Ο αμφιλεγόμενος υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για την προεδρία των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, έχει επανειλημμένα αναφέρει πως θα επιδιώξει καλές σχέσεις με τη Ρωσία, και από πλευράς του ο Ρώσος πρόεδρος, Βλάντιμιρ Πούτιν, έχει εκφραστεί θετικά για τον Τραμπ- σε σημείο που η γενικότερη εντύπωση είναι ότι ο Πούτιν θα προτιμούσε τον Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου.
Ο λόγος για αυτό, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Politico το οποίο υπογράφει ο Μιχαήλ Ζιγκάρ, συγγραφέας του «All the Kremlin's Men», είναι ότι ο Τραμπ είναι «ακριβώς ο εταίρος που το Κρεμλίνο ήθελε για χρόνια». Στο δημοσίευμα γίνεται αναφορά στο 2005, έτος κατά το οποίο ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, «φίλος και εταίρος» του Πούτιν έχασε τις εκλογές στη Γερμανία και άφησε τη θέση του καγκελαρίου. «Ο Σρέντερ και ο Πούτιν, που μιλούσε γερμανικά, έχοντας υπηρετήσει στην KGB στην ανατολική Γερμανία καταλάβαιναν ο ένας τον άλλο καλά και είχαν στενές διπλωματικές και προσωπικές σχέσεις. Αλλά το 2005 ο Σρέντερ αντικαταστάθηκε από την Άνγκελα Μέρκελ, την οποία ο Πούτιν δεν καταλάβαινε- και συνεχίζει να μην καταλαβαίνει. Στα 12 χρόνια που μεσολάβησαν, άρχισε να υποψιάζεται πως η Μέρκελ τον εξαπατά, στήνοντας ίντριγκες και συνωμοσίες σε βάρος του. Έδειξε τη δυσαρέσκειά του φέρνοντας τον σκύλο του σε συναντήσεις με τη Μέρκελ, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η ίδια φοβάται τα σκυλιά».
Τώρα, συμπληρώνεται, ο Πούτιν βιώνει «deja vu», καθώς είναι πάλι απέναντι σε έναν «Σρέντερ» και μια «Μέρκελ». Η Κλίντον, όπως σημειώνεται, έχει αρνητική προδιάθεση απέναντί του, από τη θητεία της ως υπουργού Εξωτερικών, καθώς οι προσωπικές αλληλεπιδράσεις τους δεν ήταν ποτέ θετικές. Στην άλλη πλευρά όμως, υπάρχει ο «Αμερικανός Σρέντερ», που φαίνεται να είναι ακόμα πιο ταιριαστός με τον Πούτιν από τον Γερμανό, «καλύτερος ακόμα και από τον αγαπημένο Ευρωπαίο διεθνή εταίρο του Πούτιν, τον Ιταλό πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο Τραμπ, όπως βλέπει τα πράγματα το Κρεμλίνο, είναι εξαιρετικά πραγματιστής, άνευ αρχών και πολύ κυνικός- κάτι που κάνει ευκολότερη τη συνεννόηση μαζί του» σημειώνεται σχετικά, ενώ υπογραμμίζεται εκ νέου ότι ο Τραμπ, εν αντιθέσει με την Κλίντον και την υπόλοιπη σκηνή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, έχει εκφράσει εκτίμηση και συμπάθεια για τον Πούτιν. Αυτή ακριβώς, εκτιμάται, είναι η σχέση που το Κρεμλίνο ονειρευόταν να έχει με έναν Αμερικανό πρόεδρο εδώ και χρόνια- και δεν μπορούσε να την έχει.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Politico, από την αρχή της προεδρίας του ο Πούτιν έδινε έμφαση στις προσωπικές σχέσεις με άλλους ηγέτες στη βάση της εξωτερικής πολιτικής του, χωρίζοντάς τους μάλιστα σε δύο κατηγορίες: Αυτούς που έχουν κάποιες αξίες/ αρχές (συνήθως δημοκρατικές) και τους κυνικούς. Αργά ή γρήγορα, οι προσπάθειες για ανάπτυξη σχέσεων με τους πρώτους βαλτώνουν, ενώ με τους δεύτερους «όλα είναι στο τραπέζι».
Βασικό ζητούμενο για τον Πούτιν είναι ο σεβασμός προς τον ίδιο και τη Ρωσία, και επιθυμεί μια νέα συμφωνία της Γιάλτας, με δημιουργία και αναγνώριση σφαιρών επιρροής, με τη Δύση να αποδέχεται πως η Ρωσία δεν είναι «χώρα», αλλά «δύναμη» που μπορεί να ασκήσει επιρροή ατιμωρητί στους γείτονές της. Οι δυτικοί ηγέτες το απορρίπτουν αυτό, θεωρώντας πως έχει περάσει αυτός ο καιρός, αλλά ο Πούτιν θεωρεί ότι στην πραγματικότητα είναι το ίδιο κυνικοί με αυτόν. Αντίστοιχες απόψεις είχαν και ο Σρέντερ, ο Μπερλουσκόνι, ο Ερντογάν και ο Μπασάρ αλ Άσαντ, που γενικά παραδέχονται και αναγνωρίζουν τον κυνισμό της, συνεχίζει ο αρθρογράφος.
Για τον Πούτιν, η άλλη κατηγορία είναι πολύ χειρότερη από αυτήν, καθώς είναι υποκριτές που κρύβουν τα κίνητρά τους, αν και στην πραγματικότητα είναι το ίδιο κυνικοί: Η Μέρκελ και ο Ομπάμα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, κατά τον Πούτιν, και η γενικότερη ρωσική προπαγάνδα, που υποδεικνύει υποθέσεις διαφθοράς όπως τα Panama Papers, ή βίας όπως με τους θανάτους μαύρων από πυρά αστυνομικών στις ΗΠΑ κ.α.
Ο Τραμπ, υπογραμμίζει ο αρθρογράφος, ταιριάζει απόλυτα σε αυτή την κοσμοθεωρία, καθώς είναι κυνικός, δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι λαϊκιστής που δεν κάνει τον άγιο και γενικά επιχειρηματίας με τον οποίο πάντα μπορείς να επιτύχεις συμφωνία, π.χ. μοιράζοντας τον κόσμο. «Τουλάχιστον δεν θα σου πει ψέματα και δεν θα σου φάει τα αυτιά με ανοησίες περί δημοκρατικών αξιών» αναφέρεται στο κείμενο, όπου συμπληρώνεται πως, ακόμα και αν δεν είναι σίγουρο κατά πόσον υπάρχουν στενοί οικονομικοί δεσμοί μεταξύ του Τραμπ και ρωσικών επιχειρήσεων, όπως έχει αναφερθεί, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να υπάρξουν στο μέλλον.
Καταλήγοντας, ο αρθρογράφος αναφέρει ότι πέρυσι συνταξιούχος αξιωματούχος του Κρεμλίνου είχε πάει στις ΗΠΑ να συναντήσει τον Τζεμπ Μπους, που είχε φαινόταν τότε ως το φαβορί. Όταν η ισορροπία άλλαξε, οι προτιμήσεις μετατοπίστηκαν γρήγορα προς τον Τραμπ. «Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν υπάρξει πραγματικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές. Για τον Πούτιν, αυτό δεν είναι απαραίτητο. Δύο κυνικοί μπορούν πάντα να μιλήσουν σε μια κοινή γλώσσα».