Project America, Μέρος δεύτερο: Sweet Home Alabama

Ο αμερικάνικος νότος είναι γεμάτος αχανείς εκτάσεις. Τα πάντα είναι τεράστια, από τα αμάξια και τα σπίτια μέχρι δυστυχώς τους ανθρώπους (ο αριθμός των παχύσαρκων αμερικάνων είναι μεγάλος στην Αλαμπάμα). Τα εστιατόρια και οι γειτονιές ήταν πολύ μακριά μεταξύ τους, ενώ το κέντρο της πόλης ήταν λίγο πολύ άδειο, ακόμη και κατά την διάρκεια της ημέρας. Φυσικά, όπως καταλάβαμε αργότερα έπρεπε να ξέρεις που να πας εάν ήθελες να είσαι με κόσμο. Για παράδειγμα, μπορούσες πάντα να δεις κόσμο στα Walmart, αλυσίδα σούπερ μάρκετ που μένουν ανοιχτά 24/7. True story, πήγα μια καθημερινή στις 4 το πρωί για να το δω με τα μάτια μου. Και ναι, είχε πελάτες!
RobHainer via Getty Images

Και έφτασε το Σάββατο. Η ημέρα όπου θα αφήναμε πίσω το House of Cards και όλον αυτόν τον πολύ καλά μασκαρεμένο -κάτω από κουστούμια και διφορούμενα χαμόγελα- αναβρασμό της προεκλογικής περιόδου της πρωτεύουσας.

Ουάσινγτκον, ήσουν γεμάτη ζωή. Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις μόλις προσγειωθήκαμε στο Huntsville της Αλαμπάμα.

Θα περίμενε κανείς πως στην κατεξοχήν πόλη της ΝΑΣΑ, οι δρόμοι θα έσφυζαν από ζωή. Από επίδοξους μηχανικούς και αστροναύτες, από επιχειρηματίες και φοιτητές που πάλευαν για την δική τους θέση στην ιστορία του διαστήματος.

Το Huntsville άλλωστε ήταν η πόλη στην οποία, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι Αμερικάνοι (αφού κατάφεραν να πάρουν με το μέρος τους) εγκατέστησαν εκεί τον Γερμανό Von Braun και την ομάδα του, οι οποίοι δημιούργησαν την ΝΑΣΑ όπως την ξέρουμε σήμερα.

Η πραγματικότητα ήταν κάπως διαφορετική.

Ο αμερικάνικος νότος είναι γεμάτος αχανείς εκτάσεις. Τα πάντα είναι τεράστια, από τα αμάξια και τα σπίτια μέχρι δυστυχώς τους ανθρώπους (ο αριθμός των παχύσαρκων αμερικάνων είναι μεγάλος στην Αλαμπάμα). Τα εστιατόρια και οι γειτονιές ήταν πολύ μακριά μεταξύ τους, ενώ το κέντρο της πόλης ήταν λίγο πολύ άδειο, ακόμη και κατά την διάρκεια της ημέρας. Φυσικά, όπως καταλάβαμε αργότερα έπρεπε να ξέρεις που να πας εάν ήθελες να είσαι με κόσμο!

Για παράδειγμα, μπορούσες πάντα να δεις κόσμο στα Walmart, αλυσίδα σούπερ μάρκετ που μένουν ανοιχτά 24/7. True story, πήγα μια καθημερινή στις 4 το πρωί για να το δω με τα μάτια μου. Και ναι, είχε πελάτες!

Ή στις λίγες αλλά ποιοτικές τοπικές μπυραρίες, οι οποίες έφτιαχναν την δική τους μπύρα και όπου μπορούσες να παίξεις Corn Hole, ένα κατεξοχήν παιχνίδι του αμερικανικού νότου που εφηύραν οι αγρότες στα χωράφια καλαμποκιού!

Κατά την παραμονή μας εκεί επισκεφθήκαμε φυσικά το Space & Rocket Center της ΝΑΣΑ, όπου είδαμε τον αληθινό πύραυλο Απόλλων 11 ο οποίος προσγειώθηκε στην Σελήνη. Ζήσαμε από πρώτο χέρι την ιστορία της δημιουργίας των αποστολών στο διάστημα, των αποτυχιών, της πολιτικής πραγματικότητας της εποχής και της στήριξης του Προέδρου Κέννεντυ σε αυτές τις προσπάθειες.

Προσπάθειες που δημιουργούσαν ένα νέο όραμα για την Αμερική. Προσπάθειες που ένωναν τους πολίτες και την κοινωνία και τους έκαναν όλους εθνικά υπερήφανους. Αυτός άλλωστε είναι και ο πραγματικός λόγος ύπαρξης της πολιτικής ηγεσίας μιας χώρας, η δημιουργία οράματος και στέρεων βάσεων για το μέλλον. Όχι οι υποσχέσεις μιας κάποιας ελπίδας που δεν έρχεται ποτέ.

Οι πολιτικοί τους γενικά έχουν πολύ διαφορετική θεώρηση της θέσης τους και της αποστολής τους από την αντίστοιχη θεώρηση πολλών πολιτικών εδώ στην Ελλάδα. Μιλώντας με τον Anthony Daniels, βουλευτή της Αλαμπάμα και τον Bob Serington, περιφερειάρχη του Μάντισον, η συζήτηση ήταν αληθινή. Έπαιρνε τροπές και μου προσέφερε γνώσεις και απαντήσεις για τις οποίες δεν θα μπορούσα ούτε να ελπίσω μιλώντας για αντίστοιχα δύσκολα θέματα με εγχώριους πολιτικούς. Συζητώντας για τον αγώνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΑφροΑμερικανών που έλαβε χώρα πριν λίγα μόλις χρόνια, μου έδιναν ειλικρινείς απαντήσεις. «Η κατάσταση δεν είναι ακόμη καλή εδώ στον Νότο. Ο ρατσισμός παραμένει. Και πρέπει να μιλάμε για αυτό, δεν πρέπει να κρύβουμε την αλήθεια από τους πολίτες. Δεν είμαστε πιο έξυπνοι ή ανώτεροι. Είμαστε εδώ για να τους υπηρετούμε. Και τίποτε άλλο δεν υπηρετεί καλύτερα από την αλήθεια, την αναγνώριση και την μνήμη».

Αυτά τα λόγια πήρα μαζί μου και στο Birmingham και το Montgomery, όπου επισκέφθηκα τα μέρη όπου η Κου Κλουξ Κλαν έκαψε το λεωφορείο του Martin Luther King, όπου η Rosa Parks αντίστοιχα αρνήθηκε να σηκωθεί από την θέση της στο λεωφορείο, όπου οι πρώτες καθιστικές διαμαρτυρίες έλαβαν χώρα. Αυτό που κράτησα από όλες αυτές τις εικόνες είναι πως όταν έχεις το δίκιο με το μέρος σου και η επανάσταση σου είναι ειρηνική κανένας δεν μπορεί να σου πάρει αυτό το δίκιο. Και όταν ακόμη και στην καταπάτηση των δικαιωμάτων σου απαντάς με σεβασμό και ευγένεια, η ιστορία θα σε δικαιώσει. Τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Φυσικά επιστρέφοντας, αντικρύζω και πάλι τις ίδιες πορείες που καταστρέφουν την Αθήνα μου, τις ίδιες αφίσες παντού να βρωμίζουν την χώρα μου, κόσμο να καταπατά και να βανδαλίζει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο μου. Και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Πως περιμένουν αυτοί οι άνθρωποι να βρούνε το δίκιο τους καταστρέφοντας; Η καταστροφή ποτέ δεν μπορεί να φέρει δικαίωση. Συμφωνώ με πολλά από τα αιτήματα τους, διαφωνώ όμως πλήρως με τον τρόπο διεκδίκησης τους.

Μιλώντας με την Jenny Robinson, αντιδήμαρχο του Huntsville και μια από τις πιο δυναμικές γυναίκες στην τοπική πολιτική σκηνή, πήρα δύναμη για το μέλλον των γυναικών στην πολιτική γενικότερα. Στην ερώτηση μου: "όταν σας αντιμετωπίζουν με ρατσιστικά σχόλια για το φύλο σας πως αντιδράτε;", η απάντηση που πήρα ήταν αποστομωτική: "Δεν επιτρέπω τέτοια σχόλια. Γιατί η δουλειά μου προλαβαίνει όλες αυτές τις γλώσσες. Εάν μπεις στην πολιτική για να μάθουν το όνομα σου τότε θα έχεις τέτοια σχόλια είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα. Εάν μπεις στην πολιτική για να κάνεις δουλειά αυτά τα σχόλια περιττεύουν και είναι ελάχιστα!"

Αυτό πρέπει να μας μαθαίνει πολλά για τον τρόπο που ψηφίζουμε. Ίσως θα μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτόν τον τόπο εάν την επόμενη φορά δεν ψηφίζαμε τον πιο γνωστό πολιτικά αλλά αυτόν με τις περισσότερες δράσεις στην μέχρι τώρα επαγγελματική και κοινωνική του ζωή, πέρα από την πολιτική. Η πολιτική δεν πρέπει να είναι επάγγελμα. Δεν χρειαζόμαστε άλλους ηγέτες ή άλλους λαοπλάνους. Χρειαζόμαστε επιτέλους ανθρώπους που κάνουν έργο και πονάνε αυτόν τον τόπο και τους πολίτες του.

Τέλος, όσον αφορά την υπόλοιπη κοινωνία του Hunstville, η πόλη έχει τον μεγαλύτερο αριθμό κατά κεφαλήν ανθρώπων με PhD. Η πλεοοψηφία των κατοίκων είναι μηχανικοί και φυσικά υπάρχουν ελάχιστες επιχειρηματικές δραστηριότητες, καθώς όλοι δουλεύουν είτε με/για την ΝΑΣΑ είτε για την μεγάλη στρατωτική βάση Redstone Arsenal που βρίσκετε επίσης εκεί. Φυσικά ήταν πολύ δύσκολο για εμάς να μπούμε και να δούμε πως δουλεύουν αυτές οι εταιρίες, καθώς όλες απαιτούν clearance, δηλαδή ένα χαρτί με το οποίο οι μυστικές υπηρεσίες βεβαιώνουν ότι δεν είσαι κατάσκοπος!! Η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων σε άλλο level!

Αυτό που κρατάω πάντως στην καρδιά μου είναι οι άνθρωποι. Φιλόξενοι, εγκάρδιοι, έτοιμοι να βοηθήσουν. Άνθρωποι ανοιχτοί, που θέλουν να σου εξηγήσουν για την πατρίδα τους, για τα πιστεύω τους, για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Το Hunstville μας αγκάλιασε με τόσο όμορφο τρόπο που μας αποζημίωσε για το γεγονός ότι είναι ένα χωριό μέσα στην έρημο της Alabama!

Δυο εβδομάδες πέρασαν εκεί. Το ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του. Το Σαν Φρανσίσκο και το Global Entrepreneurship Summit, όπου θα βλέπαμε τον πρόεδρο Barack Obama live, μας περίμενε. Ήμασταν στεναχωρημένοι που φεύγαμε. Κρατήσαμε ωστόσο μέσα μας αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν για πάντα. Πλέον το Sweet Home Alabama εμείς θα το τραγουδάμε και θα έχει άλλον νόημα, θα το ζούμε αληθινά. Και φυσικά εγκλιματιστήκαμε τόσο πολύ που στον δρόμο για το Σαν Φρανσίσκο ταξιδεύαμε με καπέλο cowboy και μπότες. Και για του λόγου το αληθές.

Αλαμπάμα είσαι όμορφη! Περίεργη αλλά όμορφη!

Δημοφιλή