Αναρωτιέμαι συχνά, τι κάνουν οι ήρωες της «Μουρμούρας» όταν δεν τους βλέπουμε. Πιθανότατα, περίπου ό,τι κάνουν πάντα. Ίσως, πάλι, τα καλύτερα να μην τα βλέπουμε ποτέ. Να τα φυλούν για τον εαυτό τους. Έχουν, άλλωστε, κι εκείνοι κάποιο δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. Η Μαρίνα και ο Ηλίας, φέρ' ειπείν, δεν μου έχουν δώσει ποτέ την ακριβή τους διεύθυνση. Ξέρω πως μένουν κάπου στο Χαλάνδρι. Στο νούμερο 33. Στον τέταρτο όροφο. Δεν γνωρίζω την οδό. Υπάρχει ένα περίπτερο, πιθανόν απέναντι. Μέγας κουτσομπόλης ο περιπτεράς τους.
Απ' την άλλη, δε νομίζω καν ότι έχουν ακριβή διεύθυνση. Τουλάχιστον όχι πια. Βλέπετε, πάει ήδη ενάμισης χρόνος. Οι ήρωες της «Μουρμούρας» έχουν ενηλικιωθεί. Έχουν γίνει έννοιες. «Άσε με ρε Βούλα» λέει πού και πού ένας γνωστός μου στην γυναίκα του (που βέβαια δεν τη λένε Βούλα). Κατοικούν πια στο κάθε σπίτι. Έχουν πιάσει μια γωνιά μέσα μας. Αυτή είναι η δύναμη που έχει η μυθοπλασία. Συχνά, το ξεχνάμε. Όμως είναι απαραίτητο καύσιμο. Οι προμήθειές μας σε ιστορίες, είναι το μόνο μας εφόδιο για να μπορούμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο γύρω μας. Σε όποια μορφή κι αν τις έχουμε λάβει. Παραμύθι της γιαγιάς, βιβλίο, κινηματογράφος. Αρκεί να είναι καλές.
Οι ιστορίες που αφηγείται η «Μουρμούρα» είναι πέρα για πέρα αληθινές. Ακόμα κι όσες δεν έχουν συμβεί στ' αλήθεια, ούτε σ' εμάς τους σεναριογράφους, ούτε σε κανέναν απ' τους ανθρώπους που γνωρίζουμε. Ωστόσο, τις χαρακτηρίζω «αληθινές» γιατί ως τέτοιες φαίνεται πως εισπράττονται. Δεν θα μπορούσα ποτέ λοιπόν να τις χαρακτηρίσω «ψεύτικες». Στη συνείδηση του κόσμου, η «Μουρμούρα» έχει καταχωρηθεί ως μια σειρά που αφηγείται αληθινές, καθημερινές ιστορίες. Που συμβαίνουν, αν όχι μέσα στο δικό σου σπίτι, έστω κάπου πολύ κοντά σου.
Φαίνεται πως υπήρχε, και υπάρχει, ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού που διψά για απλές, καθημερινές ιστορίες. Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη κι αυτή, και μάλιστα πολύ υψηλή. Η ανάγκη του να σταθείς για λίγο, να πάρεις μια ανάσα και να κάτσεις να δεις τι έκανες. Να δεις τη ζωή σου, την καθημερινότητά σου. Ή, έστω, κάτι που να της μοιάζει. Πόσο έχει κακοποιηθεί αυτή η ανάγκη παλιότερα από τα κάθε λογής reality...
Η «Μουρμούρα», πιστεύω, σηματοδοτεί ακριβώς αυτό. Όχι κατ' ανάγκη μια «στροφή σε πιο καθημερινά θέματα» όπως λένε πολλοί κριτικοί (άλλωστε, ακόμα υπάρχουν σειρές που «σκίζουν» χωρίς να ασχολούνται με την απλή καθημερινότητα, όπως π.χ. το «Κάτω Παρτάλι»), αλλά μια υπενθύμιση σε όλους μας ότι η ζωή μας, η καθημερινότητά μας, είναι σημαντικά πράγματα. Ότι ο καθένας μας είναι σημαντικός. Έστω κι αν, σήμερα, δεν μας συνέβη κάτι σπουδαίο. Αρκεί που είπαμε μια τρυφερή κουβέντα στον άνθρωπο που ζει πλάι μας. Ή που τον κάναμε να γελάσει.