Διάβασα κάποτε σε ένα βιβλίο κάτι που μου έκανε εντύπωση: «Ο Θεός μαζεύει τα πρόβατά του πριν σκοτεινιάσει». Δεν ήταν χριστιανικό το κείμενο, αλλά γιογκικό. Για την ακρίβεια, ήταν τα λόγια ενός γκουρού σε έναν μαθητή. Ποτέ δεν θα μείνεις πίσω στο σκοτάδι γιατί ο ήλιος πάντα θα λάμπει ακόμα και την πιο σκοτεινή νύχτα. Η Purvottanasana είναι μια άσανα η οποία μας «ανοίγει» σε αυτό το εσωτερικό φως. Το θεϊκό φως, το φως του Θεού, το εσωτερικό φως.
Μερικές φορές γινόμαστε τόσο προστατευτικοί με την καρδιά μας, που είναι σαν να έχουμε βάλει τα συναισθήματά μας σε ένα κλουβί. Βλέπουμε την καρδιά μας σαν κάτι εύθραυστο, κάτι που πρέπει να προστατέψουμε. Κλείνουμε αυτόν τον χώρο στο κέντρο του στέρνου μας σε μια προσπάθεια να διαφυλάξουμε τον πιο πολύτιμο χώρο του συναισθήματος. Παρότι συνδέουμε την καρδιά κυρίως με το συναίσθημα της αγάπης, είναι επίσης, το κέντρο τόσων άλλων συναισθημάτων: φόβος, λύπη, απόγνωση, όλα είναι συναισθήματα της καρδιάς. Φτάνουμε να πιστεύουμε ότι αυτά τα συναισθήματα είναι σημάδι αδύναμης καρδιάς και έτσι κλείνουμε ακόμα περισσότερο.
Η Purvottanasana αποτελεί το τέλειο αντίδοτο στην αντιλαμβανόμενη ευαισθησία της καρδιάς, ανεβάζοντάς την ψηλά και επιτρέποντας στο εσωτερικό φως να λάμψει. Σπρώχνοντας μέσα από τα όρια και τους περιορισμούς, που εμείς έχουμε θέσει γύρω από την καρδιά μας, η Purvottanasana ανοίγει πλήρως το στέρνο και εκθέτει τον χώρο της καρδιάς στον κόσμο. Με την υποστήριξη των ώμων και των χεριών –ως βάση- και τη δύναμη του κορμού, η Purvottanasana μας δείχνει ότι μπορούμε να σπάσουμε το σκοτάδι που κυκλώνει την καρδιά μας και να λάμψουμε!
Η λέξη Purvottanasana σημαίνει «έντονη έκταση που κοιτάει την ανατολή». Όταν υψώνουμε την καρδιά μας προς τον ήλιο που ανατέλλει, αναγνωρίζουμε το αναπτυσσόμενο εσωτερικό μας φως. Μπορούμε να οραματιστούμε καλύτερα τη δυνητική μας ανύψωση. Αλλά δεν μπορούμε να φτάσουμε εκεί μόνοι μας. Τραβάμε δύναμη από τον κορμό και τα πόδια και στηριζόμαστε στα χέρια για να ανεβάσουμε ψηλά την καρδιά.
Έτσι και στη ζωή, σπανίως μπορούμε να ανέλθουμε σε μεγάλα ύψη χωρίς υποστήριξη. Χρειάζεται ισχυρή σύνδεση με τον κορμό της δύναμης: νοητικά, συναισθηματικά και σωματικά για να μας επιτρέψει να είμαστε χωρίς δεσμά στο τέντωμα μας. Πρέπει, επίσης, να εμπιστευόμαστε τη βάση μας· την οικογένεια, τους φίλους, τους δασκάλους μας. Αλλά, κυρίως πρέπει να εμπιστευτούμε ότι το φως θα λάμψει, ακόμα και στις ατελείωτες σκιές.
Το πρώτο βήμα για να επιτρέψουμε στον ήλιο της καρδιάς μας να ανατείλει είναι να δημιουργήσουμε την αυγή του. Να δημιουργήσουμε το χρόνο, την ενέργεια και το κουράγιο στην πρακτική μας να έχουμε συνείδηση του χώρου της καρδιάς. Για όσους δουλεύουν σκληρά για να παραμείνουν προστατευμένοι η Purvottonasana μπορεί να φανεί εξαιρετικά δύσκολη. Μπορεί να νιώσουν αδύναμοι να σηκώσουν την καρδιά λόγω της βαριάς λεκάνης ή της αδυναμίας του κορμού και των ποδιών.
Συχνά, η δυσκολία στην Purvottonasana, όπως και στη ζωή, είναι το τι πρέπει να κάνουμε με το κεφάλι μας. Αν ενθαρρύνουμε το κεφάλι μας να «φύγει από τη μέση» τότε η καρδιά μας θα εκταθεί πλήρως και θα μας οδηγήσει σε μέρη που δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να φτάσουμε.
Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ζει με ανοιχτό τον χώρο της καρδιάς του, τότε η αυγή του φωτός δεν θα είναι κάτι που θα μας φοβίζει ή στο οποίο θα αντιστεκόμαστε, αντίθετα θα είναι ευπρόσδεκτο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από τους περισπασμούς του νου, αρχίζουμε να νιώθουμε τη ζεστασιά του ήλιου σε όλες τις εμπειρίες μας.
Η Purvottonasana είναι ένα θαυμάσιο μέρος για να εξασκήσετε την αυγή της καρδιάς και να δείτε που μπορεί να σας οδηγήσει στην υπόλοιπη ζωή σας. Θυμηθείτε, δεν θα μείνετε ποτέ μόνοι στο σκοτάδι.
(Για κάθε πληροφορία, ερώτηση ή διευκρίνιση μπορείτε να επικοινωνείτε με τη Μαρία Χρυσοχεράκη fb Maria Hrisoheraki, insta pureyoga_mariahrisoheraki ή στο maria@pureyoga.gr)