Το μόνο όνειρο που έχει μία πιθανότητα
να πραγματοποιηθεί
είναι το αδέσποτο όνειρο
Έλσα Κορνέτη, Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας
Το συλλογικό όραμα προδόθηκε. Οι «κοινωνικοί αγωνιστές» γοητεύθηκαν από την εξουσία και καθεστοποιήθηκαν.
Τί έμεινε;
Τα εφηβικά μας όνειρα, τα «καθαρά» πρόσωπα των φίλων μας.
Οι φίλοι μου δεν φοράνε «αριστερές μάσκες», ούτε «φτιάχτηκαν» κυβερνο-σαλονίζοντες.
Δεν το παίζουν κυριλέ σε διάφορες στήλες σινιέ στις οικονομικές συναλλαγές και λαϊκοί στ' αμφιθέατρα. Οι φίλοι μου δεν είναι διπρόσωποι, δεν τα «πιάνουν» και δεν εξαγοράζουν συνειδήσεις.
Με προσωπικό κόστος εκθέτουν τις απόψεις τους και εκτίθενται αφού ακόμα και η Κυβερνώσα Αριστερά δεν ανέχεται τους αρνούμενους ν' αναγνωρίσουν προνόμια, ν' ανεχτούν την εκμετάλλευση σχέσεων προς όφελος της παρεούλας.
Τους αγαπάω [και μ' αγαπούν] επειδή μείναμε παιδιά [σ' έναν κόσμο κατειλημμένο από σοβαροφανείς ενήλικες] και ονειρευόμαστε σαν παιδιά [σε μία κοινωνία παγιδευμένη στις ψευδοσυνταγές του νεοφιλελευθερισμού και -προσφάτως- του αριστεροριζοσπαστικού λαϊκοκαπιταλισμού.
M' αυτούς τους φίλους θα χαράξουμε το αύριο κι όχι με τους «συντρόφους» της καρέκλας και τους «συνεταίρους» της πολιτικής πελατείας.