσωπικό πόλεμο εναντίον του Ράιχ, σε έναν θορυβώδη, action-heavy τίτλο «παλαιάς» FPS φιλοσοφίας, εν μέσω ενός dieselpunk, γκροτέσκ κόσμου. Οι λάτρεις της «παλιάς σχολής» των first person shooters (τότε που τα πράγματα ήταν πιο απλά, πιο δύσκολα και μάλλον…πιο βάρβαρα) το έχουν αγαπήσει. Παραφωνία: οι αρκετά «βαριές» απαιτήσεις του.
Divinity: Original Sin
Ήταν μια καλή χρονιά για τα RPG γενικότερα, και το Original Sin, «γόνος» μιας σειράς που ξεκίνησε (και συνεχίζει) με λίγα μέσα και πολύ μεράκι, αποτέλεσε ένα από τα «διαμάντια» της. Από τους έμπειρους πλέον δημιουργούς της Larian, ενσωματώνει πολλά πρωτότυπα στοιχεία (ένα από τα καλύτερα είναι το ότι στήνετε και παίζετε εξαρχής δύο χαρακτήρες, οι οποίοι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους) ενώ παράλληλα διατηρεί τον «αέρα» παλαιών αριστουργημάτων όπως το Baldur’s Gate. Ο κόσμος του Divinity παραμένει γοητευτικός, η εξέλιξη των χαρακτήρων και της ιστορίας είναι έξοχα, το τεχνικό κομμάτι χωρίς να διεκδικεί αριστείο είναι υπερεπαρκές και συνολικά πρόκειται, χωρίς πολλές περιστροφές, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια ρόλων που έχουν εμφανιστεί στα PC τα τελευταία χρόνια.
Endless Legend
Το 2014 ήταν μάλλον «φτωχό» όσον αφορά στα strategy (ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι το 2013 είχαν κυκλοφορήσει αριστουργήματα και μεγαθήρια, όπως το X-Com Enemy Unknown, το Total War: Rome 2 κ.α.), ωστόσο αν μη τι άλλο είχε εκπλήξεις, και μία εξ αυτών ήταν το Endless Legend. Η δημιουργός Amplitude μπορεί να μην είναι ακριβώς «αρχάρια» στον χώρο (το Endless Space είχε σημειώσει επιτυχημένη πορεία στην κατηγορία των διαστημικών strategy τα τελευταία χρόνια), ωστόσο το Endless Legend δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι «ήρθε από το πουθενά» και εξέπληξε τους πάντες, λόγω του στρατηγικού βάθους, της εξαίρετης καλλιτεχνικής επιμέλειας και του «δυνατού» και καλοδουλεμένου gameplay του. Συνδυάζοντας το «DNA» της μεγάλης «σχολής» που δημιούργησε το Civilization πριν δεκαετίες με fantasy στοιχεία και «φρέσκιες» νέες ιδέες, το τελικό αποτέλεσμα ήταν, χωρίς υπερβολές, εξαιρετικό.
Titanfall
Αναμενόταν πώς και πώς, σε σημείο που κάποιοι είχαν αρχίσει να…ανησυχούν ότι θα απογοήτευε λόγω υψηλών προσδοκιών. Ωστόσο, η άφιξή του στον απαιτητικό και έντονα ανταγωνιστικό τομέα των multiplayer FPS ακολουθήθηκε από μια ταχεία πορεία προς την κορυφή. Το Titanfall απλά παίρνει πολλά επιτυχημένα στοιχεία, τα αναμειγνύει με καταιγιστική δράση και μεγάλη (για τα δεδομένα της κατηγορίας) ελευθερία και ποικιλία (και μόνο η δυνατότητα εναλλαγής μεταξύ παιχνιδιού ως απλού «πεζού» και ως χειριστή ενός πολεμικού ρομπότ- Titan ανοίγει μεγάλο εύρος δυνατοτήτων) και παρέχει μια έντονα ανταγωνιστική και δυναμική εμπειρία που μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς παίκτες του είδους. «Κερασάκι στην τούρτα» η καλλιτεχνική του επιμέλεια (έντονος και ωραία δοσμένος ο χαρακτήρας επιστημονικής φαντασίας) και η σωστή χρήση single player χαρακτηριστικών.
Civilization: Beyond Earth
Τα Civilization του Sid Meier αποτελούν «οίκο» με βαριά «φανέλα» στα strategy, καθώς έχουν διαμορφώσει μία ολόκληρη υποκατηγορία: αυτήν που θέλει τον παίκτη να αναλαμβάνει την τύχη ενός ολόκληρου πολιτισμού, κατευθύνοντάς τον από τη λίθινη εποχή μέχρι την εξερεύνηση του Διαστήματος. Όπως ξέρουν οι «βετεράνοι», ένα από τα κλασικά φινάλε των Civilization ήταν η εκτόξευση ενός διαστημοπλοίου με προορισμό το Άλφα του Κενταύρου και αποστολή τον αποικισμό. Το Beyond Earth συνεχίζει από εκεί και πέρα, αποτελώντας ένα τρόπον τινά sequel στο Alpha Centauri του 1999. Αν και η αλήθεια είναι ότι ένα υπολογίσιμο μέρος του κοινού απογοητεύτηκε από το τελικό αποτέλεσμα, το Beyond Earth δεν παύει να αποτελεί έναν πολύ αξιόλογο τίτλο, άξιο να φέρει το βαρύ πρόθεμα «Civilization» - και για αυτό και μόνο αξίζει να μπει στη λίστα με τα καλύτερα PC Games του 2014.
Wasteland 2
Όπως προαναφέρθηκε, το 2014 ήταν πολύ καλή χρονιά για τα RPG: το Wasteland 2 είναι άλλη μια απόδειξη για αυτό. Ο προκάτοχός του είχε κυκλοφορήσει μόλις το…1988, και είχε με τη σειρά του εμπνεύσει την ιστορική στα χρονικά των RPG σειρά των Fallout, που είχαν κερδίσει το κοινό σε μεγάλο βαθμό λόγω (πέραν του εξαιρετικού gameplay) του «cult» μεταπυρηνικού/ post-apocalyptic κόσμου τους. Το Wasteland 2 αποτελεί οπότε πνευματικό τέκνο των Fallout 1&2 (το 3 είχε κινηθεί σε διαφορετικό μονοπάτι, ακολουθώντας την «οδό» των Elder Scrolls) και εξελίσσεται επίσης σε έναν μεταπυρηνικό κόσμο, με τον παίκτη να χειρίζεται μια ομάδα από Rangers, οι οποίοι μάχονται για την επιβίωση και (θεωρητικά, επειδή αν μη τι άλλο RPG σημαίνει επιλογές…) τον νόμο και την τάξη σε έναν χαοτικό, ρημαγμένο κόσμο. Ατμόσφαιρα Mad Max και έξοχο gameplay σε ένα κορυφαίο δείγμα RPG των τελευταίων ετών.
Game of Thrones: A Telltale Games Series
Το Game of Thrones έχει σαρώσει κοινό και κριτικούς ως τηλεοπτική σειρά και σειρά βιβλίων, ωστόσο στα PC games μέχρι τώρα δεν είχε και πολύ καλή τύχη. Με ένα μέτριο έως κακό strategy και ένα καλό, αλλά παραγνωρισμένο RPG, έπρεπε να φτάσει το 2014 και το adventure της Telltale (γνωστή για την ιδιαίτερη, «κινηματογραφική»/ «τηλεοπτική» προσέγγισή της στα παιχνίδια, όπως στο Walking Dead και το The Wolf Among Us) για να αποκτήσει ο κόσμος του G.R.R. Martin σωστή «εκπροσώπηση» στον κόσμο του gaming. Όσο κινηματογραφικό γίνεται, με μια πραγματικά «Game of Thrones» ιστορία, ενδείκνυται για φανατικούς φίλους της σειράς αλλά και παίκτες που θέλουν να βιώσουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.
Ryse: Son of Rome
Η Crytek είναι ιδιάζουσα περίπτωση: με τα Crysis σάρωσε τα πάντα, θέτοντας νέα στάνταρ στον κόσμο των FPS, αλλά και στον κόσμο των…απαιτήσεων hardware. Το Ryse αναμενόταν εναγωνίως, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα ήταν μάλλον κάτω του αναμενομένου (αν και οι απαιτήσεις του…δεν απογοήτευσαν, καθώς ήταν και πάλι εξωπραγματικές!). Σε κάθε περίπτωση όμως, το αποτέλεσμα ήταν ένα καταιγιστικό, χορταστικό από πλευράς δράσης action game, το οποίο διαδραματίζεται στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τον παίκτη να πρωταγωνιστεί σε μια επική, δυναμική ιστορία που παραπέμπει σε ταινίες όπως ο «Μονομάχος» και οι «300» και τηλεοπτικές σειρές όπως το «Spartacus: Blood and Sand/ Vengeance/ War of the Damned». Αν και κάπως επαναλαμβανόμενο, ο αιματοβαμμένος, ηρωικός, και εντυπωσιακός εν γένει χαρακτήρας του συνθέτει το ψηφιδωτό μιας πολύ διασκεδαστικής και «γεμάτης» gaming εμπειρίας. Και σε τελική ανάλυση αυτό δεν είναι που αναζητεί κανείς σε ένα παιχνίδι;
Wargame: Red Dragon
Αποτελεί standalone expansion ενός από τα καλύτερα RTS (real time strategy)/ wargames των τελευταίων ετών και είναι από τους πιο προκλητικούς strategy τίτλους που μπορεί να βρει κανείς αυτή τη στιγμή. Διαδραματίζεται κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και εξετάζει σενάρια…θέρμανσής του στην Άπω Ανατολή (τη στιγμή που ο προκάτοχός του, Wargame: Airland Battle είχε να κάνει με την αναμέτρηση μεταξύ ΝΑΤΟ και Συμφώνου της Βαρσοβίας στη Σκανδιναβία). Τεράστια γκάμα οπλικών συστημάτων της εποχής (πραγματική εγκυκλοπαίδεια, με τη διαφορά πως ό,τι βρίσκετε σε αυτήν, μπορείτε να το δοκιμάσετε και στο πεδίο της μάχης), λεπτομερέστατοι χάρτες με μορφολογία που παίζει ρόλο στις επιχειρήσεις, έντονα ρεαλιστικός χαρακτήρας όσον αφορά στις τακτικές και τη χρήση των μονάδων και τρομερά ενδιαφέροντα σενάρια πολεμικών συγκρούσεων (από σύγκρουση μεταξύ Κίνας και ΕΣΣΔ μέχρι κινεζική εισβολή στο βρετανικό Χονγκ Κονγκ και σοβιετική αεροναυτική επίθεση στην Ιαπωνία) συνθέτουν ένα έξοχο σύνολο. Μόνη παραφωνία η απεικόνιση των ναυτικών επιχειρήσεων η οποία υστερεί σε ρεαλισμό σε σχέση με το χερσαίο και το αεροπορικό κομμάτι.