Το Δημόσιο Ιατρικό Σύστημα της Ελλάδας χωλαίνει, αλλά η ευμαρής χώρα του Καναδά με το δικό της Δημόσιο Ιατρικό Σύστημα Υγείας είναι μια περίπτωση τρίτου κόσμου. Το αντιλήφθηκα πρόσφατα όταν χρειάστηκε να κάνω ένα απλό λαπαροσκοπικό χειρουργείο χολής.
Ήταν ένα βροχερό πρωινό της 1ης Νοεμμβρίου, που σηκώθηκα από τις 6π.μ να προετοιμαστώ για την λαπαροσκοπική εγχείριση χολεκτομής στο πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο του Μοντρεάλ. Στις 7.30 π.μ όφειλα να είμαι στον προθάλαμο της προετοιμασίας καθώς το χειρουργείο μου ήταν προγραμματισμένο για τις 9.30 π.μ.
Η περίπτωσή μου θα μπορούσε να είναι εύκολη αν ήταν μια απλή χολεκτομή, αλλά δυστυχώς η πρώτη μεγάλη κρίση του Μαΐου έδειξε πως επρόκειτο για μια χολή γεμάτη άμμο με άμεσο κίνδυνο να δημιουργηθούν επιπλοκές στην κοιλιακή χώρα. Παρότι η γιατρός μου, μια νέα εκπληκτική χειρουργός προσπάθησε να μου βρει ημέρα για χειρουργείο πριν από το ταξίδι μου στην Ελλάδα στο Γενικό Νοσοκομείο του Μοντρεάλ (Μάιος- Ιούνιος 2018) δεν κατόρθωσε να με χειρουργήσει πριν την αναχώρησή μου. Η ίδια με προειδοποίησε πως αν ένιωθα ενοχλήσεις κατά την τρίμηνη παραμονή μου στην Ελλάδα, θα έπρεπε να μπω στο χειρουργείο αυτοστιγμεί και παραχρήμα για την εξαγωγή της χολής.
Το καλοκαίρι στην Ελλάδα κύλησε μέσα σε δυσφορία και κρίσεις δυσπεψίας χωρίς όμως να κορυφωθούν τα επεισόδια σε σημείο για να χρειαστώ έκτακτο χειρουργείο. Η γραμματέας της χειρουργού επικοινώνησε αρχές Σεπτεμβρίου με τον σύζυγό μου και μετά από διαπραγματεύσεις μου δόθηκε επιτέλους το ραντεβού για την χολεκτομή την 1η Νοεμβρίου 2018, πέντε ολόκληρους μήνες δηλαδή αργότερα από το αρχικό επεισόδιο της πρώτης χολικής κρίσης.
Παραμονή της ημέρας για το χειρουργείο μού τηλεφώνησε η γραμματέας της ζητώντας να αναβάλλουμε την εγχείριση για τις 12 Νοεμβρίου, πράγμα που αρνήθηκα καθώς τις τελευταίες δύο εβδομάδες ένιωθα έντονη δυσφορία στην κοιλιακή χώρα με έντονα επεισόδια δυσπεψίας και πόνου, συμπτώματα κορύφωσης της κρίσης με φόβο να πάθω παγκρεατίτιδα.
Έτσι βρέθηκα στον προθάλαμο του χειρουργείου από τις 7.30 το πρωί εκείνη την Πέμπτη 1η Νοεμβρίου 2018 στο Γενικό Νοσοκομείο του Μοντρεάλ. Περνούσαν οι ώρες και η προϊσταμένη ερχόταν κάθε τόσο να μου αναγγείλει ότι 1) το προσωπικό της χειρουργού είχε απορροφηθεί σε μια κρανιοεγκεφαλική περίπτωση 2) το Γενικό Νοσοκομείο του Μοντρεάλ είναι Πρώτων Βοηθειών και γι αυτό καθημερινά αναβάλλονται οι προγραμματισμένες εγχειρήσεις, 3) ότι προηγούνταν δύο έκτακτα χειρουργεία της δρος Βασιλείου και μετά θα έφτανε η σειρά μου.
Υπομονετικά και χωρίς φρενίτιδα περίμενα τη σειρά μου αφού με διαβεβαίωναν σε συνεχή βάση πως το δικό μου χειρουργείο θα γινόταν πάση θυσία. Η ώρα είχε φτάσει 5 μ.μ. και γνωρίζοντας πως τα προγραμματισμένα χειρουργεία είχαν ώρα λήξης τις 2.30 μ.μ. άρχισα πλέον να ανησυχώ για το αν θα έμπαινα ποτέ να βγάλω μια χολή που το σύστημα και η γιατρός μου γνώριζαν καλά πως ήταν επικίνδυνη να εκχύσει άμμο με άμεσο κίνδυνο να μπλοκάρει το σύστημα λειτουργίας των οργάνων μου.
Τελικά, η γιατρός μου επέμεινε για την επικινδυνότητα του περιστατικού μου και με χειρούργησε στις 6μ.μ. το βράδυ μετά από 13ωρο αναμονής. Χάρη στην συνείδηση και τον επαγγελματισμό της κατόρθωσε να υπερνικήσει ένα δυσλειτουργικό σύστημα που θα μπορούσε να μου κοστίσει την ίδια της ζωή μου.
Εκεί στον προθάλαμο, περιμένοντας μια εγχείριση που ήταν αμφίβολο αν θα γινόταν, αντιλήφθηκα ότι η χώρα στην οποία ζω τα τελευταία 30 χρόνια ο Καναδάς δηλαδή και ιδιαίτερα η επαρχία του Κεμπέκ, έχει αφήσει το εθνικό σύστημα υγείας να εκπέσει στο χαμηλότερο σημείο απο της δημιουργίας του.
Σιγά -σιγά πληροφορήθηκα πως οι περικοπές στα δημόσια νοσοκομεία από την απελθούσα κυβέρνηση του πρωθυπουργού Φιλίπ Κουγιάρ ήταν κραυγαλέες πλήττοντας κυρίως το νοσοκομειακό προσωπικό καθώς και τα χειρουργεία του αγγλικού νοσοκομείου του McGill , ενώ οι εντολές που δόθηκαν ήταν να μη γίνονται ιατρικά τέστς σε υπερήλικες αν δεν είναι άκρως απαραίτητα προκειμένου να περισωθούν στο γενικό προϋπολογισμό 50 εκατομμύρια δολάρια κατ’ έτος.
Οι περικοπές ήταν τραγικές στο περίφημο Μega Hospital που περιλαμβάνει το νοσοκομείο Glen, το Γενικό Νοσοκομείο και το Νοσοκομείο των Παίδων. Οι νοσοκόμοι και οι νοσοκόμες υποπληρωνόνταν, δεν υπήρχε αρκετό προσωπικό με αποτέλεσμα να δουλεύουν σε ένα σκληρό υπερωριακό σύστημα και να αναγκάζονται να αποχωρούν πρόωρα από την υπηρεσία τους. Το Νοσοκομείο των Παίδων λειτουργεί στα έκτακτα περιστατικά με ένα παιδίατρο υπηρεσίας όλη τη νύχτα.Οι γονείς είναι απελπισμένοι, το σύστημα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των παιδιών.
Η κλινική Πρώτων Βοηθειών στο μοντέρνο νοσοκομείο Glen λειτουργεί με ελάχιστο ιατρικό και νοσοκομειακό προσωπικό, με αποτέλεσμα ο κόσμος να περιμένει άγρυπνος επί ατέλειωτες ώρες για να αντιμετωπίσει τα άμεσα ιατρικά του προβλήματα.
Προσωπικά δέχθηκα χτύπημα στο πλαίσιο των περικοπών. Στον προεγχειρητικό έλεγχο, ο γιατρός του νοσοκομείου αποφάσισε να μην μου κάνει αιματολογικές εξετάσεις βασιζόμενος στις καλές αιματολογικές εξετάσεις που είχα κάνει τον Οκτώβριο του 2017, διακινδυνεύοντας βεβαίως να βρεθεί η χειρουργός προ απροόπτου.
Την ίδια ώρα βίωσα στο πετσί μου τις περικοπές στο Γενικό Νοσοκομείο του Μοντρεάλ, όπου είδα να αναβάλλονται όλες οι προγραμματισμένες εγχειρήσεις των άλλων ασθενών ένεκα έλλειψης προσωπικού καθώς το νοσοκομείο θεωρείται κυρίως Κέντρο Πρώτων Βοηθειών. Η γιατρός μου αναγκάστηκε να με χειρουργήσει ως έκτακτο περιστατικό καθώς βρισκόμουν στην αναμονή χειρουργείου από τον περασμένο Μάιο, ενώ γνώριζε πως οι κρίσεις στη χολή μου ήταν καθημερινές και επίμονες.
Όπως επισημαίνει ένας ιατρικός ειδήμων, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τo αγγλόφωνο νοσοκομειακό σύστημα τουMc Gill στο Κεμπέκ και να αναζητήσει δουλειά στις ΗΠΑ: «το προσωπικό ακολουθεί τους κανόνες, δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν χειρουργείο χωρίς το απαραίτητο προσωπικό, δηλαδή χωρίς αναισθησιολόγο. Δυστυχώς το McGill έχει περιορίσει τον αριθμό των γιατρών που μπορούν να δουλέψουν πλήρεις βάρδιες στις κλινικές και στα χειρουργεία».
Παραπέρα ο ίδιος αναφέρει: «Όταν όλοι οι πόροι χρησιμοποιούνται για να πληρωθούν μόνο οι ειδικευμένοι γιατροί και οι μισθοί των νοσοκόμων έχουν παγώσει, το νοσοκομειακό σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Εμείς πληρώνουμε με τους φόρους μας το ιατρικό σύστημα που δεν ανταποδίδει στους ασθενείς τα δέοντα».
Το ιατρικό σύστημα του Κεμπέκ και του Καναδά δυστυχώς θυμίζει τρίτες χώρες. Είναι μακράν κάτω από το επίπεδο του ελληνικού δημόσιου συστήματος διότι το να πάρεις ραντεβού για χειρουργείο αν δεν είσαι σε έκτακτα περιστατικά μπορεί να πάρει κι ένα χρόνο.
Ο κόσμος περιμένει στην ουρά για ραντεβού με γιατρούς ειδικότητας, τα χειρουργεία είναι αδειανά διότι δεν υπάρχει προσωπικό, οι χειρούργοι περιμένουν να βρουν νοσοκόμες και αναισθησιολόγους για να κάνουν τις προγραμματισμένες εγχειρήσεις των ασθενών τους.
Το ιατρικό σύστημα στο Κεμπέκ και τον Καναδά ασθενεί βαρειά και χρειάζεται επειγόντως επέμβαση για να αποκαταστήσει τις πολιτικές και λειτουργικές βλάβες του!