Η συζήτηση στη Βουλή για την διαπραγμάτευση της Ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές, έδωσε αρκετές ειδήσεις, πολλές εικόνες και αρκετά νέα δεδομένα που θα διαμορφώσουν το νέο πολιτικό σκηνικό των επόμενων μηνών. Ωστόσο η πραγματικότητα, που λίγοι αντιλήφθηκαν και ακόμα λιγότεροι θορυβήθηκαν εξ αυτής, είναι μία: η απίστευτη «ευκαιρία» που δίνεται στην Χρυσή Αυγή να αποτελέσει αποκλειστικό θιασώτη του αντι-μνημονίου.
Δυστυχώς, οι Χρυσαυγίτες βουλευτές κατάλαβαν γρήγορα το κενό εκπροσώπησης που προκύπτει στο αντι-μνημονιακό μέτωπο μετά και την επικείμενη συμφωνία δια χειρός κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και δεν πρόκειται για ένα κενό που επαφίεται σε ρήσεις πολιτικών και προφορική ιδεολογικοπολιτική κατοχύρωση, τουναντίον μάλιστα: Πρόκειται για ένα κενό που έχει διαμορφωθεί, έτσι ώστε να είναι μη διαχειρίσιμο σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης και έκφρασης, καθώς έχει καλλιεργηθεί και θάλλει στα σπάργανα της κοινωνίας, εκεί που κανένα κόμμα δεν έχει συνδετικούς δεσμούς εδώ και 40 χρόνια. Πόσω μάλλον σήμερα.
Οι τοποθετήσεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, εκτός από τρομακτικές, ήταν καλά δομημένες. Επαγγελματικά, θα έλεγε κανείς. Όντας το μόνο κόμμα που έχει παρεισφρήσει σε ένα μέρος της κοινωνίας - έστω μέσω του εθνολαϊκισμού- αυτή τη στιγμή έχει όλες τις προδιαγραφές να σφετερισθεί κατ' αποκλειστικότητα το αντι-μνημόνιο σε επίπεδο κοινωνικής έκφρασης και πολιτικής πραγματικότητας, γεγονός που έγινε πρόδηλο από την ρητορική εντός κοινοβουλίου. Οι χρυσαυγίτες αμφισβήτησαν την επαναστατικότητα του ΣΥ.ΡΙΖΑ, έπαιξαν με το θυμικό όσων παρακολουθούσαν, έκαναν επίκληση στον πατριωτισμό και φυσικά έκαναν αναφορές στο- νευραλγικής σημασίας- στοιχείο που αγγίζει κάθε ευαίσθητη χορδή της μεσαίας (ή καλύτερα ενδιάμεσης) τάξης: Τα καθαρά χέρια, την συμβολοποίηση και την λύτρωση.
Φυσικά, το έδαφος προετοιμαζόταν καιρό. Τέσσερα χρόνια για την ακρίβεια. Προετοιμάσθηκε ξεκάθαρα από ένα μεγάλο κομμάτι της κομματικής ελίτ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και των ΑΝ.ΕΛ και εγκιβωτίσθηκε σε μια ρητορική μίσους για οτιδήποτε το μνημονιακό. Όχι αντιπαράθεσης, μίσους. Κάθε λέξη έχει τη σημασία της αλλά και το βάρος της. Αυτό το βάρος η σημερινή συγκυβέρνηση και τέως αντιπολίτευση δεν μπόρεσε ποτέ της να αντιληφθεί και για αυτό σήμερα έρχεται προ δυσάρεστων εκπλήξεων, πέρα από το οικονομικό κομμάτι.
Το τεράστιο πρόβλημα που προκύπτει είναι η διαχείριση της οργής και του μένους που γέννησε το αντι-μνημόνιο στην ελληνική κοινωνία. Ακόμα και αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α μπορέσει να διαχειριστεί την μεταστροφή του στην Realpolitik θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με μία βραδυφλεγή βόμβα που ο ίδιος δημιούργησε και αδυνατεί πλέον να διαχειρισθεί. Πλέον η οργή του αντι-μνημονίου αποκτά μονήρη κομματική έκφραση στα μάτια των πολιτών και θα αποτελέσει νέα βάση, η οποία είναι εν πολλοίς τερατουργηματική: Εάν η Χρυσή Αυγή καταφέρει να πάρει τα «σκήπτρα» του αντι-μνημονίου, η μετάλλαξη θα είναι τόσο μεγάλη, όπου η κοινωνική δυσαρέσκεια θα αποτελεί βάση για τον εκφασισμό της κοινωνίας. Θα διαρρήξει κάθε κοινωνική σταθερά και θα σπάσει κάθε δεδομένο.
Ιδού λοιπόν το μεγάλο στοίχημα για τις κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις. Πρέπει να σπάσουν το συντομότερο το δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», πριν αυτό γίνει μη-διαχειρίσιμο πολιτικά και κοινωνικά. Όταν δεν μπορείς να ελέγξεις κάτι, το καταστρέφεις. Αλλιώς σου επιτίθεται.