Αυτά παθαίνεις αν δεν τελειώνεις τη δουλειά, όταν πρέπει. Γιατί όταν κρίνονται όλα στην τέταρτη περίοδο, προφανώς και δεν έχεις εσύ (που παίζεις εκτός, που έχεις επιτρέψει στους γηπεδούχους να 'χουν αυτοπεποίθηση) το πλεονέκτημα. Αλλά εδώ που τα λέμε και η αρχή χάλια ήταν για τον Παναθηναϊκό. Ας πάρουμε όμως, τα πράγματα με μια σειρά ή μάλλον τη σειρά που έγιναν.
Ο Τζόρτζεβιτς διάλεξε για την πρώτη πεντάδα τους Φελντέιν, Διαμαντίδη, Πάβλοβιτς, Γκιστ και Κούζμιτς και βρέθηκε να παίζει... με τρεις παίκτες. Πράγμα που δεν μπορείτε καν, να πείτε πως προκάλεσε έκπληξη. Οι "πράσινοι" δεν είχαν ενέργεια, δεν είχαν αυτοσυγκέντρωση και κατά συνέπεια ήταν φύσει αδύνατο να εκτελέσουν το πλάνο. Πώς να δεις τι έχεις απέναντι σου και να κινηθείς αναλόγως, αν είσαι αλλού για αλλού; Η Λοκομοτίβ Κουμπάν πίεζε και σκόραρε στο τρανζίσιον (με δυο πασούλες, έτσι απλά), έως το 12-0, στο 3.40. Οπότε μπήκαν οι Καλάθης και Γιάνκοβιτς. Και ο ΠΑΟ έπαιξε άμυνα, έκλεψε και σκόραρε, με τους δυο νέους στην πεντάδα να είναι το άπαν.
Ο Καλάθης ήταν εξαιρετικός πάνω στον Ντιλέινι, όλοι έβαλαν τα σώματα τους στη φωτιά, συνεργάστηκαν, κατέθεσαν ενέργεια και έφτασαν στο επί μέρους 16-2 που όχι μόνο ισορρόπησε την κατάσταση, αλλά του έδωσε και προβάδισμα. Όχι για πολύ, γιατί οι σέντερ δεν έβγαιναν ψηλά να κλείσουν τους προσωπικούς τους αντιπάλους (ρίσκο που πήρε ο "Σάλε") και το πλήρωσαν όλοι. Αλλά η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη, με τον Γιάνκοβιτς να δίνει 10π. σε 6 λεπτά συμμετοχής (2/2 διπ., 2/2 τριπ.), συν 2 ριμπ., συν ένα κλέψιμο -και να μη χρησιμοποιείται στη συνέχεια όσο πιθανόν να έπρεπε βάσει του τι είχε προηγηθεί.
Η νοοτροπία παρέμεινε η ίδια στο δεύτερο δεκάλεπτο, εξ ου και το 14-2 για το 24-36 (16.21'') με τον Φελντέιν. Στο μεσοδιάστημα, οι γηπεδούχοι είχαν μόλις 1/5 διπ. και 0/2 τριπ. Αυτό το +12 προφανώς και δημιούργησε μια κάποια ασφάλεια. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς οι επόμενες φάσεις ήταν copy paste της εκκίνησης για τους Ρώσους (πίεση, τρέξιμο μετά δυο χαμένα λέι απ του Ραντούλιτσα και ένα λάθος του Σέρβου για το 9-0). Ο Ντιλέινι σκόραρε κάπου εκεί τους πρώτους πόντους (17.20) και ο Ντρέιπερ το δεύτερο τρίποντο (18.05). Εν πάση περιπτώσει, το πρώτο ημίχρονο τελείωσε με τον Παναθηναϊκό να 'χει προλάβει να ρεφάρει για την κακή αρχή, αλλά και να 'χει "ξανακοιμηθεί". Αλλά τουλάχιστον το πράγμα ήταν ελεγχόμενο. Αυτό άλλαξε στη συνέχεια.
Στο δεύτερο ημίχρονο, οι "πράσινοι" είχαν συνολικά 3/6 δίποντα και 5/15 τρίποντα. Ναι, κάτι δεν πήγε καλά στην αναλογία, όπως είναι ξεκάθαρο. Είχαν και 8 λάθη, άλλες τόσες ασίστ και μόλις 2 κλεψίματα, εκ του συνόλου των 7. Την ίδια ώρα, η "Loko" μέτρησε 6/10 διπ. και 8/13 τρίποντα, 6 ασίστ, 10 λάθη και 3 κλεψίματα, συνολικά. Είχε όμως, και κάτι πιο σημαντικό: αυτοπεποίθηση. Εμφανίστηκε στην τρίτη πράξη με ενέργεια, όταν ο Παναθηναϊκός ήταν πιο αργός και άρα πιο προβλέψιμος. Αν δεν έπαιρνε και 5 επ. ριμπ. στην τρίτη περίοδο, το πράγμα θα 'χε ξεφύγει. Βέβαια, αν δεν χρεωνόταν ο Ραντούλιτσα αντιαθλητικό (φάνηκε να 'χει χτυπήσει τον Βορόνοφ) ενώ το σκορ ήταν 46-45, ενδεχομένως να μην βλέπαμε το 50-45 στην εξέλιξη της κίνησης καράτε.
Ο Πάβλοβιτς είχε μια αφύπνιση (ένα κόψιμο, μια ασίστ και ένα ριμπάουντ σε διαδοχικές φάσεις), αλλά πέραν τούτου ουδέν. Και πάλι το 53-51 του 30' άφηνε προοπτικές, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που οι ψηλοί της Λοκομοτιβ είχαν χρεωθεί με φάουλ και ο Μπαρτζώκας είχε επιλέξει να μη στέλνει βοήθεια στον Ραντούλιτσα. Όταν ο Σέρβος έγινε απειλή, απέκτησε διπλό μαρκάρισμα και άρχισε να αξιοποιεί τους συμπαίκτες του. Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο 57-58 (33.50), οπότε άρχισε το σόου του Ντρέιπερ. Προηγήθηκε η τεχνική ποινή στον "Σάλε", για φάουλ που είχε δοθεί στον Φώτση. Στα τελευταία 3.50'' οι γηπεδούχοι έβαλαν πέντε τρίποντα, εκ των οποίων τα τέσσερα ήταν του Ντρέιπερ.
Ντιλέινι όμως, ήταν εκείνος που σκότωσε τον Παναθηναϊκό στο 39.30 -στο ένας, με έναν. Παρεμπιπτόντως, τελείωσε με 11π. Και ο Ντρέιπερ με 17, με τον Ράντολφ να είναι ο τρίτος και τελευταίος διψήφιος της γηπεδούχου ομάδος. Αλλά πριν σας αφήσω, θέλω να ρωτήσω μην τυχόν και καταλάβατε τι έγινε στο τέλος. Όταν φάνηκε ο Τζόρτζεβιτς να δίνει εντολή να μη γίνει φάουλ. Δεν είπε όμως, στους παίκτες του "μην παίξετε άμυνα" και έτσι "έφαγαν" ένα ακόμα τρίποντο. Αδιανόητο και ανεξήγητο. Αν και η πραγματική απορία είναι πώς μπορεί να φτάνει από το ζενίθ στο ναδίρ με εκνευριστική άνεση, αλλά να αδυνατεί να το ισορροπήσει, κατά τρόπο που να τον εξυπηρετεί στα αποτελέσματα. Παράλογο;
ΠΗΓΗ: euroleague.sport24.gr