Το κάλεσμα για τη συγκέντρωση της Τετάρτης στο Σύνταγμα και σε «όλες τις πόλεις», όπως αναγράφονταν στο επίμαχο γκρουπ στο facebook, είχε τίτλο: «Παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας- γκρεμίζουμε τη λιτότητα». Μια ώρα πριν το προγραμματισμένο «ραντεβού» των διαδηλωτών σχεδόν δέκα χιλιάδες άνθρωποι είχαν προαναγγείλει στα social media την παρουσία και συμμετοχή τους- ένας αριθμός που δεν αποδείχτηκε εικονικός, μάλιστα στην πραγματικότητα ίσως και περισσότεροι πέρασαν από εκεί ή παρέστησαν, έστω για λίγο.
Στη διαδρομή μου για την πλατεία Συντάγματος, έξω από το Μαξίμου στημένες οι κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων, δημοσιογράφοι και τεχνικοί, έτοιμοι να καταγράψουν τις πολιτικές εξελίξεις, σε ένα real time που ολοένα πυκνώνει. Στις 7.30 η Βασιλίσσης Σοφίας είναι ακόμη ανοιχτή. Από την πλαϊνή έξοδο της Βουλής ο αντισυστημικός βουλευτής της Χ.Α. Αρτέμης Ματθαιόπουλος εξέρχεται καθήμενος στο πίσω κάθισμα του βουλευτικού αυτοκινήτου του.
Από την μικροφωνική εγκατάσταση της πλατείας ακούγεται ένα ηλεκτρονικό ρεμίξ του ικαριώτικου. Στην «όχθη» της κάτω πλατείας δεσπόζει ένα πανό της κομμουνιστικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ- «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αναγράφει. Ελληνικές σημαίες και φανέλες της εθνικής ποδοσφαίρου διατίθενται για διαδηλωτές όλων των αποχρώσεων και γούστων. Υπάρχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών, πάντως με μια έμφαση στις νεαρές ή άνω των εξήντα ηλικίες. Οδηγοί και διερχόμενοι κοντοστέκονται ή καθυστερούν στο φανάρι- παρατηρούν, σχολιάζουν, μειδιούν ή επιχαίρουν, κάποιοι τραβάνε γρήγορα πλάνα με το κινητό τους.
Όσο η ώρα περνάει το πλήθος αυξάνεται, σιγά σιγά γεμίζει και η άνω πλατεία, η λεωφόρος Αμαλίας κλείνει για τα αυτοκίνητα, τραγούδια, λαϊκά ή επαναστατημένα 70’s ηχούν από τα μεγάφωνα. Αστυνομικοί δεν υπάρχουν- εκτός από κάποιους της Τροχαίας και αυτούς με τα πολιτικά κοστούμια τους (πλέον) μέσα στο προαύλιο του Κοινοβουλίου. Τα πάντα είναι ήρεμα έως εορταστικά και η τσίκνα από τα σουβλάκια, όπως και η ευθυμία από τις μπύρες φτιάχνουν κλίμα… Στα σκαλιά που συνδέουν «πάνω» και «κάτω» πλατεία μια ομάδα νέων παίζει ταμπούρλα, χορεύουν και τραγουδούν: αυτονομία, ελευθερία, δημοκρατία. Πίσω τους ένα σταντ που πουλάει σημαίες κι αυτό αλλά μάλλον εξειδικεύεται, κρίνοντας από την πραμάτεια τους στις ευρωπαϊκές- ναι, υπάρχουν αγοραστές και για αυτές.
Ο Λάζαρος, στα 35 του, ζαχαροπλάστης στο επάγγελμα, μου λέει πως διαφωνεί με όλο το «στόρυ» όπως παίχτηκε μέχρι σήμερα. «Τώρα, πως θα γίνει κάτι διαφορετικό, αυτό είναι άλλη ιστορία». Μαζί του η Κατερίνα, φιλόλογος, στα 30 της. « Θα θέλαμε να μας εξηγήσουν γιατί είμαστε εδώ, δηλαδή τι μπορούμε να κάνουμε εκτός ευρώ, εκτός Ε.Ε., όχι γενικά αλλά με λεπτομέρειες». «Το θέμα είναι να ξεφύγεις από τα χέρια των τοκογλύφων και δε νομίζω ότι αυτό μπορεί να γίνει εντός ευρώ, απαιτείται ρήξη», λέει ο Λάζαρος. Τους ρωτάω αν η αίσθησή τους είναι ότι οι περισσότεροι από τους συγκεντρωμένους δεν επιζητούν απλώς μια δυναμική ή αποτελεσματική εντός ευρώ διαπραγμάτευση αλλά την οριστική ρήξη. «Ναι, οι άνθρωποι που είναι εδώ έχουν κυρίως τη ρήξη στο μυαλό τους, είναι το ποσοστό των γκάλοπ που αρνούνται το ευρώ, οι υπόλοιποι είναι αραχτοί στους καναπέδες τους», μου λένε ομοθύμως.
Ο κύριος Μπάμπης, στα εξήντα του χρόνια, έχει έρθει στη συγκέντρωση μαζί με τον σκυλάκο του, τον Μπόμπο… «Οι διαδηλώσεις γίνονται είτε για να κατακρίνεις μια κυβέρνηση είτε για να την υποστηρίξεις. Η σημερινή ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια νέα κυβέρνηση και χρειάζεται την υποστήριξη των πολιτών, πέρα από ταξικές θέσεις του καθενός», δηλώνει. «Είμαι εδώ για να υποστηρίξω τα αιτήματα του λαού και δευτερευόντως την κυβέρνηση, αν και ελπίζω να ταυτίζονται».
Σε ένα παγκάκι τέσσερις κύριοι, συνταξιούχοι όλοι τους σχολιάζουν τα τεκταινόμενα. «Είμαι εδώ εναντίον αυτών που διαπράττουν εγκληματικές πράξεις κατά του ελληνικού λαού, των ευρωπαίων και του ΔΝΤ, που εφαρμόζουν ναζιστικές μεθόδους οικονομικού πολέμου, όπως ούτε ο Χίτλερ δεν έκανε», λέει ο Θεόδωρος Χρυσομάλλης, 72 ετών. «Με ενοχλεί η κοροϊδία και οι εσωτερικοί προδότες που αφού μας έφεραν σε αυτό το σημείο, τώρα επιχειρούν να εμφανίσουν την πραγματικότητα διαφορετική- πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οικονομικοί παράγοντες», συμπληρώνει ο κύριος Γιάννης, 68 χρονών. «Να μην υποχωρήσει με τίποτα η κυβέρνηση, αν δεν πάρει χρήματα να μην πληρώσει δεκάρα τσακιστή. Έχουμε το καλύτερο οικόπεδο του κόσμου και γεωπολιτικά πλεονεκτήματα», σχολιάζει ο διπλανός του, ο 72χρονος κ. Νίκος, συνταξιούχος με 53 χρόνια ένσημα, όπως θέλει να τονίσει. «Όπου μπήκε το ΔΝΤ δημιούργησε προβλήματα. Απαιτείται ρήξη. Στην αρχή θα είναι δύσκολα αλλά θα ορθοποδήσουμε. Μόνο με δικό μας νόμισμα μπορούμε να πετύχουμε ανάπτυξη και να χαράξουμε τη δική μας πολιτική. Οι απλοί άνθρωποι τι να φοβηθούμε, τι έχουμε να χάσουμε; Αλλά και αυτοί που έχουν, αν είχαν και λίγο φιλότιμο και πατριωτισμό, δε θα έπρεπε να φοβούνται», συμπληρώνει ο διπλανός τους φίλος.
«Έπρεπε να τρώμε με χρυσά κουτάλια αλλά οι κατσικοκλέφτες και οι απατεώνες ζούνε στην πλάτη μας όπως τα τσιμπούρια στην πλάτη του σκύλου. Γιατί σαν σκύλους μας έχουνε εμάς τους συνταξιούχους», μου λέει ο κ. Λευτέρης, που δηλώνει ότι από τον ΣΥΡΙΖΑ εμπιστεύεται μόνο «αυτό το παιδί, τον πρωθυπουργό». «Εγώ άλλους ψήφισα αλλά τους καταδίωξαν», τελειώνει…
Ο Κώστας, 51 ετών, εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Στη συγκέντρωση ήρθε μόνος του- «δεν έβρισκα κανέναν να έρθει μαζί μου», λέει. «Μας έχουν φτάσει στο σημείο να θέλουμε να διώξουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό. Συγκεντρώσεις υπέρ κυβέρνησης δεν έχω ξαναζήσει. Αυτό σημαίνει πολλά. Ο κόσμος έχει φτάσει σ’ ένα σημείο που δεν μπορεί άλλο, άσχετα με κομματικά πιστεύω και ιδεολογίες, που δεν υπάρχουν πια. Πρέπει να αντισταθεί ο λαός μέχρι μια οριστική λύση να δοθεί σε αυτό το παιχνίδι νεύρων. Εμείς έχουμε το πλεονέκτημα , μας έχουν περισσότερη ανάγκη απ’ ότι εμείς και για αυτό προσπαθούν να μας αγοράσουν στο τζάμπα». Τον ρωτάω αν φοβάται το ενδεχόμενο μιας οριστικής ρήξης και εξόδου από το ευρώ. «Έχω την αίσθηση ότι η δραχμή, μακροπρόθεσμα και εκτός των πρώτων ένα- δύο χρόνων δεν θα είναι τόσο τραγική συνέπεια. Ζούμε μια κατάσταση πέντε χρόνια τώρα που πρέπει να τελειώσει γιατί αλλιώς θα τη ζούνε μέχρι τα δισέγγονά μας», μου λέει.
Η Μαριάντζελα, στα 25 της, είναι αραχτή στα γρασίδια. «Περαστική ήμουν», λέει. «Δεν ήρθα σκόπιμα αλλά παραμένω σκοπίμως». Τη ρωτάω γιατί. «Παρατηρώ πολλές διαφορετικές "εστίες" πραγμάτων αλλά τελικά μια αρμονική συμπύκνωση της κοινωνικής κατάστασης που ζούμε. Με τα αιτήματα της ρήξης μάλλον συμφωνώ, χωρίς να παίρνω απόλυτη θέση. Δε με φοβίζει πάντως, δεν αισθάνομαι ότι έχω κάτι να χάσω, τίποτα απολύτως». Ο κύριος Παναγιώτης πουλάει ξηρούς καρπούς. «Κάτι έγινε σήμερα με τη συγκέντρωση», μου λέει. «Συμφωνείς με τα συνθήματα και τα αιτήματα των συγκεντρωμένων;», ρωτάω. «Βέβαια, συμπάσχω», απαντά. «Στο ευρώ θέλω να μείνουμε αλλά όχι όπως μας λένε απέξω, με "αμοιβαία επωφελή", όπως λέει ο Αλέξης. Να μείνουμε αν μας επιτρέπουν να ζήσουμε».
Ο Παύλος στα 28 του, γιατρός που περιμένει τη σειρά του για ειδικότητα φέρει στην πλάτη του ένα πλακάτ του «Κόκκινου Δικτύου», συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, της οποίας είναι μέλος, όπως και της νεολαίας του. Το πλακάτ γράφει «100% ανατροπή του μνημονίου». «Δεν σε φέρνει σε δύσκολη θέση το σύνθημα;», τον ρωτάω. «Οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης δεν προαλείφουν κάτι τόσο απόλυτο». «Όχι, αλλά εμείς παλεύουμε για αυτό», απαντάει. «Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε χωρίς ποσοστώσεις τύπου Βαρουφάκη 70- 30. Είναι μια κυβέρνηση με κορμό την αριστερά και έχει σκοπό την ανατροπή όχι μόνο του μνημονίου αλλά ολόκληρου του φιλελεύθερου οικοδομήματος. Μια συμφωνία που θα περιλαμβάνει ιδιωτικοποιήσεις, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, δεν πρέπει καν να έρθει στη Βουλή. Εμείς υποστηρίζουμε σαν νεολαία αυτό που είπε και ο πρωθυπουργός, ότι δε θα πρέπει να είναι απλώς μια βιώσιμη συμφωνία αλλά να πατάει στο δικό μας πρόγραμμα. Δε μπορείς να ανασυγκροτήσεις την παραγωγή με τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε., ούτε με τον χαλκά των δανειακών υποχρεώσεων στο λαιμό σου. Το εγχώριο και εξωχώριο κατεστημένο μέσω αντιδραστικών και συντηρητικών θεσμών, όπως ο διοικητής της ΤτΕ εκπροσωπεί, δε μπορούν να κάμψουν τη θέληση ενός λαού και έχουν απώτερο σκοπό τους να εμπεδωθεί το θατσερικό “there is no alternative” με την Αριστερά ξεφτιλισμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε για 100% ανατροπή του μνημονίου και ούτε βήμα πίσω, όπως είναι και το σύνθημά μας».
Περασμένες δέκα και πολύς κόσμος ακόμα παραμένει. Κάποιες παρέες, με σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ στον ώμο κατηφορίζουν τη Βασιλίσσης Σοφίας προς το άγαλμα του «δρομέα» του Βαρώτσου, ενώ ακόμα και τα λουλουδάδικα της Βουλής έχουνε βγάλει στις πόρτες τους ραδιοφωνάκια που αναμεταδίδουν το πρόγραμμα του «στο Κόκκινο», στη διαπασών.