Μόλις χτές πρωταπριλιά του ᾽18 αποφάσισες να ταξιδέψεις για άλλα, πιο ανάλαφρα μέρη, αφήνοντας μας να παλεύουμε να συνειδητοποιήσουμε αν η απώλεια σου, είναι πρωτοαπριλιάτικο ψέμα ή όχι…
Ήταν καλοκαίρι του 2011 στην παραλία της Βραυρώνας όταν πρωτοσυνατηθήκαμε. Είμασταν εκεί νωρίς, την ώρα της ανατολής για ένα τηλεοπτικό γύρισμα για άλογα. Ξεπρόβαλλες μαζί με τον ήλιο, μέσα από τα βράχια… σαν φάντασμα! Ήσουν τόσο αδύνατη στην κυριολεξία από τα «κόκκαλα βγαλμένη»…ένα σώμα γεμάτο πληγές. Προσπάθησα να σε πλησιάσω αλλά ο φόβος σου… ασύλληπτος, ήταν αδύνατον να εμπιστευτείς... τρομαγμένη έφυγες μακριά και στάθηκες να μας παρατηρείς. Πλησίασες και πάλι δειλά, μπόρεσα να σε τραβήξω φωτογραφία και δέχτηκες λίγη τροφή και νερό αφού είχα απομακρυνθεί! Αργά το μεσημέρι τελειώσαμε, αλλά εσύ δεν ήσουν πια εκεί....φύγαμε. Η εικόνα σου είχε στοιχειώσει το μυαλό μου. Αποφασίσαμε με μια φίλη να επιστρέψουμε την επόμενη μέρα...αλλά μάταια, όχι μόνο εκείνη τη μέρα αλλά και την επόμενη και την μεθεπόμενη, εσύ πουθενά! Εγκαταλείψαμε κάθε προσπάθεια πιστεύοντας ότι θα είχες ησυχάσει πια από όλο αυτόν τον πόνο που βίωνες.
Τρεις μέρες μετά, ξύπνησα μέσα στη νύχτα από ένα τόσο ζωντανό όνειρο...είδα εσένα σαν αγγελάκι, αερικό, να μου γλύφεις τα χέρια τόσο έντονα που ξύπνησα…και αυτό ήταν. Τηλεφώνησα στη φίλη και χωρίς να της αφήσω περιθώρια άρνησης ξεκινήσαμε και πάλι για το γνώριμο μέρος. Είδαμε δύο άντρες με κυνηγετικά ρούχα. Τους πλησιάσαμε και τους δείξαμε τη φωτογραφία σου. Ήμουν σίγουρη ότι ως κυνηγοί θα σε είχαν παρατηρήσει μιας και εσύ πριν εξαθλιωθείς τόσο από την ανθρώπινη αδιαφορία, ήσουν ένα καθαρόαιμο κυνηγόσκυλο γίγας επανιέλ μπρετόν! Δεν θα ξεχάσω τις φορές που όταν πια ζούσες μαζί μας μας σταματούσαν να ρωτήσουν αν ήσουν καλή στο κυνήγι! Και μας πιάναν τα γέλια ενθυμούμενοι την πρώτη φορά που άκουσες πυροτέχνημα και από τον φόβο σου πήδηξες πάνω στην αγκαλιά μου σαν τον Σκουπιντού. Εκεί αντιλήφθηκα τον λόγο που σε εγκατέλειψε ο κυνηγός πριν σε βρούμε…ήταν απλό…δεν του βγήκες καλή στο κυνήγι και έτσι σε ξεζούμισε όλα τα χρόνια να του παράγεις ρατσάτα κουτάβια να τα μοσχοπουλά και όταν πια λόγω ηλικίας και ασθένειας, δεν μπορούσες να παράξεις άλλο χρήμα, απλά σε πέταξε.
Και ναι λοιπόν...οι δυο κυνηγοί σε είχαν δει σε ένα σημείο που πετάνε μπάζα.
«Μας έκανε εντύπωση γιατί ήταν ακριβή ράτσα πουλόσκυλου, θα ΄χει ψοφήσει για δε μπορούσε να πάρει τα πόδια του» μας είπαν! Δεν τους ακούσαμε, ήρθαμε και σε βρήκαμε…ζωντανή και έτοιμη να μας εμπιστευτείς. Χρειάστηκες δύο μήνες κτηνιατρική περίθαλψη που μαζί με την ανιδιοτελή αγάπη και την πίστη δύο υπέροχων κτηνιάτρων που πίστεψαν ότι θα ζήσεις, τα κατάφερες και έγινες ένας πανέμορφος σκύλος που τραβούσες τα βλέμματα πάνω σου από θαυμασμό πια. Ένα υπέροχο πλάσμα, και εμείς οι τυχεροί και συνάμα ευλογημένοι που επέλεξες να μας χαρίσεις αυτά τα 7 τελευταία χρόνια της ζωής σου. Θα είσαι πάντα στην καρδιά μας, Αγγελάκι μας αγαπημένο!
Κατά βάθος λυπάμαι την ψυχή αυτού του κυνηγού που εγκατέλειψε το Αγγελάκι! Έμεινε κοιμισμένη μη γνωρίζοντας το μεγαλείο της πραγματικής ανιδιοτελούς αγάπης, πόσο κρίμα…μια ζωή χαμένη!
Μόνο οι αφυπνισμένοι πολίτες δεν μπορούν να αδιαφορήσουν στη θέα κακοποιημένου ζώου και στα νιαουρίσματα από «πεταμένα» νεογέννητα γατάκια μέσα από τον κάδο σκουπιδιών. Είναι αυτοί οι ίδιοι που θα φροντίσουν όπως μπορούν έναν συνάνθρωπο μας σε ανάγκη. Και αυτό το συγκοινωνούν δοχείο είναι η ελπίδα μας σαν κοινωνία.
Η αγάπη που οδηγεί όλους τους φιλόζωους πολίτες, μέλη ή μη σωματείων δεν έχει σημασία, να μάχονται καθημερινά για την προστασία των ζώων δεν μπορεί να κριθεί παράνομη ούτε να κατακερματιστεί από πρόστιμα όπως όριζε το νομοσχέδιο του Υπ. Τσιρώνη για τα ζώα συντροφιάς που απεσύρθη…προσωρινά.
Με απλά λόγια αν ίσχυε μια τέτοια νομοθεσία εκείνο το καλοκαίρι του 2011 που βρήκα το Αγγελάκι, θα είχα κριθεί παράνομη από την στιγμή που την μάζεψα από την χωματερή και οι δύο κτηνίατροι που την έσωσαν επίσης….Για να πάρουμε μια μικρή ιδέα:
1000€ πρόστιμο σε μένα που τόλμησα να την μαζέψω από το πουθενά
3000€ πρόστιμο στην κάθε κτηνίατρο που τόλμησε να σώσει το Αγγελάκι γιατί δεν είχε microchip και αφαίρεση αδείας για 6 μήνες
Επιπλέον θα έπρεπε να να ειδοποιήσουν τον οικείο Δήμο και την Αστυνομία, για να ῾καταδώσουν έμενα την «εγκληματία» που την πήγα στο κτηνιατρείο τους
1000€ πρόστιμο σε μένα που τόλμησα να αναρτήσω αγγελία για υιοθεσία πριν αποφασίσουμε ότι θα είμαστε εμείς οι τυχεροί που θα την έχουμε κοντά μας
400€ εως 2000€ ετησίως πρόστιμο μιας και δεν είναι αρκετά τ.μ. το σπίτι μας για μας και για τα κατοικίδια μας (30 τμ ανά κατοικίδιο σύμφωνα με το νομοσχέδιο) Δεν τολμώ να σκεφτώ πόσα ζώα θα εγκαταλειφθούν μαζικά αν ισχύσει κάτι τέτοιο με νόμο σήμερα… θα είναι ασύλληπτο το νούμερο.
100€ ανά επιπλέον ζώο ετησίως από τα τ.μ.που μπορεί να «σηκώσει» ένα σπίτι σύμφωνα με το νομοσχέδιο. Αλλά ας μην αποκαλύψουμε το σύνολο του προστίμου εδώ…ποτέ δεν ξέρεις με αυτούς που έχουμε μπλέξει…! Φαίνεται το κύριο μέλημα του νομοσχεδίου αυτού είναι να καταδικάσει τα ζώα και να τιμωρήσει τους φιλόζωους με φόρους για την αγάπη τους προς αυτά!
Θα μπορούσα να αποφύγω όλα τα παραπάνω πρόστιμα 10.000€ περίπου και να μην παρανομήσω, αρκεί να ειδοποιούσα τον Δήμο να την αναλάβει μιας και το νομοσχέδιο μεταβιβάζει το σύνολο των αρμοδιοτήτων για τα ζώα συντροφιάς στους Δήμους. Το ότι ο Δήμος δεν είχε δημιουργήσει καμία απολύτως υποδομή, θα ήταν κάτι που θα έπρεπε να αγνοήσω και απλά να φύγω!
Μα τι λέμε τώρα… που ακούστηκε νόμος να ορίζει και να υποδεικνύει σε έναν άνθρωπο το πως και το πόσο ακριβώς, θα παρέχει βοήθεια σε ένα ζώο, από το δικό του υστέρημα και από το δικό του περίσσεμα ψυχής και θα τον τιμωρεί αν τολμά να προσφέρει παραπάνω.
Η παράνοια δε σταματά εδώ αλλά συνεχίζεται και στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου. Αναφέρει ότι είναι αναποτελεσματική η διαχείριση των ζώων από τους Δήμους γιατί δεν κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους από το 2012 ( σύμφωνα με τον Ν.4039), και έτσι στο άρθρο 9 του νέου νομοσχεδίου όπου ορίζεται η περισυλλογή και η διαχείριση των ζώων, φορτώνει τους Δήμους με ακόμα περισσότερες υποχρεώσεις…για να μην υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα!
Είναι σαν να προσπαθούν με κάθε τρόπο όχι να μειώσουν αλλά να διογκώσουν στο μέγιστο το πρόβλημα των αδεσποτων. Γιατί άραγε;
Λογική εδώ δεν υπάρχει…άραγε το όφελος είναι οικονομικό; Μήπως το νομοσχέδιο για μια ακόμα φορά στήθηκε, με συντεχνιακή λογική και ορέξεις για κατασπατάληση κονδυλίων στο όνομα δήθεν της προστασίας των ζώων, αφού με την εφαρμογή του, ο υπερπληθυσμός των αδέσποτων ζώων θα εκτιναχτεί στα ύψη και … άμεσα θα πρέπει να βρεθούν «λύσεις» για αντιμετώπιση του.
Μάλλον οι αρμόδιοι στο ΥΠΑΑΤ που κατασκεύασαν αυτό το νομοσχέδιο δεν έχουν έχουν καμία απολύτως ιδέα ότι ένα θεσμικό πλαίσιο προστασίας δεν ασχολείται με πρακτικές διαδικασίες διαχείρισης αλλά βάζει αρχές για την ευζωία και προστασία των ζώων σε συμμόρφωση με τις Διεθνείς Ευρωπαϊκές/κοινοτικές επιταγές και εναρμόνιση με το κοινοτικό δίκαιο.
Σε μια ανεκπαίδευτη κοινωνία, που εγκαταλείπει και δεν στειρώνει, επιβάλλεται να θεσμοθετηθεί νομικά η εντατική εκπαίδευση και ενημέρωση του κοινού σχετικά με τις υποχρεώσεις του κατόχου ζώου συντροφιάς, με ιδιαίτερη έμφαση στη αναγκαιότητα της στείρωσης.
Ένας νόμος για την προστασία όλων των ζώων, συμπεριλαμβάνοντας τα ιπποειδή και άλλα ζώα που πλέον ζουν δίπλα στον άνθρωπο, οφείλει να εξασφαλίζει πρακτικά την ευζωία τους, να αναπτύσσει μια βαθύτερη και ευρύτερη παιδεία ευσπλαχνίας, ανθρωπιάς και σεβασμού της ζωής, δημιουργώντας για το καλό όλης της κοινωνίας, πολίτες υπεύθυνους που νοιάζονται.
Τα αδέσποτα δεν είναι άγρια πανίδα που μπορεί να επιβιώσει μόνη της, είναι άστεγα ζώα συντροφιάς. Το φυσικό τους περιβάλλον είναι πλάι στον άνθρωπο, κάτω από την δική του ευθύνη και φροντίδα. Ο τρόπος διαχείριση τους σε έναν νόμο θα πρέπει να διέπεται από το ίδιο πνεύμα προσφοράς που μας διακρίνει όταν βοηθούμε ανθρώπους σε ανάγκη.
Για το Αγγελάκι
