Ένα μέρος που το αδίκησα και εγώ όπως οι περισσότεροι Αθηναίοι και άρχισα να το ανακαλύπτω όπως πραγματικά του αξίζει στα 31 μου. Δηλώνω ένοχος. Η Πάρνηθα έχει ανακηρυχθεί περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και ένα σημαντικό της τμήμα απαρτίζει τον ομώνυμο Εθνικό Δρυμό. Έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000, αποτελεί σημαντική περιοχή για τα πουλιά (SPA) και έχει ανακηρυχθεί τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (25638/1269 απ. Υπ. Γεωργίας). Στις 28 Ιουνίου 2007 μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε 25.000 από τα περίπου 35.000 στρέμματα δασικής έκτασης του δρυμού της Πάρνηθας.
Ανηφορίζοντας προς την κορυφή με σκοπό να την ξαναθυμηθώ προσφάτως με την τελευταία ανάμνηση μου να χάνεται στα βάθη της παιδικής μου ηλικίας, δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Έχοντας περάσει τις cult ταβέρνες της Χασιάς, έχοντας προσπεράσει μια αγέλη αδέσποτα, (πρώην οικόσιτων που κάποιοι ανεύθυνοι κατ' ευφημισμόν άνθρωποι εγκατέλειψαν) βρίσκομαι μπροστά σε μια σειρά καμμένων λόφων και δεξιά μου να στέκεται το επίσης cult κατά την άποψή μου κακοσυντηρημένο καζίνο. Ως εδώ η παιδική μου ανάμνηση έμοιαζε να ξεθωριάζει και μάλλον η έκφρασή μου θα είχε κάτι μεταξύ σε απογοήτευση και απορία.
Ένα σημαντικό μέρος της απόφασής μου να επισκεφτώ την Πάρνηθα μετά από τόσα χρόνια πάρθηκε εξαιτίας της φημολογούμενης πανίδας. Τα σάιτ αναφέρουν πλούσια ορνιθοπανίδα, έντονη ερπετοπανίδα και φυσικά ούτε λόγος για κάθε λογής εντόμων. Όμως όπως και να έχει την παράσταση σχεδόν πάντα κλέβουν τα θηλαστικά. Το βουνό βρίθει από πλήθος τρωκτικών, λαγούς, ασβούς, νυφίτσες, νυχτερίδες, σκίουρους και άλλα μικροθηλαστικά. Αλλά φυσικά η απουσία του ανθρώπου τα τρομάζει σε βαθμό που είναι δύσκολο να τα δεις. Ήλπιζα όμως σε κάτι ακόμη καλύτερο. Μια αλεπού, ίσως δεν υπήρξα τυχερός. Ζαρκάδι ακόμη δυσκολότερο. Λύκος που εθεάθη στον ορεινό όγκο της Πάρνηθας το 2015 μετά από 50 χρόνια απουσίας αυτό και αν θα ήταν τρομερά δύσκολο.
Ο κλήρος λοιπόν έπεσε στο κόκκινο ελάφι - cervus elaphus η επιστημονική ονομασία. Το μεγαλύτερο είδος ελαφιού στην Ελλάδα και το 4ο μεγαλύτερο στον κόσμο μετά από την αλκή τον τάρανδο και το ασιατικό σαμπάρ. Στην Ελλάδα παλαιότερα με ευρεία γεωγραφική εξάπλωση, σήμερα επιβιώνει μόνο στην Πάρνηθα και στα ορεινά της Ροδόπης σε ικανοποιητικό πληθυσμό. Στην Ευρώπη θεωρείται αρκετά κοινό.
Παίρνοντας λοιπόν μια στροφή βλέπω στον λόφο πολύ κοντά μου ένα κοπάδι, ενθουσιασμένος πατάω αλάρμ, αφήνω το αμάξι κακήν κακώς -κίνηση δεν είχε και δεν θυμάμαι αν κλείδωσα -αρπάζω την φωτογραφική και μεμιάς ξέχασα τις μέχρι πρότινος cult εμπειρίες μου.
Στεκόντουσαν εκεί ατάραχα αλλά πάντα σε απόσταση ασφαλείας και κάθε τόσο γυρνούσαν το κεφάλι να «τσεκάρουν» την απόσταση μας. Αφού «χόρτασα» προς το παρόν, λέω θα αφήσω το αυτοκίνητο κάπου πιο σωστά να περπατήσω λίγο. Δεν πέρασε πολύ ώρα και στον ορίζοντα ξεπρόβαλαν και άλλα. Πολλά. Δεν ξέρω πόσα είδα, ξέρω όμως ότι η ομορφιά τους έδινε στο βουνό μια ξεχωριστή θέση μέσα μου ως επιλογή απόδρασης.
Τα ζώα αυτά όπως και όλα έχουν την ανάγκη να τα προστατέψουμε. Από ενδεχόμενες νέες πυρκαγιές, από λαθροκυνηγούς (απαγορεύεται όλο τον χρόνο να ανεβάσει κανείς ακόμη και σφεντόνα στην Πάρνηθα) και φυσικά να μην επιβαρύνουμε το χώρο τους με τα απορρίμματά μας.
Άλλοι πάνε στην Πάρνηθα για τρέκινγκ, άλλοι για μοτοκρός, άλλοι για πικνίκ, άλλοι για φαγητό ή και κατάλυμα στο Μπάφι και στο Φλαμπούρι, άλλοι πάνε τον σκύλο τους βόλτα. Εγώ για να ξανασυναντήσω τους κερασφόρους κανελί χαριτωμένους φίλους μου που κάθε φορά με κάνουν να χαμογελάσω αληθινά.