Επιτέλους, είδαμε το πρόσωπο του παιδεραστή! Γιατί τόσα λάθη και παραλείψεις;

Φίλιππος Λεβέντος λοιπόν. Ο φερόμενος ως παιδεραστής. Γιατί εμείς πρέπει να προσέχουμε τον τρόπο που γράφουμε, για να μην κατηγορηθούμε, ενώ ο άνθρωπος αυτός πιάστηκε επ' αυτοφώρω την ώρα που επιβίβαζε στο βανάκι της φρίκης ένα 13 χρονο αγόρι. Ένα παιδί με όνειρα, πολύ πολύ τυχερό γιατί τα όνειρα του «επιβίωσαν», μαζί με τη ψυχή του και το σώμα του που δεν «σημαδεύτηκε» για πάντα.
ΕΛΑΣ

Φίλιππος Λεβέντος. 40 ετών. Του Ι. και της Λ. Τα αρχικά των γονιών αρκούν. Η ντροπή άλλωστε, είναι μεγαλύτερη απ' τη διαπόμπευση του ονόματός τους. Ήξεραν τί έκανε το παιδί τους; Η μάνα υποστήριξε μιλώντας στους δημοσιογράφους, πως το παιδί της είναι θύμα πλεκτάνης!

Φίλιππος Λεβέντος λοιπόν. Ο φερόμενος ως παιδεραστής. Γιατί εμείς πρέπει να προσέχουμε τον τρόπο που γράφουμε, για να μην κατηγορηθούμε, ενώ ο άνθρωπος αυτός πιάστηκε επ' αυτοφώρω την ώρα που επιβίβαζε στο βανάκι της φρίκης ένα 13 χρονο αγόρι. Ένα παιδί με όνειρα, πολύ πολύ τυχερό γιατί τα όνειρα του «επιβίωσαν», μαζί με τη ψυχή του και το σώμα του που δεν «σημαδεύτηκε» για πάντα. Σε αντίθεση με τα παιδιά εκείνα, που έπεσαν στα δίχτυα του.

Εμείς, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Να είμαστε τόσο σίγουροι για τη δημοσιοποίηση των στοιχείων του ανθρώπου που πιάστηκε επ' αυτοφώρω την ώρα που επιβίβαζε στο βανάκι της φρίκης ένα 13 χρονο αγόρι, που πρέπει να σημειώσουμε ακόμα και πως τα στοιχεία του δημοσιοποιούνται κατόπιν σχετικής Διάταξης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, η οποία εγκρίθηκε απ' την Εισαγγελία Εφετών Αθηνών. Να πούμε πως τα στοιχεία τα δίνει η αστυνομία. Κι αφού είμαστε τόσο πολύ σίγουροι για τον άνθρωπο που πιάστηκε επ' αυτoφώρω την ώρα που επιβίβαζε στο βανάκι της φρίκης ένα 13 χρονο αγόρι, τότε και μόνο τότε να δείξουμε τη φωτογραφία του και να πούμε τ' όνομά του.

Είμαι μητέρα ενός αγοριού. Την ιδιότητά της δημοσιογράφου θα την προσπεράσω, γιατί ως μητέρα γράφω σήμερα. Διαβάζω και παρακολουθώ μέρες τώρα την είδηση να «σέρνεται» στα μέσα ενημέρωσης και στο διαδίκτυο. Περιμένω να δω ποιό είναι αυτό το τέρας. Χωρίς εισαγωγικά. Και περιμένω. Και περιμένω. Και πρέπει να περιμένω για να το δω ν' αποκαλύπτεται πίσω απ' το μοζαίκ ή τη θολή εικόνα που καλύπτει το πρόσωπό του. Κι αυτό δεν είναι καινούριο για μένα. Γιατί πρέπει να ξεπεραστεί η γραφειοκρατία και να δοθεί η σχετική εντολή, όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις που -δύστυχώς- έχουμε ξανακαλύψει στο πλαίσιο της δουλειάς μας.

Και κάθε φορά περιμένω. Και περιμένω. Και οργίζομαι. Και πνίγομαι. Γιατί τα παιδιά αυτά που πλήγωσε είναι τα παιδιά όλων μας. Γιατί αναρωτιέμαι αν τα παιδιά αυτά έχουν μέλλον. Γιατί πολύ κοντά στους δρόμους που γύριζε και τελικά συνελήφθη, μεγάλωσα. Και πολύ κοντά στους δρόμους που έκλεινε ραντεβού με τα θύματά του, έχω τα δικά μου ανίψια αλλά και τα τόσα άλλα παιδιά που μπορεί να μην γνωρίζω, αλλά είναι παιδιά και πρέπει να παραμείνουν έτσι, χωρίς να τους δηλητηριάζουμε τη ψυχή με φοβίες και ατελείωτους κανόνες και συμβουλές και τρόμο για τον διπλανό, που μπορεί να είναι καλός, αλλά μπορεί να είναι και κακός!

Το παιδί μου είναι μόλις 6 ετών. Κι όμως του μιλώ ασταμάτητα. Το συμβουλεύω ασταμάτητα. Νιώθω πως κουράζομαι ακόμη κι εγώ. Αισθάνομαι πως το φορτώνω με όλ' αυτά και μετά βλέπω το πρόσωπο του 40χρονου -φερόμενου ως- παιδεραστή κι οι τύψεις μου για τον ατελείωτο κατάλογο με τα «ΠΡΟΣΕΧΕ», μετριάζονται. Συνειδητοποιώ πως είμαι υποχρεωμένη να το κάνω, γιατί το παιδί μου δεν θα έχει την ευκαιρία να ζήσει τα δικά μου ανέμελα παιδικά χρόνια. Πλησιάζω τα 40 και τότε στη δική μου γειτονιά μπορούσα να παίζω κρυφτό, κυνηγητό, αμπάριζα στις διπλανές γειτονιές, μπάσκετ στο δασάκι της περιοχής, να κάνω βόλτες χωρίς φόβο το βράδυ με τους συμμαθητές και τους φίλους μου. Όλ΄αυτά χωρίς το βλέμμα των δικών μου καρφωμένο επάνω μου, γιατί πολύ απλά δεν ήταν καν μπροστά. Δεν χρειαζόταν να είναι. Αυτό σήμερα, φαντάζει σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Τα δικά μας τα παιδιά, περνούν τα δικά τους παιδικά χρόνια στους παιδοτόπους, σε λούνα παρκ, σε πάρτι φίλων και συμμαθητών, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή -που να τελικά, μπορεί να βάλει στο σπίτι σου κάθε λογής εγκληματία, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση- ή σε... "δραστηριότητες". Έναν όρο που μπήκε στη ζωή μας από τότε που "πέθαναν" οι γειτονιές!

Γιατί εκεί έξω δεν κυκλοφορούν απλώς παιδόφιλοι. Κυκλοφορούν άνθρωποι που ενώ έχουν κατηγορηθεί για βιασμό κι έχουν αναγνωρισθεί απ' τα θύματά τους, κυκλοφορούν ελεύθεροι εξαιτίας της καταραμένης γραφειοκρατίας. Γιατί ο 40χρονος είχε κατηγορηθεί ξανά στο παρελθόν, συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 2014 κι είχε αναγνωρισθεί τότε απ' το 14χρονο θύμα του, αλλά δεν εκδόθηκε τότε ένταλμα σύλληψης σε βάρος του! Εκδόθηκε μόλις χθες και μετά το σάλο που είχε ήδη ξεσπάσει! ΓΙΑΤΙ; Ποιός θα λογοδοτήσει γι αυτό; Ποιός θ' αναλάβει να πει συγγνώμη στο κορίτσι που κούρεψε, βίασε και πέταξε στο δρόμο; Στα θύματα που ακολούθησαν; ΠΟΙΟΣ;

Ποιός μπορεί να κοιμάται ήσυχος τα βράδια; Λίγη ώρα πριν έψαχνα στο διαδίκτυο πληροφορίες για τη συγκεκριμένη υπόθεση κι έπεσα επάνω στο «εγχειρίδιο των παιδεραστών» που έχει δημοσιευθεί με αφορμή αυτό το θέμα, σε ενημερωτικά sites. Λέξεις όπως: Επίπεδα Ασφαλείας, Μυστικότητα, Επιζώντας στη φυλακή, Σχέδιο Απόδρασης, Μετατραυματικό στάδιο του παιδιού (γιατί ξέρουν τι κάνουν!), Ανύπαντρες Μητέρες, ΣΧΟΛΕΙΑ, «ΜΑΓΝΗΤΕΣ» παιδιών, «ΕΠΟΧΗ ΚΥΝΗΓΙΟΥ», ΜΩΡΑ και ΝΗΠΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ, ΕΦΗΒΟΙ...τρυπούν το μυαλό μου. Κάνουν το κεφάλι μου να βουίζει.

Αναρωτιέμαι πότε θα γίνει η δίκη του; Ποιά θα είναι τελικά η ποινή του; Θα βγει λόγω της υποκριτικά καλής του διαγωγής; Αν βγει θα συνεχίσει το έργο που άφησε στη μέση; Σ' ένα παλαιότερο άρθρο, είχα διαβάσει πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να σταματήσουν, ακόμα κι αν πιαστούν και τιμωρηθούν. Ακόμα κι αυτοί που σερφάρουν σε ιστοσελίδες με ακατάλληλο περιεχόμενο, ενώ γνωρίζουν πως οι αρχές μπορούν να τους εντοπίσουν σε πραγματικό χρόνο, δεν μπορούν ν' αντισταθούν στο αρρωστημένο πάθος τους.

Αναρωτιέμαι αν θα υποστεί το νόμο της φυλακής; Όλοι αυτοί ξέρουν πως κινδυνεύουν. Το λέει άλλωστε και το κατάπτυστο "εγχειρίδιο"! Γιατί ακόμα κι οι έγκλειστοι κάποια πράγματα δεν τα συγχωρούν.

Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ; Είναι να λάβει αυτό που του αξίζει!

Αυτό που δυστυχώς ξέρω πως ακόμα κι αν το ευχηθώ δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, είναι να μη ξανασυμβεί. Γι αυτό και προτιμώ να μοιραστώ μαζί σας ένα πολύ σημαντικό «εργαλείο» για τους γονείς. Μιλώ για το project με τίτλο «Ο κανόνας των εσωρούχων», που μπορείτε να βρείτε στο http://www.underwearrule.org/default_gr1.asp

Στον παραπάνω σύνδεσμο θα βρείτε ένα παραμύθι κι ένα βίντεο, μαζί με πολλές και καλές συμβουλές, που μπορεί ν' αποτελέσουν ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό εργαλείο πρόληψης κατά της σεξουαλικής κακοποίησης.

Αναδημοσίευση απ' το ηλεκτρονικό περιοδικό της Αθανασίας Ανεζάκη, www.4yourfamily.gr

Δημοφιλή