Στις περισσότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας με θέμα την απειλή πτώσης κάποιου γιγαντιαίου μετεωρίτη στη Γη, οι ήρωες τις πιο πολλές φορές σώζουν την κατάσταση χρησιμοποιώντας πυρηνικά όπλα για να καταστρέψουν ή να εκτρέψουν τον αστεροειδή – ωστόσο η πραγματικότητα είναι μάλλον κάπως πιο περίπλοκη.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα των New York Times, οι επιστήμονες στην πραγματικότητα δεν ανησυχούν και πολύ για τους πολύ μεγάλους αστεροειδείς, καθώς οι τροχιές τους έχουν καταγραφεί με ακρίβεια και δε θεωρείται πως θα αποτελέσουν σύντομα απειλή, όπως σημειώνει η Μέγκαν Μπρουκ Σίαλ, ερευνήτρια πλανητικής άμυνας στο Lawrence Livermore National Laboratory.
Αντ‘αυτού, εστιάζουν περισσότερο σε σχετικά μικρούς αστεροειδείς, μεγέθους περίπου γηπέδου ποδοσφαίρου, που αφ‘ενός είναι πολλοί και αφ’ετέρου είναι ικανοί να αποφεύγουν τον εντοπισμό από αστεροσκοπεία. «Για αυτούς ανησυχούμε περισσότερο, επειδή μπορούν να έρθουν από το πουθενά» είπε σχετικά.
Ένας τέτοιος αστεροειδής σίγουρα δεν ακούγεται το ίδιο καταστροφικός με το «τέρας» που έπεσε στον πλανήτη μας πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια και προκάλεσε την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, ωστόσο αξίζει να σημειωθεί κανείς πως εκείνος που εξερράγη πάνω από την Τουνγκούσκα στη Σιβηρία θεωρείται πως ήταν πλάτους 60-70 μέτρων και ισοπέδωσε παρόλα αυτά μια τεράστια δασική έκταση.
Χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις ακριβείας, επιστήμονες ανέφεραν στο πλαίσιο μελέτης που δημοσιεύτηκε νωρίτερα μέσα στον μήνα πως ένας αστεροειδής μέχρι και 100-110 μέτρων θα μπορούσε να καταστραφεί με ένα πυρηνικό όπλο ενός μεγατόνου, με το 99,9% της μάζας του να απομακρύνεται από τη Γη, αρκεί να χτυπηθεί δύο μήνες πριν τη στιγμή της πρόσκρουσης.
Το ιδανικό σενάριο είναι ο εντοπισμός απειλητικών αστεροειδών από δεκαετίες πριν, έτσι ώστε να είναι δυνατή η αποστολή ενός μη επανδρωμένου σκάφους εναντίον του, για να τον χτυπήσει αρκετά δυνατά ώστε να του αλλάξει την πορεία. Η τακτική αυτή θα δοκιμαστεί για πρώτη φορά του χρόνου, με την αποστολή DART (Double Asteroid Redirection Test) της NASA.
Ωστόσο αν ένας αστεροειδής είναι αρκετά κοντά (ακόμα και μερικά χρόνια μακριά) ίσως να μην είναι δυνατή η εκτροπή, ενώ μια αρκετά «δυνατή» προσπάθεια τέτοιου είδους θα μπορούσε ακόμα και να κάνει μεγαλύτερη ζημιά, σπάζοντάς τον σε κομμάτια που θα χτυπούσαν χωριστά τον πλανήτη.
Κατά τον Πατρίκ Μισέλ, ειδικό στο Observatoire de la Cote d’Azur, η χρήση πυρηνικού όπλου εναντίον ενός τέτοιου «παρείσακτου» θα είναι πάντα η τελευταία επιλογή – ωστόσο εάν ο χρόνος δεν φτάνει, ίσως να είναι όντως η μόνη ελπίδα.
Ομάδα υπό τον Πάτρικ Κινγκ, φυσικό του Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory, έκανε προσομοιώσεις, στο πλαίσιο των οποίων «εκτοξεύτηκαν» πολλοί αστεροειδείς των 100 μέτρων εναντίον της Γης, και εναντίον τους χρησιμοποιήθηκαν όπλα του ενός μεγατόνου. Οι προσομοιώσεις έδειξαν πως, όταν η πυροδότηση/ αναχαίτιση γινόταν δύο μήνες πριν την πρόσκρουση, αυτό ήταν επαρκές για να διασφαλίζεται πως σχεδόν όλα τα κομμάτια θα έμεναν μακριά από τη Γη, και αυτά που θα έφταναν σε εμάς θα ήταν μάλλον αρκετά μικρά για να καούν στην ατμόασφαιρα. Ωστόσο, και πάλι υπάρχουν κίνδυνοι: Εάν δεν γίνουν σωστοί υπολογισμοί ως προς την ενέργεια που χρειάζεται για την καταστροφή, μπορεί να δημιουργηθούν πολλά θραύσματα, και κάποια αυτά θα μπορούσαν να προκαλέσουν όντως μεγάλη ζημιά.
Σημειώνεται πως, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της NASA, υπάρχουν 17.000 αστεροειδείς που βρίσκονται κοντά στη Γη, 140 μέτρων και άνω, που δεν έχουν εντοπιστεί ακόμα.