Πριν κάποιες μέρες χάζευα αμέριμνη στο Facebook και ξαφνικά σταμάτησα. Το μάτι μου έπεσε πάνω στον τίτλο ενός άρθρου: «Η *βάλτε εδώ όνομα Ελληνίδας παρουσιάστριας* με μαγιό: Πόσα κιλά είναι;»Έμεινα να κοιτάω την οθόνη υπνωτισμένη: Επρόκειτο για αστείο, για ένα κείμενο ειρωνικό; Και όμως όχι, ήταν κανονικότατο άρθρο γυναικείου - επαναλαμβάνω, γυναικείου - site και έγραφε, μεταξύ άλλων, το εξής: «...διατηρεί μια αψεγάδιαστη σιλουέτα, παρά τις δύο εγκυμοσύνες της, ενώ ζυγίζει 59 κιλά.»
Ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένας από τους πιο άθλιους τίτλους που είχα διαβάσει ποτέ και ήταν, δυστυχώς, μόνο η αρχή. Από εκείνη τη μέρα ακολούθησαν και άλλα κείμενα- και από διαφορετικά site - που αφορούσαν επίσης γνωστές γυναίκες από τον χώρο της ελληνικής τηλεόρασης. Σε όλα τα ονόματα υπήρχε από δίπλα η ερώτηση του τρόμου: «Πόσα κιλά είναι;». Σαν να μην έφτανε αυτό, μέσα στο κείμενο η όλη παρωδία συνεχιζόταν με ρεπορτάζ για το πώς έχασαν κιλά - αν βέβαια ήταν μετά από εγκυμοσύνη, τόσο το καλύτερο -, το τι τρώνε και το πώς διατηρούνται σε αυτό το «φυσιολογικό και υγιές βάρος». Άσχετα βέβαια εάν οι δύο αυτές έννοιες - «φυσιολογικό και υγιές»- ποικίλουν ως προς τον ορισμό τους από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Θα μου πείτε, από πότε το να αναφερόμαστε στην εξωτερική εικόνα των γυναικών της showbiz είναι κάτι που σοκάρει ή ενοχλεί; Από τότε, θα σας απαντήσω, που Μέσα τα οποία θέλουν να πιστεύουν ότι απευθύνονται στο θηλυκό κοινό αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν μοσχάρια που πρέπει πρώτα να ζυγιστούν πριν σταλθούν για σφαγή.
Δεν γεννήθηκα χθες, γνωρίζω ότι η εμμονή που έχουμε όλες με το σώμα μας υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Όπως επίσης ότι οι περισσότερες ενδιαφέρονται να μάθουν τι κάνουν όλες οι σταρ για να «κρατιούνται σε φόρμα», αν και βέβαια η εφαρμογή των πρακτικών αυτών είναι ουσιαστικά ανέφικτη για όσες δεν έχουν προσωπικό σεφ και γυμναστή.
Το πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετείται όμως όλη αυτή η εμμονή είναι το λιγότερο εξοργιστικό. Για όλες τις γυναίκες που «αν και μόλις γέννησαν», δεν έχουν ακόμη αψεγάδιαστη σιλουέτα, όπως αυτή φυσικά ορίζεται από ένα site ή περιοδικό. Για όλες τις γυναίκες που έχουν ίδιο ύψος με *εκείνη την καλλίγραμμη τραγουδίστρια*, αλλά δεν έχουν το «κανονικό της βάρος». Για όλες εκείνες τις γυναίκες που σε μία συνέντευξη θέλουν να τονίζονται οι ουσιαστικές δηλώσεις μιας ηθοποιού και όχι να διαβάσουν ότι «μεταξύ άλλων, αποκάλυψε το βάρος της».
Πότε φτάσαμε στο σημείο που τα κιλά μίας γυναίκας αρκούν για να γίνουν από μόνα τους είδηση; Ενώ τα Μέσα ισχυρίζονται ότι θέλουν να βοηθήσουν τις γυναίκες να αγαπήσουν τον εαυτό τους για αυτό που είναι, την ίδια στιγμή τις βάζουν να παίξουν το παιχνίδι «Πες μου πόσα κιλά είσαι για να σου πω εάν είσαι κανονική.»
Και φυσικά, όπως πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή, οι ίδιοι κανόνες δεν ισχύουν για τους άνδρες. Τα γυναικεία σώματα αναλύονται μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, γίνονται εξώφυλλα με τεράστιους τίτλους και οι «επώνυμες μανούλες» - πόσο σιχαίνομαι, αλήθεια, αυτή τη φράση - είναι άξιες αναφοράς μόνο εάν καταφέρουν να χάσουν αυτά τα περιβόητα κιλά της εγκυμοσύνης εγκαίρως για να βγουν στις παραλίες «ανανεωμένες και φανερά αδυνατισμένες». Την ίδια στιγμή, οι άνδρες παρελαύνουν περήφανοι δίπλα τους με όλα τα πάχη τους και τα κάλλη τους, απολαμβάνοντας το γεγονός ότι κανείς παπαράτσι ποτέ δεν θα ζουμάρει στα επίμαχα σημεία.
Δεν κατακρίνω βέβαια τα κιλά τους, θα ήταν τουλάχιστον αστείο να το κάνω σε αυτό εδώ το κείμενο. Πολύ απλά καταγράφω το τραγελαφικό του όλου πράγματος που προκύπτει από την εξής εικόνα: η επώνυμη ελληνίδα να πασχίζει να βγει από τη θάλασσα ποζάροντας, ο άνδρας της πιο πέρα υπέρβαρος και καμαρωτός και από κάτω μία λεζάντα του τύπου «Η *τάδε* ενθουσίασε με το σώμα της στην παραλία, έχοντας καταφέρει να χάσει όλα τα παραπανίσια κιλά που την βασάνιζαν τους τελευταίους μήνες.» Το εάν τα χάρισε στον άνδρα της, μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Και γιατί θα έπρεπε άλλωστε; Ποτέ κανένα ελληνικό περιοδικό δεν έβγαλε εξώφυλλο με τίτλο: «Δείτε τις εμφανίσεις των επώνυμων Ελλήνων ανδρών με μαγιό.» Πολύ απλά γιατί εάν το έκανε, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, δεν θα είχε να γράψει ούτε για μπαμπάδες με γράμμωση, ούτε για «υγιή» σώματα, ούτε για κανονικές αναλογίες ύψους-κιλών. Θα είχε να κάνει με άνδρες πραγματικά κανονικούς, με τρίχες, κοιλιά και διαφορετικούς σωματότυπους.
Πόσο αποδεκτή θα ήταν η ανάλογη εικόνα αν είχε να κάνει με γυναίκες αρετουσάριστες, με κυτταρίτιδα, ραγάδες εγκυμοσύνης και τα κιλά που είτε είναι φυσιολογικά με το ύψος τους είτε λιγότερα ή περισσότερα; Καθόλου είναι η απάντηση, και το χειρότερο είναι, ότι οι ίδιες οι γυναίκες θα ήταν εκείνες που θα σχολίαζαν πρώτες αρνητικά.
Και αυτό μας οδηγεί πίσω από εκεί που αρχίσαμε. Στο σημείο όπου δημοσιεύονται άρθρα με μοναδικό θέμα το πόσο ζυγίζει μία γυναίκα. Θα έλεγε κανείς ότι με αυτό το κυνήγι των αριθμών έχουμε πλέον φτάσει στο χαμηλότερο επίπεδο της γραφικότητας, αλλά δυστυχώς έχω την «εμπιστοσύνη» ότι μπορούμε να τα πάμε και χειρότερα. Όπως για παράδειγμα να έρθει η ημέρα που θα δω τον τίτλο: «Ποια επώνυμη μανούλα έχασε γρηγορότερα τα κιλά της εγκυμοσύνης;» ή «Από το 1 έως το 10, πόσο φυσιολογικές είναι αυτές οι επώνυμες ανάλογα με τα κιλά τους;» Υπάρχει βέβαια και η επιλογή την επόμενη φορά που θα πετύχω στις διαδικτυακές βόλτες μου άρθρο με τίτλο: «Πόσα κιλά είναι;», να γράψω από κάτω: «Τι κερδίζω εάν το βρω;». Εγώ μάλλον τίποτα, αλλά αυτοί κέρδισαν σίγουρα τη θέση τους στη δική μου μαύρη λίστα.