Στις λαϊκές γειτονιές που όλα δείχνουν πιο ανθρώπινα, διάφορα γεγονότα και συμβάντα ενδεχομένως αποκαλύπτουν ταυτόχρονες και διαφορετικές όψεις μιας περιστασιακής ζωής. Το ακόλουθο περιστατικό εξελίχθηκε την Διακαινήσιμο στην όμορφη συνοικία του Ταύρου, κοντά στην οδό Πειραιώς με τα εφαπτόμενα μπαλκόνια των εργατικών πολυκατοικιών να ευωδιάζουν από τους νεραντζανθούς.
Αν και Λαμπροβδομάδα, το αναστάσιμο φρόνημα ήταν άδηλο καθώς οι περιορισμοί της έκτακτης ανάγκης δεν είχαν αρθεί. Οι κάτοικοι, έγκλειστοι δοκίμαζαν μέσα στην άνοιξη της απομόνωσης τις αντοχές τους ενώ η εφηβεία ″έτρωγε τα σίδερα″ σκοτώνοντας τον χρόνο. Στην έξαψη του Καιρού περιορισμένα και φωναχτά επικοινωνούσαν από γειτνιάζοντα μπαλκονάκια τρεις λυκειόπαιδες. Οι δυο, Ιάκωβος και Ιωάννης έκαναν παρέα και στο σχολείο από παλιά. Ο τρίτος, ο Πέτρος, στην κανονικότητα δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις μαζί τους, καθώς ήταν σχετικά καινούριος στη γειτονιά. Η ‘’εξαιρετική κατάσταση’’ όμως τον έκανε πιο ομιλητικό.
Εκείνη τη μέρα συζητούσαν εύθυμα και ζωηρά ο καθένας από το μπαλκόνι του για το τι δεν έκαναν το Πάσχα του 2020. Συμφώνησαν ότι θα τους μείνει αξέχαστο και γελούσαν διασκεδάζοντας την πλήξη τους. Ο φόβος για την διάρκεια του κατ` οίκον περιορισμού τους μεγάλωνε την αγωνία τους για το αβέβαιο μέλλον. Αυτό που δεν γνωρίζουμε, είπε ο Πέτρος, είναι η απόφαση της Πολιτείας για εμάς, αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς. Οι άλλοι δυο κοιτάχτηκαν εξ αποστάσεως με απορία για το νόημα των λόγων του.
Ο Πέτρος, εξήγησε ότι αφού η Πολιτεία τους είχε σε κατ` οίκον περιορισμό, ήταν άμεση ανάγκη να αποφανθεί για το μέλλον τους... και για την ομαλή επαναλειτουργία των σχολείων λόγω διεξαγωγής των πανελληνίων εξετάσεων. Με τεντωμένα αυτιά Ιάκωβος και Ιωάννης άκουγαν τις ανησυχίες του Πέτρου, μήπως άλλαζε η απόφαση από άλλες αιφνίδιες εξελίξεις και διατηρούσαν τον κατ` οίκον περιορισμό σε χρόνο μακρύ, όπως έγινε και με τον γείτονά τους. Τα τελευταία λόγια αντήχησαν παράξενα καθώς και οι τρεις με νόημα εστίασαν το βλέμμα τους στο ″περιορισμένο μπαλκόνι″ του γνωστού υπόδικου για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Την αλήθεια αυτή απέφευγαν να τη συζητούν εδώ και καιρό είτε από συνήθεια στην Ελλάδα της σιωπηλής ανοχής, είτε ως γεγονός δυσάρεστης συγκατοίκησης. Τον ακάλυπτο διάλογο διέκοψε η φωνή της μητέρας του Ιωάννη από την κουζίνα, που τράβηξε στα ενδότερα τον πιο άβγαλτο από τους δυο κολλητούς. Αυτός, προφασιζόμενος ξαφνική δουλειά μπήκε μέσα, έκλεισε το τζάμι και τράβηξε την κουρτίνα.
Ο Ιάκωβος, ανήσυχος και με διάθεση για κουβέντα, παρέμεινε στο μπαλκόνι από περιέργεια για να δει που το πήγαινε ο καινούριος. Τι σχέση έχει ο κατ` οίκον περιορισμός ενός υπόδικου με τον δικό μας εγκλεισμό; τον ρώτησε. Εμείς αργά ή γρήγορα θα είμαστε ελεύθεροι και το μέλλον μας ανήκει. Του φαινόταν απίθανη κορωνοϊστορία πως υπόδικοι και μη βρεθήκανε όλοι περιορισμένοι στον άφρακτο ακάλυπτο, περίπαιγμα της τύχης...Τυχαιότητα ή αναγκαιότητα; Όλοι περίμεναν την απόφαση της Δίκαιης Πολιτείας ο καθένας για τους δικούς του λόγους: Άλλοι για το πότε θα βγούνε και άλλοι για το πότε θα μπούνε στον ισόβιο χρόνο. Ο καθένας αναζητούσε για τον εαυτό του τον χαμένο χρόνο. Ο Ιάκωβος θύμισε στον Πέτρο ότι ο εσώκλειστος χρόνος κυλούσε για την ‘’ασφάλειά’’ τους. Η παρουσία όμως των φρουρών του υπόδικου στο ισόγειο του κτιρίου τους ανάγκασε να ξανασκεφτούν το θέμα της ασφάλειας και ποιον προστάτευαν τελικά... Στο σχολείο μαθαίνανε ότι η Δίκαιη Πολιτεία οφείλει να διαφυλάσσει την υγεία και την ασφάλεια όλων των πολιτών χωρίς διακρίσεις.
Ο Πέτρος συμφωνούσε με τον συλλογισμό αλλά του είχε μείνει η απορία γιατί η Δικαιοσύνη δεν αφουγκράζεται το Δίκαιο ώστε επιτέλους να δικαιωθεί η μνήμη του δολοφονημένου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα. Σχεδόν ολόκληρη επταετία πέρασε και απόφαση δεν είδε, άραγε τι περιμένουν; Η Δικαιοσύνη αργεί, αντέτεινε ο Ιάκωβος, για να κάνει σωστά τη δουλειά της. Μήπως όμως ″αργία μήτηρ πάσης κακίας″ ; του απάντησε ο Πέτρος, που επέμενε στην απόδοση της Δικαιοσύνης εδώ και τώρα. Η απόφαση του Δικαστηρίου για το έγκλημα και την καταδίκη του φασισμού είναι αίτημα της Ιστορίας. Ο Πέτρος σκληρός ως rock δεν είχε χρόνο να περιμένει την Συμπαντική Δίκη.
Από το μπαλκόνι, Πέτρος και Ιάκωβος συνέχισαν την κουβέντα περιορισμένοι στο χώρο, κοιτάζοντας το έναστρο σύμπαν, σκοτώνοντας κι` αυτοί με τη σειρά τους τον περιορισμένο χρόνο δικαίων και αδίκων. Περιμένοντας την απόφαση του Δικαστηρίου, θυμήθηκαν τον Λόγο του Αναξίμανδρου για την απονομή της Δικαιοσύνης στον Συμπαντικό Χρόνο, το τελευταίο άγνωστο θέμα στα Αρχαία που διάβαζαν για τις πανελλήνιες: ‘’... διδόναι γαρ αυτά δίκην και τίσιν αλλήλοις της αδικίας κατά την του χρόνου τάξιν ‘’ ( ...γιατί λογοδοτούν και επανορθώνουν το ένα στο άλλο για την αδικία που διέπραξαν σύμφωνα με την τάξη του χρόνου.)
Ετούτη την στενά-χωρη άνοιξη, ο Παύλος θα γινόταν 41 ετών. Ένας άνθρωπος με καθαρή καρδιά. Ο ραψωδός (rap) από τον Περαία που με την μουσική του εμψύχωνε τους νέους με πάθος και δύναμη, για έναν κόσμο χωρίς περιορισμούς και διακρίσεις. Ένας ακούραστος εργάτης στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος (Μέλος στο Συνδικάτο Μετάλλου), που ύψωσε ανάστημα απέναντι στον φασισμό.
Ο Killah P που δεν δίστασε να σκοτώσει το παρελθόν για να μην αφήσει το χθες να τον ξοδέψει και να ξεκινήσουν όλα από την αρχή.
Σκοτώνοντας το Παρελθόν, θυσιάστηκε στο Παρόν για να πληρώσει το Μέλλον.