Συμπληρώνοντας τη δεύτερη εβδομάδα αυτής της σύγχρονης πολιορκίας, μια χαλαρωτική ηρεμία επικρατεί στα περίχωρα της πόλης της Νέας Υόρκης. Κάτι σαν την ήρεμη ομορφιά της Παραλίας Κατερίνης των παιδικών μας χρόνων μετά τον Δεκαπενταύγουστο, που ενώ συνήθως έκλεινε το «τέλειο» καλοκαίρι με ένοχη προσμονή για το επόμενο, μερικές φορές έφερνε και την τέλεια καταιγίδα, το μπουρίνι.
Έτσι και σήμερα, περιμένουμε τι θα μας φέρει το αύριο. Δίπλα στο μεγαλύτερο κέντρο της πανδημίας σήμερα, δεν μπορούμε παρά να ανησυχούμε όσο και αν προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση με την επίσημη ηγεσία να μην αναλαμβάνει καμία ευθύνη, υπό την σκιά ενός ανίκανου νάρκισσου που προσπαθεί να αποποιηθεί όποια ευθύνη. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ακέφαλη, φοβισμένη και άβουλη, ψιθύριζε για τον επικείμενο κίνδυνο και τα σωστά μέτρα, αλλά δεν τόλμησε να τα πάρει, ούτε καν να τα ζητήσει. Δειλοί, μοιραίοι, και άβουλοι αντάμα….
Τουλάχιστον η τοπική αυτοδιοίκηση «επαναστάτησε» και πήρε πρωτοβουλίες, άργησε μεν αλλά ενήργησε, και ίσως για αυτό να υπάρχει και κάποια ελπίδα. Βρισκόμαστε σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι θα έπρεπε. Στις ΗΠΑ έχουμε τη δυνατότητα (τεχνολογική και οικονομική), είχαμε τα σημάδια (από την Κίνα) και αντί να προετοιμαστούμε συνεχίσαμε την παράλογη ζωή της τελευταίας τετραετίας, αποφεύγοντας την αλήθεια, και ακολουθώντας το παράλογο. Τώρα τρέχουμε να προλάβουμε, με ημίμετρα (ψίχουλα στους ωρομίσθιους) και δηλώσεις βιομηχανικής υπεροχής, πιθανότατα για ψηφοθηρικούς λόγους ( έχουμε και εκλογές τον Νοέμβριο).
Αλλά υπάρχουν και οι υπόλοιποι, οι κυβερνήτες (governors), δήμαρχοι και πολίτες που κινητοποιήθηκαν, μαζικά και γρήγορα. Αν κοιτάξουμε τα νούμερα, εκτός της πόλης της Νέας Υόρκης, τα πράγματα είναι ακόμη διαχειρίσιμα. Η Νέα Υόρκη φυσικά είναι μια κατηγορία από μόνη της. Αυτό που την κάνει τόσο ιδιαίτερη, πραγματικά κέντρο του κόσμου, (η μεγάλη πληθυσμιακή πυκνότητα και η συνεχής ροή του κόσμου), την καθιστά και τόσο ευάλωτη. Εκεί ο ιός θριαμβεύει, με πολύ υψηλή μεταδοτικότητα, αλλά στις υπόλοιπες ΗΠΑ εξάπλωση είναι ακόμη ελεγχόμενη.
Η τεχνολογία βοηθάει για εργασία από το σπίτι, ελλείψεις σημαντικές δεν υπάρχουν, και οι περισσότεροι «αποφεύγουμε» ο ένας τον άλλον, ενώ ήρθαμε πιο κοντά (και αυτό είναι πολύ σημαντικό). Η ζωή μας διαταράχτηκε, αλλά δεν σταμάτησε. Αντικαταστήσαμε τις «πολιτιστικές» βραδιές με φίλους στη Νέα Υόρκη, με καθημερινές οικογενειακές στιγμές, πιο κοντά στα παιδιά και ίσως και να είναι και καλύτερα. Αν συνεχίσουμε στους ίδιους ρυθμούς, τότε το σύστημα υγείας δεν θα καταρρεύσει και ίσως μάθουμε και κάτι για εμάς. Η οικονομία είναι βέβαια άλλο ζήτημα, η ύφεση έρχεται (ήρθε;), αλλά αυτό είναι δευτερεύον θέμα σήμερα. Βέβαια υπάρχουν και εδώ εξαιρέσεις, μεσο-δυτικές πολιτείες που χορεύουν στο ρυθμό του «τέρατος» δεν λαμβάνουν επίσημα μέτρα, αλλά ο κόσμος πλέον φοβήθηκε και δεν τους ακούει, ακολουθώντας την κοινή λογική.
Όμως, αυτή η σουρεαλιστική κατάσταση γέννησε και την ελπίδα για το αύριο, την ελπίδα που είχε χαθεί. Οι «κορώνες» έπεσαν, ο βασιλιάς ξεγυμνώθηκε, το «τέρας» φάνηκε και ίσως, ίσως λέω, η λογική επικρατήσει και συνεχίσουμε με ηγεσία υπεύθυνη, που μπορεί να πάρει αποφάσεις κοιτώντας λίγο πιο μακριά από την καθρέφτη.