Δεν είναι πολύ εύκολο να πει κανείς πόσα και ποια από τα κόμματα της σημερινής οκτακομματικής Βουλής θα φτάσουν «σώα» ως το τέλος της θητείας της. Ευκολότερο είναι να προβλέψει ποια δεν θα εξασφαλίσουν την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση στην επόμενη. Οι διατιθέμενες δημοσκοπήσεις, όλες οι δημοσκοπήσεις, είναι σαφέστατες επ’ αυτού. Επειδή δε τα σχετικά τους ευρήματα βρίσκονται σε πλήρη αρμονία προς την γενικότερη αίσθηση του πολιτικού κλίματος, μάλλον δεν πρόκειται να πέσουν έξω. Τουλάχιστον επί του συγκεκριμένου.
Η Ένωση Κεντρώων λοιπόν του Βασίλη Λεβέντη, όπως και το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, βρίσκονται ήδη στην κόψη του ξυραφιού. Ίσως και οι ΑΝΕΛΛ του Πάνου Καμμένου. Διόλου δεν αποκλείεται ως την ώρα των επόμενων εκλογών, να έχουν απολέσει την τυπική ιδιότητα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, και τα εξ’ αυτής απορρέοντα προνόμια. Δεδομένου ότι η φυγόκεντρη κινητικότητα που σήμερα τα χαρακτηρίζει, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Κινητικότητα η οποία αντανακλάται, ασφαλώς, και στο κοινωνικό τους αποτύπωμα.
Πρόκειται, ως γνωστόν, για κόμματα παράγωγα της κρίσης. Και των πολιτικών ανακατατάξεων που την ακολούθησαν. Άναρχων ως ένα βαθμό, κυριολεκτικά «ζαλισμένων» ανακατατάξεων. Κάπως έτσι προέκυψε η πολυκομματικότητα της Βουλής του Ιανουαρίου και περισσότερο του Σεπτεμβρίου του 2015. Ανακατατάξεις οι οποίες δεν θα μπορούσαν βεβαίως να διεκδικήσουν αντοχή και διάρκεια. Δεδομένου ότι μάλλον επρόκειτο για προϊόν σπασμωδικής αντίδρασης του λαϊκού φρονήματος. Δίχως οι αντικειμενικές πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες να μπορούν να στηρίξουν τις περί ων ο λόγος επιλογές.
Τα προαναφερόμενα κόμματα των οποίων σήμερα διακυβεύεται η πολιτική υπόσταση, δεν έχουν ασφαλώς κοινά χαρακτηριστικά, δεν είναι το ίδιο πράγμα, ούτε κατά διάνοια. Το Ποτάμι, για παράδειγμα, έχει σοβαρό και κατά το μάλλον αξιόπιστο και υπεύθυνο πολιτικό λόγο. Έχει να πει, και είχε να δώσει πράγματα. Η πολιτική του επιβίωση θα είχε να προσφέρει στην θετική πολυμορφία του πολιτικού συστήματος της Χώρας. Οι λόγοι της «αποσύνθεσής» του είναι άλλοι, εντελώς άλλοι, εκφεύγουν δε των φιλοδοξιών του παρόντος σημειώματος. Το βέβαιο είναι ότι δεν κατάφερε να εξασφαλίσει κοινωνική δικαίωση. Προπάντων επειδή ποντάρισε στην πολυσυλλεκτικότητα. Σε στελεχική πολυσυλλεκτικότητα πρώτα-πρώτα, γεγονός που το βρίσκει μπροστά του, κατά τρόπο οδυνηρό, σήμερα. Αλλά και στο κοινωνικό πεδίο. Δίχως αιχμές, δίχως όψεις και γωνίες. Της λογικής του «όλοι οι καλοί χωράνε». Επιλογή συνήθη και ίσως αναγκαία προκειμένου για παλαιά μεγάλα κόμματα, προπάντων για κόμματα εξουσίας. Καταστροφική όμως για νέο κόμμα που αναζητά τα πατήματά του…
Το φαινόμενο των κομμάτων με «ημερομηνία λήξης», των λεγόμενων κομμάτων «της μιας χρήσης», δεν είναι καινούργιο. Από την ΕΚΝΔ και την ΕΔΗΚ ως την ΔΗΑΝΑ και την ΠΟΛΑΝ, και από το ΔΗΚΚΙ ως τον ΛΑΟΣ και την ΔΗΜΑΡ (για να μείνουμε μονάχα σε κόμματα που κάποια στιγμή κατόρθωσαν κάτι να δείξουν), είναι πολύ πλούσιο το σχετικό μεταπολιτευτικό δειγματολόγιο. Πλούσιο και διδακτικό, για όσους τουλάχιστον θέλησαν να δουν και να καταλάβουν. Ο κοινός για όλα παρονομαστής είναι η –αντικειμενική ή όχι- αδυναμία εξασφάλισης ουσιαστικής κοινωνικής αναφοράς. Μ’ αυτή την έννοια ίσως δεν είναι ιδιαιτέρως δυσμενές για την πολιτική ζωή της Χώρας το διαφαινόμενο «μάζεμα» της πολιτικής σκηνής. Το γεγονός δηλαδή ότι, κατά πάσαν λογική πρόβλεψη, οι εξελίξεις οδηγούν σε πεντακομματική Βουλή. Προκειμένου η πολιτική ζωή να βρει τις αυθεντικότερες ισορροπίες της. Κατά μία έννοια είναι ίσως αυτό ένδειξη περισσότερης πολιτικής υγείας. Και, σίγουρα, γνησιότερης κοινωνικής αντιπροσωπευτικότητας…