8 Μαρτίου: Όμορφη ανάμνηση ή επιτακτική ανάγκη;

Αν μπορούν διάσημες γυναίκες να τσαλακώνονται, να χάνουν ρόλους, να βρίσκονται «στο μάτι του Κυκλώνα» κοινοποιώντας τις πιο άσχημες εμπειρίες τους για το κοινό καλό, τότε μπορούμε και εμείς να έχουμε συναίσθηση για το ποιες είμαστε και τι πρέπει να κάνουμε, για να αποκτήσουμε τα δικαιώματα μας στο ακέραιο. Είμαστε σε πολύ καλύτερη θέση σήμερα απ' ό,τι στο παρελθόν, όμως θέλουμε ακόμη πολύ δουλειά. Να φτάσουμε σε τέτοιο σημείο, που να μην αποτελούμε το «ασθενές φύλο» ή μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα που χρειάζεται την δική της μέρα. Η 8η Μαρτίου να είναι μια όμορφη ανάμνηση και όχι μια επιτακτική ανάγκη.
ROBYN BECK via Getty Images

Γυναίκες κατά τις δύο τελευταίες απονομές των Βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, έχουν φέρει στο προσκήνιο, σοβαρά ζητήματα κατά των γυναικών. Είτε μιλάμε για σεξισμό και άνιση αμοιβή των γυναικών ηθοποιών, είτε για τη σεξουαλική κακοποίηση που βρίσκεται διάχυτη σε όλες τις κοινωνικές κατηγορίες και σε όλα τα επαγγέλματα.

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε πως ολοένα και περισσότερες γυναίκες σταρ του λαμπερού κόσμου του Χόλιγουντ, τολμούν να μιλήσουν ανοικτά για την ανισότητα που υπάρχει στο χώρο τους. Από μικρότερες οικονομικές απολαβές σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους, μέχρι τον εργασιακό αποκλεισμό τους, όταν φτάνουν σε ηλικία άνω των 30, ενώ οι άντρες σταρ παραμένουν αειθαλείς μέχρι τα βαθειά γεράματα.

Τον ασκό του Αιόλου άνοιξε στην 87η των Βραβείων Όσκαρ, η Πατρίσια Αρκέτ- γνωστή στο ελληνικό κοινό από τους ρόλους της στο Medium & CSI Cyber- όταν αναφέρθηκε στο δικαίωμα στην ίση αμοιβή των γυναικών στην Αμερική. Αντί να ευχαριστήσει τον Θεό, την οικογένεια της και να ευχηθεί παγκόσμια ειρήνη, όταν έλαβε το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου, εκείνη ήθελε να χρησιμοποιήσει το βήμα, ώστε να αναδείξει το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλες οι ηθοποιοί στο Χόλυγουντ. Κάτι το οποίο πλήρωσε ακριβά, καθώς, δεν της προσφέρουν τόσους ρόλους πλέον, αφού με την ομιλία της κινδυνεύουν να πληρώνουν το ίδιο άνδρες και γυναίκες, χάνοντας εκατομμύρια δολάρια.

Η Αρκέτ, δεν «παλεύει» μόνη της. Η Μέριλ Στριπ, η Έμμα Τόμσον, η Τζένιφερ Λόρενς, η Κέιτ Μπλάνσετ, η Έμμα Γουάτσον και πολλές άλλες, αναφέρονται ανοικτά στον μισογυνισμό που επικρατεί στο Χόλυγουντ, χωρίς αυτός να περιορίζεται στη μειωμένη αμοιβή των γυναικών. Είναι λιγότερο συχνό να βλέπεις γυναίκες στην καρέκλα του σκηνοθέτη, παρά το γεγονός πως πολλές ταινίες με σκηνοθεσία γυναικών, έχουν γίνει εισπρακτικές επιτυχίες.

Άλλο ένα σημαντικό πρόβλημα που χρειάστηκε την «χολιγουντιανή» λάμψη για να αναδειχθεί, είναι και εκείνο του βιασμού και εν γένει των σεξουαλικών επιθέσεων εναντίον των γυναικών. Η Lady Gaga, τραγούδησε το "Til It Happens To You" (μέχρι να συμβεί σε σένα), με 50 θύματα σεξουαλικών επιθέσεων, αφού την προλόγισε ο αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζo Μπάιντεν. Ο οποίος μίλησε για την καμπάνια "It's On Us", που στόχο της έχει να προλαμβάνει περιστατικά σεξουαλικής βίας στους χώρους των αμερικανικών κολεγίων, ένα φαινόμενο που ομολογουμένως έχει πάρει δραματικές προεκτάσεις.

Ήταν μια πολύ τολμηρή κίνηση εκ μέρους της Lady Gaga, που με το τραγούδι της πέρασε ένα τόσο αφυπνιστικό μήνυμα για τις σεξουαλικές επιθέσεις, σε μια εποχή ακραία μισογυνική στο χώρο του αμερικανικού θεάματος. Μην ξεχνάμε πως ενώ υπάρχουν δεκάδες γυναίκες που κατήγγειλαν τον Μπιλ Κόσμπυ για βιασμό, το αμερικανικό κοινό δεν τις πιστεύει, όπως πολλοί κρατούν κριτική στάση στις καταγγελίες της τραγουδίστριας Kesha, για τον βιασμό που φέρεται να υπέστη από τον παραγωγό της. Το κοινό είναι πεπεισμένο για την αθωότητα του ενός για τους ρόλους που έπαιζε και γυρίζει την πλάτη στην Kesha, επειδή δεν συμφωνούσαν με τα τραγούδια της ή τις ενδυματολογικές της επιλογές στο παρελθόν.

Αν μπορούν διάσημες γυναίκες να τσαλακώνονται, να χάνουν ρόλους, να βρίσκονται «στο μάτι του Κυκλώνα» κοινοποιώντας τις πιο άσχημες εμπειρίες τους για το κοινό καλό, τότε μπορούμε και εμείς να έχουμε συναίσθηση για το ποιες είμαστε και τι πρέπει να κάνουμε, για να αποκτήσουμε τα δικαιώματα μας στο ακέραιο.

Είμαστε σε πολύ καλύτερη θέση σήμερα απ' ό,τι στο παρελθόν, όμως θέλουμε ακόμη πολύ δουλειά. Να φτάσουμε σε τέτοιο σημείο, που να μην αποτελούμε το «ασθενές φύλο» ή μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα που χρειάζεται την δική της μέρα. Η 8η Μαρτίου να είναι μια όμορφη ανάμνηση και όχι μια επιτακτική ανάγκη.