Έχει περάσει καιρός από τότε που το Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελληνικού ή απλά Ελληνικό έριξε τίτλους τέλους. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τις 6 Απριλίου 1957, όταν η “Ολυμπιακή Αεροπορία” του Αριστοτέλη Ωνάση πραγματοποιεί την πρώτη της πτήση. Το πρώτο δρομολόγιο της εταιρείας ήταν Αθήνα-Θεσσαλονίκη με κυβερνήτη τον Παύλο Ιωαννίδη. Πολλά χρόνια έχουν περάσει και από τις 23 Ιανουαρίου 1973, όταν αφήνει την τελευταία του πνοή στο Ελληνικό ο Αλέξανδρος Ωνάσης, μετά την συντριβή του αεροσκάφους του.
Το αεροδρόμιο του Ελληνικού άρχισε να κατασκευάζεται το 1938 στην περιοχή Χασάνι, από τον αρχιτέκτονα-πολιτικό μηχανικό Νικόλαο Σαλβαρλή, με διάδρομο προσγείωσης 1.800 μέτρων. Ο Β᾽ Παγκόσμιος πόλεμος όμως δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση του καθώς ο αρχιτέκτονας δεν δέχτηκε να συνεργαστεί με τους Γερμανούς. Κατά τον πόλεμο προκλήθηκαν πολλές ζημιές στο αεροδρόμιο και καταστρέφονται οι διάδρομοι του.
Γνωστό και ως Αεροδρόμιο Χασάνι, από το 1945 μέχρι το 1993, η Ελληνική Κυβέρνηση επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής να το χρησιμοποιούν ως βάση επιχειρήσεων της Μονάδας Αερομεταφορών μεταξύ Ρώμης και Μέσης Ανατολής.
Το Ελληνικό είχε δυο τερματικούς σταθμούς (terminals), τον δυτικό για την Ολυμπιακή Αεροπορία και τον ανατολικό για τις διεθνείς πτήσεις. Την δεκαετία του 1990 το αεροδρόμιο εξυπηρετούσε από 10 έως 12 εκατομμύρια επιβάτες τον χρόνο.
Το 2001 το Αεροδρόμιο του Ελληνικού κλείνει επίσημα και αναχωρεί το τελευταίο Boeing 737 των Ολυμπιακών Αερογραμμών με προορισμό την Θεσσαλονίκη με κυβερνήτη τον Τιμολέων Καλογεράκη.
Ήταν το διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας, με κωδικό ATH κατά την IATA (International Air Transport Association) για πάνω από 60 χρόνια. Τον Μάρτιο του 2001 την θέση του πήρε ο Διεθνείς Αερολιμένας Αθηνών “Ελευθέριος Βενιζέλος” στα Σπάτα.
Τα τελευταία 19 χρόνια, παρότι κλειστό, ανεβοκατεβαίνοντας την παραλιακή είχαμε συνηθίσει την παρουσία του εκεί. Ένα ήσυχο φάντασμα περασμένων και ξεχασμένων μεγαλείων. Μια σιωπηρή ανάμνηση στιγμών. Σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε αυτό, καθώς έχει μπει σε τελική ευθεία η επέμβαση μπουλντόζας, η οποία θα αλλάξει την εικόνα του Ελληνικού για πάντα.
Μια μέρα λοιπόν που έστριψα στο φανάρι για να αλλάξω κατεύθυνση στην παραλιακή, αποφάσισα να πάρω μερικές τελευταίες φωτογραφίες έξω από τα συρματοπλέγματα. Και έτσι όπως φωτογράφιζα τις ξεθωριασμένες επιγραφές και τους άδειους διαδρόμους απογείωσης και προσγείωσης, μου ήρθαν στο μυαλό τόσες σκηνές και σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι πέρασαν από εδώ για τόσα χρόνια.
Πόσα καθημερινά αντίο και πόσα καθημερινά καλωσορίσματα. Δάκρυα χαράς και δάκρυα λύπης. Πόσες αγωνίες για να δούμε τους ανθρώπους μας να “φτάνουν καλά”. Ένας ολόκληρος μικρόκοσμος με τα δικά του συναισθήματα και τις δικές του ιστορίες. Θυμήθηκα σαν χθες μικρό παιδί να αναχωρώ κάθε καλοκαίρι για την Αγγλία, για το πατρικό της μητέρας μου. Θυμήθηκα με πόση χαρά περιμέναμε την άφιξη των Θείων μου από τον μακρινό Καναδά επί χρόνια.
Σκέφτηκα πόσες ζωές άλλαξαν για πάντα, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, με μια αναχώρηση ή άφιξη αεροσκάφους. Πόσοι αποχαιρέτησαν την πατρίδα τους για πάντα και πόσοι την αντίκρισαν με χαρά. Σκέφτηκα πόσοι πιλότοι προσγείωσαν και απογείωσαν με υπερηφάνεια αεροσκάφη και πόσα μάτια είδαν την Αθήνα από ψηλά. Σκέφτηκα πόσες χαρούμενες Ελληνικές ταινίες γυρίστηκαν στο Ελληνικό αλλά και τις τραγικές στιγμές που θα πρέπει να εξελίχθηκαν με τον θάνατο του Αλεξάνδρου Ωνάση.
Τα φαντάσματα και οι εικόνες του Ελληνικού που σίγουρα όλοι έχουμε, περνάνε επίσημα πλέον σε αναμνήσεις χωρίς ούτε καν τα σίδερα να μας θυμίζουν τι υπήρχε. Επίσημοι τίτλοι τέλους λοιπόν. Η πύλη αναχώρησης κλείνει. Ευχαριστούμε για τα ταξίδια.
