#WeAreFamily. Με αυτόν τον τίτλο δημιουργήθηκε το φωτογραφικό & video project του SolidarityNow, στο πλαίσιο μιας συνολικής εκστρατείας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης όλων όσων διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα, σχετικά με την ανάγκη παροχής στέγης στους συνανθρώπους μας-πρόσφυγες, κυρίως, από την εμπόλεμη χώρα της Συρίας. Έμπνευσή μας και αφετηρία μας το πρωτοπόρο πρόγραμμα Στέγασης & Φιλοξενίας "Home for Hope" που υλοποιεί η οργάνωση.
Μέσα από το πρόγραμμα αυτό διαφορετικοί άνθρωποι αλλά με κοινό τόπο και παρονομαστή την αλληλεγγύη, την αποδοχή και την αγάπη, ενώθηκαν κάτω από την ίδια στέγη. Και έγιναν οικογένειες.
Το #WeAreFamily πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το βραβευμένο φωτορεπόρτερ Γιώργο Μουτάφη. Από τον Απρίλιο του 2016 μέχρι σήμερα, 702 πρόσφυγες έχουν φιλοξενηθεί από συμπολίτες μας που άνοιξαν τα δικά τους σπίτια στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ συνολικά, περισσότεροι από 3.400 πρόσφυγες φιλοξενήθηκαν και φιλοξενούνται σε ασφαλείς δομές στέγασης. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν τη βοήθεια και υποστήριξή μας.
«Είμαστε ένα πλέον, δηλαδή τα παιδιά του Καρίμ είναι παιδιά δικά μας».
Με αυτή τη φράση ξεκίνησε τη συζήτηση μαζί μας η Μαρία Πατσικού, συνταξιούχος εκπαιδευτικός από τον Πειραιά, μητέρα τριών ενήλικων παιδιών. Η Μαρία και ο σύζυγός της, Βασίλης, αποφάσισαν να ανοίξουν το σπίτι τους για την πενταμελή οικογένεια του Καρίμ από τη Συρία και έζησαν μαζί για πέντε μήνες.
Όπως διηγείται η Μαρία, «η απόφαση αυτή δεν ήταν της στιγμής...», αλλά απόρροια σκέψης και εμπειριών που είχε αποκτήσει ως ενεργό μέλος της Πανπειραϊκής Πρωτοβουλίας. Την απόφαση να δεχτεί τη φιλοξενία της Μαρίας πήρε και ο Karim, μετά από σκέψη. Γιατί δεν φοβάται μόνο ο ένας. Τελικά όμως πριν φύγει είπε ότι «Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έκαναν η Μαρία και ο Βασίλης για εμάς». Η Μαρία επίσης αποκτώντας «καινούργια παιδιά», θεώρησε υποχρέωσή της να γράψει την 6χρονη κόρη του Καρίμ στο σχολείο. Η Jana, μέσα στους πέντε μήνες, έμαθε να μιλάει ελληνικά και να συνεννοείται με τη Μαρία και τον Βασίλη!
Η συγκατοίκηση έληξε όταν έφτασε η μέρα που ξεκίνησε το επόμενο ταξίδι για την οικογένεια του Καρίμ, αυτό της μετεγκατάστασης στη Ρουμανία. Στη νέα τους χώρα, έχουν ήδη προσκαλέσει τη Μαρία και τον Βασίλη για να ανοίξουν το δικό τους πλέον σπίτι και να τους υποδεχθούν!
«Ένα πιάτο φαΐ φθάνει για δύο, αλλά φθάνει και για πέντε...»
Η ενδεικτική αυτή πρόταση των συναισθημάτων που αναπτύχθηκαν και η οποία ανήκει σε αυτόν που αποφάσισε να ανοίξει το σπίτι του, αφορά στην επόμενη ιστορία που εκτυλίσσεται στην Αθήνα μεταξύ του Χαμάντ, της Ναρίν και των τριών παιδιών της.
Η Ναρίν και ο Χαμάντ είναι ομοεθνείς.
Το 2003 βρήκε τον Χαμάντ στην Ελλάδα, για την αναζήτηση καλύτερης εργασιακής τύχης. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια για να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και η Ναρίν, λόγω του πολέμου.
Με μια βάρκα προορισμένη για 20 επιβάτες, η Ναρίν, τα παιδιά και άλλοι 60 πρόσφυγες έφτασαν μια νύχτα στη Λέσβο. Επόμενοι σταθμοί, Θεσσαλονίκη και Ειδομένη, όπου εκεί η Ναρίν βρήκε τα σύνορα κλειστά. Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν αναπόφευκτη. Ο Χαμάντ τους βρήκε στην πλατεία Βικτωρίας απελπισμένους και τους «έσωσε», όπως λέει η Ναρίν.
Σήμερα, είναι ακόμη μαζί, ζουν μαζί την καθημερινότητα μιας τυπικής οικογένειας και περιμένουν την ημερομηνία αναχώρησης της οικογένειας της Ναρίν για την Πορτογαλία, όπου εκεί θα ξεκινήσουν την καινούργια τους ζωή.
-Καλημέρα μαμά!
-Καλημέρα μωρό μου!
Ένα πρωϊνό στο Πρόχωμα Θεσσαλονίκης ξεκινά με αυτόν τον σύντομο τρυφερό διάλογο. Η μαμά είναι η Ελευθερία και τα παιδιά είναι η Άβιν, ο Κάουα και η μικρή τους κόρη, τους οποίους φιλοξενεί το ζευγάρι της Ελευθερίας και του Γιώργου, στο Πρόχωμα της Θεσσαλονίκης.
Η Ελευθερία ανοίγοντας το σπίτι τους στην προσφυγική οικογένεια της Άβιν, νοιώθει να επιστρέφει κάτι στους πρόσφυγες προγόνους της.
Η τόσο αρμονική συνύπαρξή τους στο ίδιο σπίτι μπέρδεψε ακόμη και τον φωτορεπόρτερ Γιώργο Μουτάφη, ο οποίος όταν πρωτοχτύπησε την πόρτα της Ελευθερίας, τον υποδέχτηκε η Άβιν, την οποία και πέρασε για την οικοδέσποινα!
Και οι τρεις τους, η Άβιν, ο Κάουα και η κόρη τους φωνάζουν μαμά και μπαμπά την Ελευθερία και τον Γιώργο - «δεν με γέννησε, αλλά είναι η δεύτερη μαμά μου», λέει η Άβιν.
Η Άβιν με την οικογένειά της δεν θα αργήσουν να φύγουν για τη χώρα στην οποία θα τους δοθεί η ευκαιρία να αρχίσουν μια νέα ζωή, αλλά δεν θα λησμονηθούν, το ξέρουν όλοι τους. Γιατί η αγάπη και η στοργή που έχουν νοιώσει ο ένας για τον άλλον δεν ξεχνιούνται και δεν σβήνουν παρά την απόσταση και τον χρόνο.
Ένα περιβόλι αγάπης και αλληλεγγύης για 12 ανθρώπους!
Η Γεωργία από τη Θεσσαλονίκη πήρε την απόφαση και εδώ και μερικούς μήνες φιλοξενεί μια δωδεκαμελή οικογένεια από τη Συρία στο πατρικό της σπίτι. Αυτό γιατί, όπως λέει η ίδια, «μέχρι να βρουν την Ιθάκη τους, ας ανοίξουμε τα χέρια μας κι ας τους αγκαλιάσουμε».
Η 43χρονη μητέρα των δέκα παιδιών, Νάιμα, διηγείται τις δύσκολες συνθήκες που έζησε μαζί με τα δέκα της παιδιά και το σύζυγό της στην Ειδομένη και καταλήγει: «Κλαίγαμε γιατί λυπόμασταν τους εαυτούς μας». Σήμερα, ζει τελείως διαφορετικές στιγμές, γεμάτες ασφάλεια και ευγνωμοσύνη και δηλώνει πολύ ευτυχισμένη «που κάποιος που δε με γνωρίζει με φιλοξενεί στο σπίτι του».
Στο σπίτι οι δυο γυναίκες έφτιαξαν ένα μικρό περιβόλι, ώστε και οι δώδεκα να έχουν τα δικά τους φρούτα, λαχανικά και αυγά. Άλλωστε οι δυο γυναίκες μοιράζονται, εκτός από το σπίτι, και τις ίδιες ανησυχίες, ως μητέρες, και βρίσκουν κι εκεί τις ομοιότητες που ξεπερνούν κάθε άλλη διαφορά - θρησκείας, εθνικότητας, γλώσσας. Όνειρο της Νάιμα είναι να προσφέρει στα παιδιά της μια όμορφη και ασφαλή ζωή και τη δυνατότητα να σπουδάσουν. Σήμερα, ζουν ακόμη μαζί, αναμένοντας την απόφαση για τη μετεγκατάσταση σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα της δωδεκαμελούς οικογένειας.
*Το Πρόγραμμα Στέγασης & Φιλοξενίας Προσφύγων υλοποιείται από το SolidarityNow με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και τη χρηματοδότηση της ΕΕ.