Θα το κάνουμε Κούγκι, διετύπωσε με εκλεπτυσμένη και διακριτική ευγένεια (και περισσή αξιοπρέπεια, να το αναγνωρίσουμε!) ο Πάνος Καμμένος, εάν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων δεν είναι της απόλυτης ικανοποίησης μας.
Σίγουρα ένας εγγυημένος τρόπος να φοβηθούν οι Μέρκελ και σια και να πούνε, ρε παιδιά, μίλησε ο Καμμένος, όχι ο όποιος κι όποιος, άρα εμείς πρέπει ταπεινά να υποκλιθούμε και να κάνουμε αυτά που θέλουνε.
Το τι ακριβώς θέλουμε, είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία. Αρχίσαμε από το σκίσιμο του μνημονίου (έτσι, με μπόλικο τσαμπουκαλίκι και πελώρια μαγκιά), αλλά κανείς δεν ξέρει τελικά που θα καταλήξουμε.
Προφανέστατα και η συνταγή ήταν και είναι λάθος. Και προφανέστατα και το μήνυμα αυτό έπρεπε και πρέπει να δοθεί.
ΟΜΩΣ!
Επαγγελλόμεθα ότι σε 6 μήνες θα είμαστε μια άλλη Ελλάδα, και αμέσως τοποθετούμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας ακριβώς τον άνθρωπο εκείνο που φέρει τεράστια ευθύνη για τον εκτροχιασμό του δημοσίου χρέους από το 2004 και μετά, μονιμοποιώντας άπειρους συμβασιούχους εκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ.
Επαναφέρουμε στα ΑΕΙ το άσυλο (όχι το πραγματικό, αλλά το μεταλλαγμένο) και τους αιώνιους φοιτητές, και λέμε στους Έλληνες επιστήμονες της διασποράς που, ρομαντικά σκεπτόμενοι, θέλησαν να βοηθήσουν τα Ελληνικά ΑΕΙ να βγουν από το τέλμα, σε αυτούς ακριβώς λέμε, GO HOME, η Πατρίδα δεν σας χρειάζεται, we can do without you (αφού τα τελευταία 2 χρόνια σας έχουμε ανεβοκατεβάσει ως πουλημένους μνημονιακούς γερμανοτσολιάδες).
Καταργούμε τα πρότυπα πειραματικά σχολεία, και λέμε ότι η αριστεία είναι ένα περίεργο πράγμα που προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά.
Βάζουμε Υπουργό Ανάπτυξης έναν (κατά τα άλλα συμπαθέστατο) άνθρωπο ο οποίος βαθειά στα γονίδιά του δίνει την εντύπωση ότι πιστεύει ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι ανάθεμα.
Πάμε στις ξένες συναντήσεις ντυμένοι διαφορετικά από τους άλλους (και μάλιστα με κασκόλ Burberry), έτσι ώστε να τους πατήσουμε τον κάλο, έστω και σημειολογικά. Είμαστε χαλαροί, είμαστε άνετοι, και εσείς θα κάνετε αυτά που θέλουμε, θέλετε δε θέλετε, αυτό είναι το μήνυμα.
Φιλικά ΜΜΕ προς την κυβέρνηση ανεβοκατεβάζουν το Σοιμπλε ως Ναζι σαπουνοποιό, πιστεύοντας ότι αυτό θα τον κάνει πιο διαλλακτικό στη μεταξύ μας διαπραγμάτευση.
Καίμε σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συγκεντρώσεις, λες και αυτό θα τους πείσει ότι έχουμε δίκιο και να μας δώσουν μάνι μάνι αυτά που ζητάμε.
Τάζουμε στο λαό να ανέβει ο ελάχιστος μισθός σε επίπεδα πιο πάνω από της Ισπανίας, αν και έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει στην αύξηση της ανεργίας. Και η Ισπανία είναι μια χώρα πιο πλούσια από εμάς, που τουλάχιστο κάτι παράγει.
Τάζουμε επαναφορά του 13 μισθού στις συντάξεις όταν το ασφαλιστικό έχει ήδη τιναχθεί στον αέρα (οι εν ενεργεία εργαζόμενοι είναι περίπου ίσοι με τους συνταξιούχους).
Λέμε ότι ο λαός περπατάει με το κεφάλι ψηλά, αλλά δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έχουμε καταντήσει οι ζητιάνοι της Ευρώπης.
Λέμε ότι θα ζητήσουμε παράταση μόνο της δανειακής σύμβασης αλλά όχι του μνημονίου, αγνοώντας ότι τα 2 είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Θα μπορούσα να πω και άλλα πολλά.
Εάν αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να πορευθεί η χώρα από εδώ και εμπρός, εμένα θα μου επιτρέψετε να έχω κάποιες επιφυλάξεις.
Μακάρι η χώρα στη διαπραγμάτευση με την τρόικα να κατέβαζε την Εθνική Ελλάδος, όπως αυτή πήγε και κέρδισε το Euro 2004 (Σημ: με Γερμανό προπονητή). Με ψυχή αλλά και σχέδιο. Ψυχή νομίζω έχουμε περισσή. Σχέδιο όμως, ειλικρινά το ψάχνω και δεν το βρίσκω (ας είναι καλά το Κούγκι).
Το βασικό ερώτημα είναι, και δεν βλέπω ΚΑΝΕΝΑΣ να το έχει θέσει, μια χώρα η οποία έχει συστηματικά αποβιομηχανοποιηθεί από το 1974 και μετά, και η οποία έχει βασίσει την οικονομική της ανάπτυξη στον άκρατο δανεισμό και την υπερκατανάλωση, δικαιούται να κυκλοφορεί στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης; Έχει τη δυνατότητα να το κάνει;
Εγώ το βλέπω δύσκολο. Όταν οι άλλοι κατεβαίνουν με Φόρμουλα 1, εμείς πως θα τους βγούμε με τρίκυκλο.
Αλλά προφανώς μακάρι να κάνω λάθος.