«Μπα.. ούτε ένα τετράγωνο δε θα χαν καταφέρει να περάσουν» μου απάντησε ο κολλητός μου που μένει κι εργάζεται στον Καναδά εδώ και δέκα χρόνια. Τον είχα ρωτήσει τι θα γινόταν εκεί αν έβλεπε στο δρόμο ένα «παπί», με μωρά επάνω ή έστω 5-10 χρονών παιδάκια (χωρίς κράνη εννοείται), που την οδηγεί ένας ασυνείδητος πατέρας, πηγαίνοντας τα ή παίρνοντας τα απ το σχολειό συνήθως. Μια εικόνα που έχω βαρεθεί να τη βλέπω εδώ στην Ελλάδα. «Μπα,.. ούτε ένα τετράγωνο δε θα χαν καταφέρει να περάσουν, γιατί ο πρώτος γείτονας που θα το έβλεπε αυτό, θα είχε πάρει αμέσως τηλέφωνο την αστυνομία».
Δεν είναι όμως μόνο η νοοτροπία του πολίτη εκεί, ο οποίος σε αντίθεση με τον Έλληνα δε θα νοιώσει ότι καρφώνει ένα συμπολίτη του αλλά ότι προστατεύει τη ζωή βρεφών και παιδιών από ένα ηλίθιο γονιό. Είναι κι ότι η αρχές, η αστυνομία, θα εμφανιστούν αμέσως και θα πράξουν τα δέοντα, άμεσα κι αδιαπραγμάτευτα. Γιατί φυσικά εδώ δεν ξέρεις όχι αν θα έρθουν αλλά αν θα γελάσουν όταν θα πάρεις τηλέφωνο στο εκατό για μια τέτοια καταγγελία. Έχω δει περιπολικό να προσπερνάει ένα τέτοιο παπί φορτωμένο με δυο αδελφάκια, που πήγαιναν όπως η ανθρώπινη βεντάλια που βλέπεις σε κινέζικο τσίρκο*.
Σε ένα κανονικό κράτος λοιπόν, δεν εκτίθενται σαν κασκαντέρ τα παιδιά, σε τέτοιους κινδύνους. Σε ένα κανονικό κράτος η μικρή Άννυ δε θα παρέμενε μ' αυτούς τους γονείς. Σ ένα κανονικό κράτος, κανονικοί πολίτες θα είχαν καταγγείλει την κακοποίηση της, από αυτή την εμφανώς δυσλειτουργική οικογένεια. Σε ένα κανονικό κράτος, μετά την καταγγελία θα είχαν παρέμβει οι κοινωνικές υπηρεσίες και θα είχαν αφαιρέσει την επιμέλεια και θα είχαν φροντίσει για την περαιτέρω ομαλή αποκατάσταση του παιδιού. Σε ένα κανονικό κράτος, σε μια κανονική ζωή βεβαία κι οι γονείς της Άννυς θα είχαν ίσως μια καλύτερη παιδική ηλικία και μια καλύτερη ενήλικη ζωή.
Πάντως η κυριούλα-γειτόνισσα όταν ήρθε η κάμερα μπροστά στη μούρη της είπε «το χτυπούσε το παιδί» και στην ερώτηση «γιατί δεν το καταγγείλατε» απάντησε «που να μπλέξεις μ αυτούς» λες και δεν ήξερε ότι ήταν δουλειά του κράτους να μπλέξει και να ξεμπλέξει το καθημερινό δράμα της μικρής Άννυ. Ή μήπως ήξερε ότι το κράτος απλώς δε θα έκανε τη δουλειά του και μπορεί να έβρισκε και τον μπελά της; Άλλωστε σ αυτή τη χώρα είναι που σε δίκη αναγνωστήκαν «ορθοφωνημένα» και μεγαλοφώνως κατά λάθος, τα ονόματα μαρτύρων που ήταν κρυφά μιας και ήταν στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.
Η νομοθεσία υπάρχει, οι διαδικασίες υπάρχουν, κοινωνικές υπηρεσίες υπάρχουν αλλά στα χαρτιά και δυσλειτουργούν απ τις ελλείψεις. Η νοοτροπία του Έλληνα παγιωμένη στο «δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις» δε φαίνεται ν αλλάζει.
Είμαι σίγουρος ότι σε ένα πάνελ τηλεοπτικό, το θέμα πάλι θα δημιουργούσε προστριβές μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, μιας και η μαρξιστική προσέγγιση θεωρεί το Κράτος ως την εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης κι ως εκ τούτου θα πρότεινα να συμφωνήσουμε όλοι στη γενικότερη και καθολικότερη αποδοχής ρήση του Αϊνστάιν πως το κράτος είναι φτιαγμένο για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το κράτος.
* Τρεις στη μηχανή, το λεγόμενο τρικάβαλο. Σ ένα ενδεχόμενο δυστύχημα όμως, δε θα φταίει η κακιά η ώρα.