Με άρθρο του στον βρετανικό Guardian, ο ηγέτης των Podemos, Pablo Iglesias, προειδοποιεί την Ευρώπη ότι «αν απορρίψει το κλαδί ελιάς που της τείνει η Ελλάδα, μοιραία θα καταρρεύσει».
Η μετάφραση του άρθρου-παρέμβαση του Πάμπλο Ιγκλέσιας
Στην ομιλία του την ημέρα που ορκίστηκε, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας, ήταν σαφής. Στόχος μας, είπε, είναι να πετύχουμε μια συμφωνία που θα είναι αμοιβαία επωφελής και για την Ελλάδα και για τους εταίρους μας. Η Ελλάδα θέλει να πληρώσει το χρέος της.
Η απάντηση της ΕΚΤ στην προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να είναι συμφιλιωτική και υπεύθυνη, ήταν εξίσου σαφής: Ήταν αρνητική. Ή η ελληνική κυβέρνηση θα εγκαταλείψει το πρόγραμμα βάσει του οποίου εξελέγη, ή θα συνεχίσει την ίδια ακριβώς καταστροφική πολιτική, διαφορετικά η ΕΚΤ θα σταματήσει να στηρίζει το ελληνικό χρέος.
Ο υπολογισμός της ΕΚΤ δεν είναι μόνο υπεροπτικός, είναι και ασυνάρτητος. Η ίδια κεντρική τράπεζα που αναγνώρισε πριν από λίγες εβδομάδες τα λάθη της και ξεκίνησε να αγοράζει κρατικό χρέος, τώρα αρνείται να χρηματοδοτήσει τις ίδιες χώρες που επιχειρηματολογούν εδώ και χρόνια ότι ο ρόλος μιας κεντρικής τράπεζας είναι να στηρίζει την προσπάθεια των κυβερνήσεων να προστατεύσουν τους πολίτες τους, παρά να διασώζει τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που προκάλεσαν την κρίση.
Τώρα, αντί να αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα δικαιούται, τουλάχιστον την ίδια αντιμετώπιση όπως τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ΕΚΤ αποφάσισε να πυροβολήσει τον «ταχυδρόμο».
Αυτή η περίσσεια υπεροψία και η πολιτική μυωπία κοστίζει ακριβά. Οι νέοι Δεσπότες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι η Ελλάδα, διακινδυνεύουν το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το πρόβλημα της Ευρώπης δεν έγκειται στο ότι οι Έλληνες διάλεξαν έναν άλλο δρόμο από αυτόν που τους οδήγησε στην καταστροφή. Αυτό δεν ήταν λάθος, ήταν ένδειξη δημοκρατικής ομαλότητας. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι τριπλό, είναι η ανισότητα, η ανεργία και το χρέος. Και αυτά τα προβλήματα δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε αποκλειστικά ελληνικά.
Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η λιτότητα δεν έλυσε το πρόβλημα, παρά επέτεινε την κρίση. Ας το ξεστομίσουμε: Οι ντιρεκτίβες αυτών που ακόμα καθορίζουν την πολιτική της Ευρώπης απέτυχαν. Τα θύματα αυτής της ανικανότητας και ανευθυνότητας είναι οι πολίτες της Ευρώπης.
Αυτός είναι και ο λόγος που η εμπιστοσύνη στις παλιές πολιτικές ελίτ, έχει καταρρεύσει. Αυτός είναι ο λόγος που ο Σύριζα νίκησε στην Ελλάδα και το Podemos, το κόμμα του οποίου ηγούμαι, μπορεί να νικήσει στην Ισπανία. Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι πως δεν είναι όλες οι φωνές που αντιτίθενται σε αυτές τις αποτυχημένες πρακτικές, τόσο αφοσιωμένοι όσο ο Σύριζα και το Podemos, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην δημοκρατία και τις ευρωπαϊκές αξίες.
Οι Έλληνες έχουν πιεστεί σε καταστροφικό σημείο, ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση έχει επιδείξει πολύ μεγάλη πρόθεση να συνεργαστεί. Έχει ζητήσει μια συμφωνία- γέφυρα, που θα έδινε και στις δύο πλευρές, περιθώριο μέχρι τον Ιούνιο, για να αντιμετωπιστούν θέματα που είναι άμεσης ανάγκης για την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού.
Έχει προτείνει τη σύνδεση της αποπληρωμής του χρέους με ρήτρα ανάπτυξης (που είναι και ο μόνος τρόπος να αποπληρωθούν οι πιστωτές και να είναι εγγυημένα τα δικαιώματα τους) και έχει δείξει την πρόθεση της να εφαρμόσει αυτές τις πραγματικά δομικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για να σταθεί στα πόδια της μια φτωχοποιημένη χώρα, που για χρόνια ήταν στα χέρια διεφθαρμένων ελίτ.
Η Ελλάδα έχει δεχτεί να παράγει ένα πρωτογενές πλεόνασμα (της τάξης του 1,5% αντί για 3% που ζητά η Τρόικα) για να έχει ένα ελάχιστο περιθώριο να ανταποκριθεί στις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης, και να δώσει ένα μέρος από τα κέρδη που έβγαλαν οι κεντρικές τράπεζες από την αγορά των ελληνικών ομολόγων.
Αυτό απλούστατα σημαίνει, ότι θα διασφαλίσουν ότι τα ευρωπαϊκά χρήματα που δόθηκαν για να βοηθηθεί η Ελλάδα θα πάνε πραγματικά στους πολίτες και την οικονομία και δεν θα ανταμείβουν όπως τώρα τις τράπεζες και την καθυστέρηση της ανάπτυξης. Ωστόσο, η ΕΚΤ και η Γερμανίδα Καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, αντέδρασαν με μια δογματική υπεροψία που αντικρούει όλες τις ευρωπαϊκές αξίες. Το ερώτημα είναι: Ποιος θα πληρώσει την υπεροψία τους αυτή; Οι πιο κοντόφθαλμοι κυνικοί, πιθανώς πιστεύουν ότι αυτό είναι πρόβλημα μόνο για την ελληνική κυβέρνηση και πως δεν θα επηρεάσει την υπόλοιπη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Ας δούμε όμως τι συνέβη με το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα, το ΠΑΣΟΚ. Ας δούμε τις συνέβη με το πάλαι ποτέ πανίσχυρο γερμανικό SPD, που είναι πλέον υποχείριο της Μέρκελ. Ας δούμε την ιδεολογική κατάρρευση του γαλλικού Σοσιαλιστικό κόμματος και την ταπείνωση του από τη Μαρίν Λεπέν. Και τους σοσιαλιστές της Ισπανίας, που είναι τόσο απελπισμένοι που θα προτιμούσαν στις επόμενες εκλογές να νικήσει η δεξιά παρά το Podemos.
Η λιτότητα έχει εκκενώσει τον πολιτικό χώρο που ιστορικά καταλάμβανε η σοσιαλδημοκρατία. Θα ήταν προς το συμφέρον των κομμάτων αυτών να διορθώσουν αυτό το γεγονός και να υποστηρίξουν την ελληνική κυβέρνηση.
Φαίνεται πως ο Ιταλός Ματέο Ρέντσι, παρά τη χλιαρή του υποστήριξη, είναι ο μόνος που πραγματικά αντιλαμβάνεται ποιο ακριβώς είναι το διακύβευμα με την Ελλάδα. Μήπως πιστεύει ο κόσμος ότι αν οι ηγέτες της Ευρώπης αρνηθούν να βρουν λύση, η λιτότητα θα αποκατασταθεί; Αυτός ο άνεμος αλλαγής που φυσά στην Ευρώπη, μπορεί να γίνει καταιγίδα που θα επιταχύνει γεωπολιτικές αλλαγές με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος είναι το το διακύβευμα. Οι φιλοευρωπαϊστές, ειδικά όσοι ανήκουν στην σοσιαλιστική οικογένεια, θα έπρεπε να δεχτούν το χέρι που τους τείνει ο Τσίπρας και να βοηθήσουν να καμφθούν οι απαιτήσεις των υπέρμαχων της λιτότητας. Δεν είναι μόνο η πολιτική τους επιβίωση που διακινδυνεύεται, είναι η ίδια η Ευρώπη.