Τον Ιούνιο του 2014 απογοητευμένος από τις «νέες» προτάσεις που είχα επεξεργαστεί μέχρι τότε, αποφάσισα να δω , να ακούσω, και να διερευνήσω το Ποτάμι, συμμετέχοντας ως σύνεδρος Μεσσηνίας στο Ιδρυτικό Συνέδριο στο Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου. Από τότε μέχρι σήμερα, γνώρισα πλήθος ανθρώπων με τους ίδιους προβληματισμούς και με τα ίδια ερωτήματα.
Ως πότε θα αποφεύγουμε την κοινή λογική;
Ως πότε το πελατειακό κράτος θα ζει εις βάρος της παραγωγικότητας και της αξιοκρατίας;
Γιατί πρέπει να γκρεμίζουμε τα πάντα και να κτίζουμε από την αρχή;
Γιατί πρέπει να υπερκαλύπτεται το συνολικό καλό από το καλό ομάδων και συντεχνιών;
Μετά από 40 χρονιά εναλλαγής των ίδιων πολιτικών δυνάμεων που έφεραν τη σημερινή κρίση ήρθε η ώρα πλέον να δώσουμε δύναμη σε κάτι νέο, όπως το Ποτάμι, εμείς, ο κόσμος που μοχθεί καθημερινά για την ζωή του με αξιοπρέπεια αλλά απέχει συνειδητά από τα κοινά λόγω της απογοήτευσης του.
Σήμερα όμως υπάρχει επιλογή και είναι στο χέρι μας να ανανεώσουμε το πολιτικό δυναμικό τις χώρας και να αποδεσμευτούμε επιτέλους από τους κομματικούς στρατούς, δημιουργώντας έναν τρίτο πόλο με το Ποτάμι.
Το Ποτάμι που θα τρέξει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και δεν θα τις «φρενάρει» για να μην δυσαρεστηθούν συγκεκριμένες ομάδες.
Το Ποτάμι που θα προστατεύει την Ελλάδα από την έξοδο μας από ευρώ και την ευρωζώνη, αντί να κλείσει τα μάτια σε τέτοιους κινδύνους και τις συνέπειές του.
Το Ποτάμι, που θα ενθαρρύνει τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου να αναπτυχθούν, αντί να τις φοβίζει και να τις οδηγεί σε αναδίπλωση αλλά και απόγνωση.
Για να γίνει επιτέλους η αναθεώρηση του Συντάγματος που την χρησιμοποίησαν για μικροπολιτικούς σκοπούς στην εκλογή πρόεδρου και έτσι χάσαμε άλλα 4 χρόνια.
Αποφάσισα λοιπόν να βοηθήσω το ποτάμι προς αυτή την κατεύθυνση, θέτοντας υποψηφιότητα στον τόπο που μεγάλωσα. Σε ένα τόπο που μοιάζει με το Ποτάμι κυρίως σε ό,τι αφορά τις απίστευτες δυνατότητες ανάπτυξης που διαθέτει.
Σε αυτήν την προσπάθεια φυσικά δεν είμαι μόνος μου στο νομό Μεσσηνίας αλλά μαζί με μια δυνατή ομάδα από αξιόλογους αυτοδημιούργητους ανθρώπους με άπειρες εργατοώρες στην ζωή τους και με διάθεση «να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε την χώρα».