Οι λέξεις μένουν
ίδιες κι απαράλλαχτες
χιλιάδες χρόνια
Αλλάζουν όμως τα νοήματα
και οι ερμηνείες...
Δημήτρης Πιστικός, Τα πάθη των λέξεων
Στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, κυρίως στη ΔΗΜΑΡ, γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους, γνήσιους κι έντιμους ιδεολόγους, αγωνιστές της Δημοκρατίας τα δύσκολα χρόνια, ρομαντικούς κι αισιόδοξους βολονταριστές, ανιδιοτελείς και οραματιστές πολίτες.
Γνώρισα όμως και μερικούς αρνητικούς τύπους, ανθρώπους που “πουλούσαν” το ένδοξο παρελθόν [;], κυρίως των άλλων συντρόφων τους, που “πουλούσαν” μαΐμού – επαναστατικότητα, που “πουλούσαν” φούμαρα. Ορισμένοι μάλιστα, όχι μόνον “πουλούσαν” αλλά και “πουλιόντουσαν” [σε pay roll επιχειρηματιών, σε υπόγειες συμφωνίες με σκοτεινούς παράγοντες κλπ] ή υπερασπίζονταν τις αποφάσεις των συλλογικοτήτων, όσο τις έλεγχαν και μόλις άλλαζαν οι πλειοψηφίες έφτιαχναν δικό τους κομματ-ίδιο, δίνοντας τη [λαθεμένη] εντύπωση ότι μέρος της Ανανεωτικής Αριστεράς συναλλάσσεται με [κάθε] εξουσία.
Η πορεία του καθενός λίγο-πολύ γνωστή. Δεν θα κρίνω εγώ το γιατί μερικοί εξακολουθούν να ”πουλάνε” τα τελευταία εναπομείναντα ρετάλια της [αν]αξιοπρέπειάς τους αποδώ κι αποκεί.
Θέλω όμως να πιστεύω ότι η πρωτοβουλία εκείνη της ΔΗΜΑΡ θα εγγραφεί στη συλλογική ιστορική/πολιτική μνήμη ως πρωτοποριακό και ειλικρινές εγχείρημα κάποιων-γνωστών ή λιγότερο γνωστών-αριστερών που το μόνο στο οποίο στόχευαν ήταν ν’[απο]δείξουν ότι η ΣΟ.ΔΗ.Α [Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά] δεν είναι ουτοπία αλλά το μέλλον που χρόνια τώρα ονειρεύονται, και ίσως ήρθε η στιγμή να υλοποιήσουν, οι καθαροί αριστεροί όλων των τάσεων.
Είθε...