Είναι βράδυ. Αργά. Το σπίτι "κοιμάται" κι εγώ βρίσκω την ευκαιρία -ως συνήθως- να καθίσω για λίγο μπροστά απ' τον υπολογιστή. Να δουλέψω, να περιπλανηθώ, να χαλαρώσω κι ίσως και να προβληματιστώ. Κλικάρω σ' ένα διαφημιστικό σποτάκι. Όχι απ' αυτά τα προεκλογικά, από τ' άλλα που θέλουν να σου φτιάξουν τη διάθεση και να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Αν και τώρα που το σκέφτομαι και τα προεκλογικά τον ίδιο σκοπό έχουν!
"Όταν χαμογελάς, όλος ο κόσμος χαμογελά μαζί σου κι όταν γελάς, ο ήλιος λάμπει..." λέει το τραγούδι που το συνοδεύει. Γυναίκες σοβαρές κοιτάζονται φευγαλέα στον καθρέφτη κι επιστρέφουν στις υποχρεώσεις τους εξίσου βιαστικά. Το ερώτημα που θέτει, με βάζει σε σκέψεις. "Εσύ πότε χαμογέλασες για τελευταία φορά από ικανοποίηση στον εαυτό σου, όταν κοίταξες το είδωλό σου στον καθρέφτη;" Ένα ερώτημα τόσο αληθινό και τόσο δυσάρεστο ταυτόχρονα -όταν σκέφτεσαι την απάντηση- που δεν μπορείς παρά να πάρεις μιαν ανάσα και να κοντοσταθείς.
Άνθρωποι βυθισμένοι στο χάος της καθημερινότητας, μητέρες "πνιγμένες" στις υποχρεώσεις, εργαζόμενοι που τρέχουν, γονείς μοιρασμένοι σε δέκα κομμάτια και φυσικά η αντανάκλασή μας. Στον ολόσωμο καθρέφτη του σπιτιού μας, στην τζαμαρία μιας βιτρίνας, στον καθρέφτη του αυτοκινήτου μας, στην τηλεόραση όταν δεν παρακολουθούμε την εικονική πραγματικότητα των πρωταγωνιστών της καθισμένοι στον καναπέ, αλλά τη δική μας πραγματικότητα όταν η τηλεόραση είναι κλειστή.
Αναρωτιέμαι πόσο δίκιο έχει και προσπαθώ να σκεφτώ πότε είδα εμένα, το σύζυγό μου, τους δικούς μου ανθρώπους, να χαμογελάμε τελευταία φορά, κοιτάζοντας τον εαυτό μας. Να χαμογελάμε από ικανοποίηση. Έτσι βρε αδερφέ, ως μια επιβράβευση για όλα όσα κάνουμε καθημερινά. Γιατί για μένα η αντανάκλαση αυτή, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την εξωτερική μας εμφάνιση. Η αλήθεια βρίσκεται...εντός! Δεν με πτοούν οι νέες ρυτίδες γύρω απ' τα μάτια ή στο μέτωπο. Με ανησυχεί όμως όταν δεν τσαλακώνεται το πρόσωπο απ' το χαμόγελο!
Ένας λαός σε κατάθλιψη. Μια κοινωνία που έχει πατήσει το pause και περιμένει. Για ν΄ακριβολογούμε το rewind έχουμε πατήσει τα τελευταία χρόνια και περιμένουμε πότε θα έρθει η στιγμή για το forward! Για να χαμογελάσουμε ξανά. Όχι, δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος. Το αντίθετο θα 'λεγα. Αν και τώρα καταβάλλω μεγαλύτερη προσπάθεια. Κάνω ασκήσεις θάρρους και αισιοδοξίας καθημερινά! Breath in. Breath out. Και συνεχίζω.
Γιατί σήμερα, ρωτάς..."Τί κάνεις;" Κι ο φίλος, ο διπλανός σου, ο γείτονας, θα σου πει την καλημέρα από συνήθεια και στη συνέχεια θα σου πει τον πόνο του. Το ίδιο κι εσύ. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Όπως προχθές. που "συνάντησα" την αλήθεια και τη ψυχολογία του Έλληνα για τις επερχόμενες εκλογές, στο σούπερ μάρκετ. Εκεί στην ουρά όπου στεκόμουν.. Μπροστά μου δύο άντρες γύρω στα 45, συζητούν. Ο ένας υπάλληλος, ο άλλος πελάτης.
"Καιρό έχω να σε δώ.
"Κι εγώ."
"'Τί κάνεις;"
"Καλά"
Και κατευθείαν στο θέμα μας...
"Τί θα ψηφίσεις;"
"Δεν έχω ιδέα ποιον να ψηφίσω"
"Ούτε κι εγώ. Ξέρω όμως ποιούς δεν θα ψηφίσω."
Σύντομα, κοφτά, προβληματισμένα, χωρίς χαμόγελο.
Το ίδιο σποτάκι συνεχίζει και παραδίδει το μεγαλύτερο μάθημα. Αυτή τη φορά "πρωταγωνιστές" μπροστά απ' τον καθρέφτη, είναι τα παιδιά. Ένα, ένα. Όπως και πριν, με τις γυναίκες. Μόνο που τα παιδιά -που είναι κι αυτά "θύματα" της ταχύτητας μας- βρίσκουν τον τρόπο να επιβιώσουν απ' την τρέλα.
Είναι εκπληκτική η "στροφή" που κάνει το βίντεο, όταν καταγράφει τις αντιδράσεις τους. Όχι απλώς χαμογελούν. Γελούν πραγματικά. Με τη ψυχή τους. Παίζουν με τον εαυτό τους κι όχι με κάποιον άλλο. Ξέρουν πως να τα έχουν καλά με τον εσωτερικό τους "φίλο" κι αυτό εύχομαι να το διατηρήσουν και στη συνέχεια. Τότε που μεγαλώνοντας, αφήνουμε ανοιχτή μια χαραμάδα στον εσωτερικό μας κόσμο κι επιτρέπουμε να εισβάλλουν σκέψεις, προβλήματα κι ενίοτε ανόητα παράπονα.
Τότε που θεωρούμε πως τη λύση για όλα όσα συμβαίνουν μέσα μας, δεν θα τη βρούμε εμείς, αλλά θα το κάνει κάποιος άλλος για εμάς. Θα τη ψάξουν οι ειδικοί και μάλιστα θα πρέπει ακόμα και να πληρώσουμε γι αυτό. Τότε που αποφασίζουμε να περιμένουμε και πατάμε το pause. Τις εκλογές να περάσουν, τις υποχρεώσεις του χειμώνα να φύγουν και να έρθει το καλοκαίρι, την καινούρια δουλειά να ολοκληρωθεί, το σπίτι να αποπληρωθεί.
Κι είναι προφανές... Σε μια κοινωνία που η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη και οι μισθοί στα τάρταρα, την ώρα που ακόμα κι οι συντάξεις πηγαίνουν απ' την ανάληψη στο ταμείο, στην καταβολή για τον ΕΝΦΙΑ και τις λοιπές υποχρεώσεις, τί περιμένεις;
Προσωπικά περιμένω το τώρα. Ένας φίλος, μου έγραφε προχθές να χαμογελώ και να κάνω υπομονή, μέχρι να μεγαλώσει λίγο ακόμα το παιδί και να έχω άνεση. Η δική μου στάση ζωής όμως, λέει πως τα καλά είναι πάντα τώρα. Αν τα περιμένεις να έρθουν για να χαμογελάσεις, θα είσαι πάντα στην αναμονή.
Γιατί τελικά, η πιο χαμένη απ' όλες τις μέρες, είναι εκείνη που δεν γελάσαμε...