Η υπόθεση Novartis παρουσιάζεται σε 7.000 σελίδες δικογραφίας. Οι πληροφορίες θα έρχονται πλέον σε μορφή χιονοστιβάδας, διότι η κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραχωρήσει το σύνολο της δικογραφίας στους ενδιαφερόμενους κι αυτοί, με τη σειρά τους, θα προσπαθήσουν να ισοφαρίσουν την κυβερνητική προπαγάνδα με δικές τους αναφορές στα μέσα. Αλλά 7.000 σελίδες είναι ομολογουμένως πολλές.
Με την υπόθεση αυτή κρεμάστηκαν στα μανταλάκια (για όσους ακόμα περνούν από περίπτερα και βλέπουν τα πρωτοσέλιδα) δέκα πολιτικά πρόσωπα. Τα έξι απ’ αυτά ιδιαιτέρως σημαίνοντα. Ωστόσο, ίσως το πιο εντυπωσιακό στην υπόθεση είναι η ύπαρξη μαρτύρων υπό προστασία. Είναι οι συγκεκριμένοι Έλληνες πολιτικοί, μέλη κομμάτων του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, «εγκληματική οργάνωση»; Θα δώσουν εντολή για τη φυσική εξόντωση των μαρτύρων, οπότε οι τελευταίοι χρειάζονται προστασία; Ή μήπως η επιλογή αυτή απλώς εξυπηρετεί την πολιτική προπαγάνδα; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον από τους δέκα να δίνουν μια τέτοια εντολή. Για έναν εκ των δέκα προσωπικά πέφτω και στην φωτιά ότι αποκλείεται να έχει συμμετάσχει σε οποιοδήποτε σκάνδαλο. Αλλά το θέμα για εμένα δεν είναι εκεί. Εξάλλου οι φανατικοί των δύο πλευρών θα στηρίξουν τις αντίστοιχες πολιτικές επιλογές τους. Το θέμα είναι από την μια πλευρά η αλήθεια. Από την άλλη πλευρά η διαχείριση.
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ μιλάνε εδώ και χρόνια για ορισμένα ανάλογα θέματα. Μιλούσαν χθες. Μιλάνε και σήμερα. Αλήθεια, ψέματα, κουτσομπολιά; Όλα ένα αχταρμάς. Η λάσπη στον ανεμιστήρα, εξάλλου, είναι ένα από τα αγαπημένα θέματα της πολιτικής πόσο μάλλον στην πολιτική ζωή του τόπου μας, που, ακόμα και μετά την μεταπολίτευση, έζησε πολλά ταραγμένα χρόνια. Η πραγματικότητα είναι ότι με τους ρυθμούς που κινείται η ελληνική δικαιοσύνη η αλήθεια δύσκολα θα αποκαλυφθεί στο σύνολό της. Σκεφτείτε, μόνο, πόσες υποθέσεις ακούμε από την περασμένη δεκαετία κι ακόμα δεν έχει τελειώσει η εκδίκασή τους. Ποιος ασχολείται σήμερα με την υπόθεση Siemens; Όλοι απλώς περιμένουν την ετυμηγορία. Δεν παίζει ούτε μονόστηλο πλέον. Άρα η αλήθεια δεν ξέρω σε ποιον πραγματικά αφορά.
Η διαχείριση, όμως, ενδιαφέρει. Και μάλιστα πολύ. Διότι όλα έχουν όρια στη ζωή. Και η κυβέρνηση με τη διαχείριση της υπόθεσης Novartis πλέον τα ξεπέρασε. Κάθε ενέργεια που γίνεται περνάει πρώτα από την κλειδαρότρυπα της παραμονής στην εξουσία. Η επιχειρηματολογία ενός γνήσιου Αριστερού περισσότερο στηρίζεται σε ψήγματα κοινωνικής ευαισθησίας και στην αναγκαιότητα για επιβίωση, παρά σε πραγματικά επαναστατικές κινήσεις μιας υποτιθέμενης κυβέρνησης της Αριστεράς. Τα συμφέροντα είναι εδώ κι είναι γνωστά. Οι ισορροπίες, επίσης. Όταν, όμως, η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός, τότε χάνονται οι ισορροπίες. Κι αν χαθεί κι η τύχη, χάνεται κι η ουσία.
Brexit και εκλογή Trump ήταν δύο από τα χαρακτηριστικά που έδωσαν πολιτική αντοχή στην κυβέρνηση. Οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνδυασμό με ένα βασικό ενδοτισμό, οδήγησαν την Ελλάδα να επιβιώσει με βάση το σύνδρομο του σαλιγκαριού. Μια οικονομία να σέρνεται και να ελπίζει σε ένα θαύμα. Και με τα προβλήματα να κρύβονται κάτω από το χαλί.
Έστω κι έτσι, έστω και μέσα από μια Ελλάδα αργεντινοποιημένη, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, λαός υπερήφανος και με ένστικτο επιβίωσης προσπάθησαν να βρουν λύσεις. Να τα καταφέρουν. Κι εκεί που αργά, θανάσιμα αργά βγαίνει λίγο το κεφάλι από τα περιττώματα- όπου με την κρίση το σύνολο των πολιτών βρισκόμαστε, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερα- εκεί έρχεται η κυβέρνηση και βάζει μπουρλότο.
Με βαθιά διχαστικό και πολιτικά χυδαίο τρόπο χωρίζει σε καλούς και κακούς τους πολίτες μιας ταλαιπωρημένης χώρας, αφού προσπαθεί να ταυτίσει τους πολιτικούς ηγέτες κάποιων εξ ημών ως παράνομους τυχοδιώκτες που βγάζουν εκατομμύρια εις βάρος μιας χώρας και μάλιστα χρεοκοπημένης. Με υπονοούμενα, ατάκες και προστατευόμενους μάρτυρες. Εγώ δεν θα αμφισβητήσω το κύρος των ανθρώπων που υπηρετούν τη δικαιοσύνη. Ούτε την ευαισθησία τους να ενημερώσουν την πολιτική ηγεσία τους. Αμφισβητώ και καταδικάζω την πολιτική εκμετάλλευση μιας υπόθεσης, η οποία διεθνώς είναι υπαρκτή, αλλά στην Ελλάδα πήρε μια νέα τροπή με καθαρά πολιτικό πρόσημο και πολιτικό στόχο. Αμφισβητώ και καταδικάζω την πολιτική στόχευση δύο πρώην πρωθυπουργών. Αμφισβητώ και καταδικάζω την τακτική της διαμόρφωσης ενόχων πριν τη δίκη. Εδώ ακόμα και σε δίκες βγαίνουν άδικες αποφάσεις.
Στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο του «ο Μοιραίος Αλέξης, Δοκιμή ενός πορτραίτου» ο Μάνος Στεφανίδης γράφει: «εάν σιχαίνομαι κάτι στις ανθρώπινες συμπεριφορές αυτός είναι ο φθόνος και η μιζέρια, ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούνται τεχνηέντως για να στρέψουν την μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Δυστυχώς αυτό κάνει τώρα η κυβέρνηση για να καλύψει την πολιτική της φτωχοποίησης την οποία το πτωχευμένο κράτος οφείλει να επιβάλει».
Η οικονομική φτωχοποίηση έρχεται με τη διαχείριση από την πλευρά της κυβέρνησης να συναντήσει την ηθική και αξιακή φτωχοποίηση. Κι έρχεται η κυβέρνηση στο όνομα της Δημοκρατίας να προχωρήσει στη χείριστη ανθρώπινη συμπεριφορά.
ΥΓ. Στην εποχή των μνημονίων, με την οικονομική κρίση να παραμένει στις ζωές μας και τις τράπεζες σε καθεστώς ημιτρέλας και με το σκοπιανό να έρχεται ξαφνικά στη ζωή μας και με χειρισμό της κυβέρνησης να προκαλεί περισσότερους κραδασμούς απ’ αυτούς που του αναλογούν αναρωτιέμαι ποιος ευπατρίδης της πολιτικής θα διαχειριζόταν την υπόθεση Novartis με μοναδικό γνώμονα κάποιες χιλιάδες ψήφους;