Πριν λίγα χρόνια ήταν, όταν με πήραν για να μιλήσουμε για ένα Τήλε-show, αν θα ήθελα να το παρουσιάσω και να συμμετέχω και στις πλάκες.
-Οι πλάκες αν είναι τεκτονικές χρειάζεστε σεισμολόγο, αλλιώς κάνα πλακατζή. Περί τίνος πρόκειται;
-Ελάτε από την παραγωγή να το συζητήσουμε, χρειαζόμαστε κάποιον με χιούμορ.
Τελικά όντως χρειάζονταν κάποιον με χιούμορ. Με πολύ χιούμορ ή με καθόλου, ώστε να δεχτεί να κάνει μια εκπομπή με φάρσες.
Δεν είναι ότι απέρριψα την πρόταση αμέσως. Είναι ότι προσπάθησα να εξηγήσω ότι οι φάρσες δεν είναι χιούμορ. Η φάρσα προϋποθέτει την εξαπάτηση κάποιου. Είναι μια παγίδα που φέρνει σε δεινή θέση κάποιον που τον μετατρέπει σε θύμα. Το χιούμορ, το ευφυολόγημα ακόμη κι η σάτιρα, έχουν «ανθρωποκτόνα» πρόθεση αλλά δε γίνονται ποτέ ύπουλα και υποχθόνια. Το αστείο εναντίον κάποιου είναι σαν ξίφος που το προτείνεις αλλά σ αυτή την περίπτωση ο άλλος είναι απέναντι έτοιμος να αμυνθεί ή ν αντεπιτεθεί όπως είναι απέναντι ίσος προς ίσο, δυο ξιφομάχοι έτοιμοι ν αγωνιστούν.
Η φάρσα πρώτα σε φέρνει σε αδύναμη θέση, σε καθιστά θύμα δηλαδή κι έπειτα εκδηλώνεται η επίθεση. Γι αυτό και είναι μια μορφή bullying. Γι αυτό και θέλει παρατηρητές, αγέλες, πολλούς μαζί που θα νιώσουν δυνατοί και θα γελάσουν μ αυτόν που θα καταστήσουν αδύνατο. Ποτέ δεν κατάλαβα πως κάτι τέτοιο προξενεί γέλιο. Πάντα αισθανόμουν άβολα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούσαν να «δουλέψουν» τον χαζό του χωριού. Ο σκοπός βέβαια είναι πάντα «αγαθός». «Να σπάσουμε πλάκα βρε αδελφέ». Αλίμονο. Σταδιοδρομία έκανε η Αννίτα Πάνια μ αυτό.
Είναι ακριβώς η φράση που φέρεται να ειπώθηκε από τους δράστες, στα ρεπορτάζ που έχουν τα κανάλια για τον εικοσάχρονο φοιτητή. Φυσικά η πλάκα έχει μια μονόδρομη κατεύθυνση. Δεν έχω δει ποτέ θύμα να συμφωνεί και δεν μπορώ να φανταστώ τον Β.Γιακουμάκη να λέει «με κλείναν στην ντουλάπα και μου πετούσαν κέρματα να κάνω το τζουμπ μποξ και γελούσαμε και περνούσαμε καλά».
Πάντα το μοτίβο στο bullying είναι το ίδιο. Το κοινό σημείο είναι η θρασυδειλία. Οι δυνατοί εναντίον αδυνάτων και συνήθως πολλοί εναντίον λίγων ή ενός. Το αντίθετο δηλαδή απ το χιούμορ και τη σάτιρα η οποία όχι απλώς δεν πρέπει να βάλλει κατά αδυνάτων αλλά οφείλει να στοχεύει και να χτυπά τους δυνατούς. Θέλει αρετή και τόλμη και παλικαριά κι έκθεση το «αστείο». Θέλει μοχθηρία, θρασυδειλία και κουτοπονηριά το «σπάω πλάκα».
Πουθενά αλλού όσο στο twitter δεν είναι τόσο εύγλωττη η σύγχυση αυτής της χώρας, που δεν ξεχωρίζει το χιούμορ απ το «σπάω πλάκα». Οι ακραία προοδευτικοί κι αριστεροί (κατά δήλωση τους -και κατά φαντασία), που είναι φυσικά υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας της έκφρασης και προστάτες των μειονοτήτων, είναι φυσικά και διαπρύσιοι κήρυκες κατά του bullying. Γι αυτό κι επιτίθενται αγεληδόν και βρίζοντας χυδαία σε όποιον αυθαίρετα και στρεψόδικα βαφτίζουν ομοφoβικό, ακροδεξιό, ρατσιστή*.
Bullying για να μάθετε λοιπόν να μην κάνετε bullying. Η ειρωνεία στα καλύτερα της. Σαν το βομβαρδίζω στο όνομα της ειρήνης ένα πράγμα. Προσοχή στο μοτίβο. Είναι πολλοί, ανώνυμοι και στρεψόδικοι, δηλαδή θρασύδειλοι, μοχθηροί και κουτοπόνηροι μιας κι όταν τους στριμώξεις καταλήγουν στο «πλάκα κάναμε».
Εε λοιπόν δεν σπας πλάκα, κάνεις bullying ηλίθιε.
Γι αυτό το λόγο, γιατί είναι νοοτροπία, δυστυχώς όπως για τους χούλιγκαν στο ποδόσφαιρο, τις συνθήκες στις φυλακές και τόσα άλλα, έτσι θα ξαναμιλήσουμε και για το bullying. Έχω κληρονομικό χάρισμα.
*Είμαι θεωρός αυτής της επιληψίας λόγω και της δουλειάς μου αλλά όταν τυχαίνει να επιτεθούν καμιά φορά και σε μένα, το πιο αστείο είναι που με αποκαλούν ρατσιστή χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς ρατσιστικά όπως «βλάχο» και «πομάκο».
Ο Σίλας Σεραφείμ παρουσιάζει τη stand-up comedy παράσταση «50 αποχρώσεις του Greek» κάθε Παρασκευή βράδυ στο Tin Pan Alley.