Scuba diving στη Σάμο: Κι όμως το τόλμησα!

Έτοιμη, λοιπόν! Φόρεσα τον εξοπλισμό, έβαλα και τα βατραχοπέδιλα και έπεσα με το πρόσωπο στη θάλασσα, ακολουθώντας τις οδηγίες του κ. Αντώνη. Κρατήθηκα από τη σκάλα και τον περίμενα να κατέβει. Κολυμπήσαμε μέχρι την άγκυρα, με έβαλε να την κρατήσω και αρχίσαμε σιγά σιγά να κατεβαίνουμε. Ο δάσκαλος με είχε πληροφορήσει ότι το πιο σύνηθες πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι αρχάριοι είναι ότι αδυνατούν να αναπνέουν από το στόμα, δε μπορούν να το συνηθίσουν.
mylandingrunway.com

Ε ναι λοιπόν! Έκανα scuba diving στη Σάμο. Ναι, εγώ. Αν είσαι κι εσύ εντελώς, μα εντελώς, αρχάριος, θέλεις να το δοκιμάσεις, αλλά φοβάσαι και λίγο, αυτό το άρθρο και η δική μου εμπειρία είμαι σίγουρη ότι θα σε βοηθήσουν!

Ανέκαθεν τα καλοκαίρια έβλεπα δύτες, με τον εξοπλισμό τους, έτοιμους να μπουν στη θάλασσα και μετά να «κατέβουν» στο βυθό. Πάντα τους κοιτούσα με λίγο θαυμασμό, λίγο δέος, λίγο φόβο... Ήταν κάτι εντελώς άγνωστο για μένα και έξω από τα δικά μου «νερά».

Μέχρι που πήγα στη Σάμο. Θέλεις που έπεσε στο τραπέζι ως ιδέα από την παρέα μου; Θέλεις που θέλω κι εγώ να δοκιμάζω πλέον νέα πράγματα; Θέλεις ο δάσκαλος της σχολής στο Πυθαγόρειο, που με ενέπνευσε και μου έβγαλε εμπιστοσύνη; Όλα αυτά μαζί με οδήγησαν στο να πω ΝΑΙ και να το κάνω. Έτσι, το πρωί της Παρασκευής βρέθηκα στο πλοιάριο. Μας περίμενε ο κ. Αντώνης (ή Αντώνης σκέτο, όπως κάθε φορά με διόρθωνε) και η γυναίκα του Pat (αγγλίδα που ερωτεύτηκε τη Σάμο και αποφάσισε να μείνει μόνιμα). Και οι δυο είναι πιστοποιημένοι δύτες PADI (ο διεθνής φορέας καταδύσεων). Μαζί μας ήταν ο Α., μαθητής του κ. Αντώνη, που είχε μια τελευταία βουτιά για να πάρει το πτυχίο και ο Ι., λάτρης των καταδύσεων.

Πάμε να δούμε βήμα βήμα τη διαδικασία και την εμπειρία μου;

Μετά από περίπου 40 λεπτά φτάσαμε σε ένα όμορφο σημείο και ρίξαμε άγκυρα. Στα 40 αυτά λεπτά είχαμε γνωριστεί και με τους συνεπιβάτες. Τόσο διαφορετικοί όλοι μεταξύ τους, αλλά με ένα κοινό σημείο. Την αγάπη για την κατάδυση, για τον βυθό και για την απίστευτη ηρεμία που αισθάνεσαι εκεί κάτω, στον διαφορετικό αυτό κόσμο.

Οι συνεπιβάτες μου πραγματοποίησαν την πρώτη βουτιά κι εγώ (ως αρχάρια) περίμενα να ανέβει αυτή η ομάδα, ώστε να πέσω μετά εγώ με τον δάσκαλο. Ήμουν ψύχραιμη το διάστημα αυτό και τους περίμενα κάνοντας snorkeling.

Η προετοιμασία

Και ήρθε, που λες, η σειρά μου. Ο κ. Αντώνης μου εξήγησε όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζω. Εάν μεταφέρω κάτι το οποίο δεν είναι απόλυτα ακριβές, διόρθωσέ με!

Αρχικά, η μάσκα. Πώς επιλέγουμε μάσκα; Την εφαρμόζουμε στο πρόσωπό μας, παίρνοντας βαθιά ανάσα. Πρέπει να νιώσουμε ότι κολλά στο πρόσωπο. Μετά την τραβάμε απότομα, χωρίς να έχουμε αφήσει την αναπνοή μας. Εάν «ξεκολλήσει» σχετικά δύσκολα, και ακούσεις τον ανάλογο ήχο, τότε συγχαρητήρια! Βρήκες την κατάλληλη, για εσένα, μάσκα. Εάν, πάλι, αφαιρεθεί από το πρόσωπό σου πανεύκολα, τότε θα πρέπει να συνεχίσεις να αναζητάς.

Στη συνέχεια, φόρεσα τη ζώνη με τα βαρίδια (τα οποία υπολογίζονται ανάλογα με τα κιλά σου) και έπειτα, το γιλέκο. Δεξιά του γιλέκου βρίσκεται ο ρυθμιστής, η αναπνοή σου δηλαδή. Αριστερά, βρίσκεται το ειδικό ρολόι που μετρά τον αέρα που σου έχει μείνει κι επίσης, το εξάρτημα που σε «ανεβάζει» και σε «κατεβάζει». Συγκεκριμένα, το ένα κουμπί γεμίζει αέρα το γιλέκο σου, ώστε να ανεβαίνεις πιο πάνω, και το άλλο κουμπί κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Αυτά, βέβαια, στο μάθημα του αρχάριου, τα ελέγχει και τα ρυθμίζει ο δάσκαλος.

Έπειτα, ο κ. Αντώνης μου έδειξε μερικές τεχνικές. Τι κάνεις όταν μπει νερό στη μάσκα σου, τι κάνεις εάν τυχόν σου φύγει ο αναπνευστήρας από το στόμα, αλλά και πως εξισώνεις το αυτί σου. Το τύμπανο, λόγω της πίεσης που δέχεται, τεντώνεται. Συνεπώς, εσύ πρέπει να το επαναφέρεις. Πώς γίνεται αυτό; Παίρνοντας αναπνοή από το στόμα (μόνο από το στόμα αναπνέεις, άλλωστε, στο βυθό) και εκπνέοντας δυνατά κρατώντας τη μύτη. Περίπου σαν αυτό που κάνουμε όταν βουλώνουν τα αυτιά στο αεροπλάνο.

Α! Μου έδειξε, ακόμη, τις κινήσεις που κάνεις στο βυθό για να συνεννοηθείς. Πώς δείχνεις ότι όλα είναι οκ, ότι υπάρχει πρόβλημα, πάμε κάτω, πάμε κάτω και άλλα τέτοια.

Έτοιμη, λοιπόν! Φόρεσα τον εξοπλισμό, έβαλα και τα βατραχοπέδιλα και έπεσα με το πρόσωπο στη θάλασσα, ακολουθώντας τις οδηγίες του κ. Αντώνη. Κρατήθηκα από τη σκάλα και τον περίμενα να κατέβει. Κολυμπήσαμε μέχρι την άγκυρα, με έβαλε να την κρατήσω και αρχίσαμε σιγά σιγά να κατεβαίνουμε. Ο δάσκαλος με είχε πληροφορήσει ότι το πιο σύνηθες πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι αρχάριοι είναι ότι αδυνατούν να αναπνέουν από το στόμα, δε μπορούν να το συνηθίσουν.

Η βουτιά

Δεν αποτέλεσα εξαίρεση, φυσικά. Είχαμε μόλις κατέβει λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια. Ένας μικρός πανικός με κυρίευσε! Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, λόγω άγχους. Κάνω το σήμα στον δάσκαλο και ανεβήκαμε πάνω. Με καθησύχασε και το πήγαμε ξανά, πολύ σταδιακά.

Όλα καλά! Όχι ότι δεν είχα άγχος, αλλά ηρέμησα και συνειδητοποίησα ότι όλα τα προβλήματα ήταν μέσα στο μυαλό μου. Να σου πω εδώ, ότι όταν κάνεις κατάδυση με δάσκαλο ή με άλλον δύτη (με εμπειρία) υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας από παντού. Το κάθε γιλέκο δύτη, άλλωστε, διαθέτει δυο ρυθμιστές, ώστε αν σου φύγει ο δικός σου και δεν τον πιάσεις έγκαιρα, έρχεται ο δεύτερος δύτης και σου δίνει τον δεύτερο δικό του. Ή αν σου τελειώσει ο αέρας.

Κάτι που πάλι είναι δύσκολο να συμβεί. Πρέπει να είσαι επαγγελματίας δύτης για να συμβεί αυτό. Να κολυμπάς μόνος σου σε μεγάλο βάθος και να υπερεκτιμήσεις τις δυνατότητές σου. Στα μαθήματα με δάσκαλο είσαι απόλυτα καλυμμένος. Ο μόνος «εχθρός» είναι ο εαυτός σου. Είναι όλα μέσα στο μυαλό σου.

Ο δάσκαλος με κρατούσε σχεδόν συνέχεια από το χέρι, για να αισθανθώ ασφάλεια. Καμιά φορά με τραβούσε και προς τα κάτω, γιατί το πρόβλημα που αντιμετώπιζα ήταν ότι δεν μπορούσα να πάω προς τα κάτω μόνη μου. Σκέψου ένα μπαλόνι που το τραβάς για να μη φύγει στον ουρανό. Μη γελάς! Κάπως έτσι αισθανόμουν.

Αφού λοιπόν είχα αρχίσει κάπως να ηρεμώ, παρατηρούσα γύρω μου. Είδα πολύχρωμα ψαράκια, άγγιξα σφουγγάρι, είδα φυτά του βυθού και πέρασα πάνω από φύκια. Έμαθα, έτσι, να μην τα φοβάμαι όταν περνάω από πάνω τους κολυμπώντας. Αν και αυτό που μάς (και με) τρομάζει γενικά, είναι το άγνωστο. Είναι το ότι δεν ξέρεις τι υπάρχει στο βυθό. Όταν δεις τον βυθό και αποτελέσεις μέρος του, έστω και για μισή ώρα, τότε «ξορκίζεις» κάθε φόβο.

Τα 35 λεπτά πέρασαν και ανεβήκαμε σιγά σιγά στην επιφάνεια. Το «μπράβο» του δασκάλου, το συναίσθημα ικανοποίησης που ένιωσα και η αδρεναλίνη στα ύψη! Αυτά κυριάρχησαν. Ένιωθα περήφανη για τον εαυτό μου, περήφανη που δεν άφησα τον αρχικό πανικό να με εμποδίσει.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στην δεύτερη κατάδυση, το πρωί της Κυριακής.

Η δεύτερη βουτιά

Μα θα έμενα μόνο σε μία;! Ε όχι. Αποφάσισα ότι ήθελα ακόμη μια βουτιά πριν φύγω για το νησί, για να καταφέρω να απολαύσω την όλη εμπειρία!

Η διαδικασία η ίδια. Εννοείται ο κ. Αντώνης δίπλα μου πάλι. Απλά, αυτή τη φορά άφηνα το χέρι του μερικές φορές- σαν ένα μικρό παιδί που μαθαίνει κολύμπι. Όλοι οι λάτρεις της κατάδυσης, μου μιλούσαν για αυτή την απόλυτη ηρεμία που αισθάνεσαι εκεί κάτω, στο βυθό. Δεν ακούς τίποτα, παρά μόνο την αναπνοή σου.

Το επιβεβαιώνω.

Αυτή τη φορά είδα και άλλα όμορφα πράγματα. Έπιασα έναν αστερία, είδα έναν αμφορέα και διάφορα ψαράκια. Κολύμπησα μόνη μου και προσπαθούσα να ελέγξω το σώμα μου. Είχα μια τάση να ανεβαίνω, στο είπα!

Κάτι άλλο πολύ σημαντικό που αξίζει να στο πω, είναι ότι στο βυθό δεν βρίσκεσαι για να «παίξεις» με τα ψάρια, για να τα ενοχλήσεις ή ο,τιδήποτε τέτοιο. Βρίσκεσαι για να παρατηρήσεις. Είσαι, ουσιαστικά, φιλοξενούμενος εκεί και πρέπει να σέβεσαι το χώρο που σε φιλοξενεί. Δεν πρέπει να διαταράσσεις με οποιοδήποτε τρόπο την ηρεμία και την ισορροπία του βυθού.

Τα ψάρια περνούν δίπλα σου ήρεμα. Εφόσον είσαι εκεί, σε θεωρούν ως κάτι δικό τους. Δεν σε θεωρούν απειλή.

Συμπέρασμα

Αξίζει να δοκιμάζεις νέα πράγματα! Αξίζει να δοκιμάζεις εμπειρίες και να ανακαλύπτεις τα όριά σου. Να τα ξεπερνάς. Μικρά ή μεγάλα βήματα, δεν έχει σημασία. Για μένα ήταν βήμα ότι ξεπέρασα την αρχική μου φοβία.

Κάτι, ακόμη, πολύ όμορφο είναι ότι με κάποια από τα παιδιά που ήταν στο πλοιάριο δεν γνωριζόμασταν. Όταν όμως με είδαν στο βυθό (κατά τη διάρκεια της πρώτης βουτιάς) ήρθαν προς το μέρος μου ρωτώντας με εάν είμαι οκ. Στο βυθό ήμασταν όλοι μια ομάδα. Ήμασταν εκεί ο ένας για τον άλλον. Ή για να είμαι ακριβής, ήταν όλοι εκεί για μένα, την αρχάρια :)

ΥΓ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Αντώνη Νικολαίδη, που με κέρδισε αμέσως, που με πρόσεχε σα να είμαι μικρό παιδί και μου ενέπνευσε τόση εμπιστοσύνη!

Εάν, λοιπόν, βρεθείς στη Σάμο, ξέρεις που θα πας για κατάδυση. Ο κ. Αντώνης και η σύζυγός του είναι αξιαγάπητοι και θα σε κάνουν να περάσεις υπέροχα!

Info

Διαβάστε περισσότερα στη σελίδα του mylandingrunway.com