Kάθε ανθρώπινη φιγούρα έχει μνήμη, ζει μέσα από παραστάσεις, αρνείται ωστόσο να αντικρίσει την πραγματικότητα, πολλές φορές επιδιδόμενη σε έναν ατέρμονο αγώνα ανατροπής της. Και αυτό συμβαίνει, διότι η ίδια ή πραγματικότητα ανατρέπει τον άνθρωπο. Ανατρέπει τις φιλοδοξίες του, αναδεικνύει τους φόβους του. Και ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου είναι η έκθεση του στο οξύ φως της αλήθειας. Έκτοτε, ελλειμματικές αλήθειες και καταχρηστικές γενικεύσεις στοιχειοθετούν τη ζωή του.
Στους αρχαίους χρόνους, πιστεύαμε πως κατακτήσαμε ολοκληρωτικά τη Δημοκρατία. Σήμερα ωστόσο, η πλήρης «κατάκτηση» της ασφυκτιά κάτω από τον εγκωμιαστικό λόγο, περιοριζόμενη στα στενά όρια των επετειακών εορτασμών και η ουσία αυτής πολύ απέχει από το παρελθόν. Πλέον, αντικρίζουμε μια κατ’ επίφαση Δημοκρατία άνευ νοήματος και κυρίως δίχως σημεία αναφοράς. Ένα κενό μνήμης, ανάμεσα σε δύο εποχές, που χάσκει, υπενθυμίζοντας μας ότι η αποθέωση συνδέεται άρρηκτα με την πτώση.
Έτσι, κοιτάζοντας στον καθρέφτη, η Δημοκρατία θα αντικρίσει ως πιο επικίνδυνο εχθρό τον ακραίο, λαϊκιστικό εαυτό της. Μια φιγούρα νοσηρή, φορέας χρόνιων παθήσεων σε παροξυσμό, που προσπαθεί να καλύψει τα σημάδια της.
Σε αυτό το πλαίσιο, με μια εκλεπτυσμένη πρακτική, τα πολιτικά πρόσωπα εκμεταλλεύονται την έντονη δυσαρέσκεια των ανθρώπων. Εκλεκτά τοποθετημένες «καρικατούρες» σε θέσεις υψηλής σημασίας παγιώνουν την προσωποπαγή τους εξουσία, μετατρέποντας το έντονο πάθος για αμφισβήτηση σε μανιακή πρόφαση για πολεμική. Ο μεσσιανισμός αναδύεται και επιβιώνει στο διηνεκές, ακόμη και σε περίπτωση που τα πρόσωπα ξεθωριάζουν από το χρόνο. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο αντιδημοκρατικός λόγος απενοχοποιείται επιδεικτικά, νομιμοποιώντας στάσεις και τρόπους συμπεριφοράς που μέχρι πρότινος ήταν αδρανείς, με οιονεί υποφώσκοντα τρόπο.
-Την παρατηρούσες να κινείται με μια σπασμωδική ταχύτητα και σου έμοιαζε με κινηματογραφική φιγούρα, σαν σε κωμική καντρίλια. Όταν δεν περιμένεις ένα μοιραίο τέλος και σε ξαφνιάζει, τη στιγμή που το βλέπεις να συμβαίνει.- Μακάβρια παραδοξολογία.
«Όλα έχουν ένα ηθικό δίδαγμα, αρκεί να μπορέσεις να το βρεις» γράφει ο Λιούις Κάρολ στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Μέχρι να το βρούμε, ας συνεχίσουμε να εξαπολύουμε φιλιππικούς ο ένας τον άλλον, στο δρόμο προς την «Δημοκρατική επανάσταση». Μικρές καθημερινές (εκ)ρήξεις στη «Χώρα των θαυμάτων».