Η ιδέα ήταν του αείμνηστου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και την είχε προτείνει στον Νίκο Πορτοκάλογλου μετά την πολύ επιτυχημένη σεζόν – και τελευταία δυστυχώς για εκείνον – που είχαν περάσει πέρυσι μαζί στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» της Συγγρού. Μια εξαιρετικά απλή ιδέα, όπως ήταν και όλες σχεδόν για τα προγράμματα του Λ. Μαχαίριτσα, εφέτος να παρουσιάσουν ένα που να μην αφήνει φυσικά εντελώς εκτός τα δικά τους αλλά βάση του να είναι τραγούδια από το παρελθόν δίχως κανέναν διαχωρισμό, από όλα σχεδόν τα ιδιώματα, ελληνικά αλλά και μη, με μόνο κριτήριο να τους...άρεσαν ή έστω στον έναν από τους δύο.
Μετά τον τόσο πρόωρο θάνατο του το καλοκαίρι ο Νίκος Πορτοκάλογλου αποφάσισε – και ορθότατα μπορώ να πω – ότι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσει την μνήμη του ήταν να προχωρήσει στην υλοποίηση της ιδέας του παίρνοντας στην θέση του (όσο κι αν το κενό του φάνταζε και υπό μιαν έννοια παραμένει δυσαναπλήρωτο) κάποιους/ες ερμηνευτές/ιες και μουσικούς νεότερων γενεών τους οποίους εκτιμούσαν και ο ένας, ο άλλος ή αμφότεροι είχαν συνεργαστεί μαζί τους στο παρελθόν. Το σχήμα συμπλήρωσαν οι Θεσσαλονικείς Μπλε, ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής Στάθης Δρογώσης και τα Κίτρινα Ποδήλατα, δηλαδή το δίδυμο των αδελφών Γιώργου και Αλέξανδρου Παντελιά και, σε ένα δεύτερο επίπεδο, η – καθοριστικότατη, ας το πω εξαρχής – προσθήκη της ερμηνεύτριας και...πολυμουσικού Αγάπης Διαγγελάκη και του τυπικά μπασίστα μεν αλλά με καθόλου ευκαταφρόνητες ερμηνευτικές επιδόσεις Βύρωνα Τσουράπη. Ο τίτλος που δόθηκε στο πρόγραμμα είναι «Jukebox – Τα τραγούδια που μας μεγάλωσαν» και έκανε πρεμιέρα το προηγούμενο Σάββατο στον ίδιο και πάλι χώρο, το «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο».
Αν αναρωτιέστε τι σημαίνει «τα τραγούδια που μας μεγάλωσαν» μια λίστα των δημιουργών τους είναι Χατζιδάκις, Rolling Stones, Clash, Θεοδωράκης, Βαμβακάρης, Leonard Cohen, Βeatles, Αρλέτα, James Brown μα και Al Bano, παραλείποντας ουκ ολίγους/ες. «Όλα μπερδεύονται γλυκά» λοιπόν ή και...εντελώς παράδοξα, με πιο ενδεικτική ίσως περίπτωση το εμβληματικό «Paint It Black» των Rolling Stones παιγμένο όμως σχεδόν σαν...ρεμπέτικο και με γυναικεία φωνή στη θέση της τόσο χαρακτηριστικής του Mick Jagger, κάτι που αμφιβάλλω αν έχει συμβεί μια – δυο φορές ακόμα διεθνώς σε αυτό το πολυδιασκευασμένο τραγούδι!
Σε ένα τέτοιο πρόγραμμα και με δεδομένη την αξία όλων των συμμετεχόντων το «κλειδί» για να λειτουργήσει είναι η μεταξύ τους χημεία, ακόμα περισσότερο μάλιστα σε αυτή την περίπτωση καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του βρίσκονται στην σκηνή όλοι και όλες μαζί. Πιστώνεται σίγουρα στην αναμφίβολα ηγετική φυσιογνωμία του σχήματος, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, το ότι στη διάρκεια των προβών κατάφερε η ομάδα να «δεθεί» τόσο ώστε η χημεία της να καλλιεργηθεί και να αυξηθεί. Υπάρχουν στιγμές που έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα πολυμελές συγκρότημα και αυτό δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Αν προσθέσουμε και το αληθινό, όχι εκβιαστικό όπως συμβαίνει σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις πολυσυλλεκτικών σχημάτων και για αυτό στις δόσεις ακριβώς που πρέπει χιούμορ, είναι προφανές ότι το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα τις προθέσεις των συντελεστών και είναι εξαίρετο.
Ως προς τα επιμέρους, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, με την πολύ μεγάλη πείρα του μα και τον όγκο του πολύ καλού προσωπικού ρεπερτορίου του, εύκολα κυριαρχεί στη σκηνή, τόσο στα σολιστικά του όσο όμως και στα ομαδικά μέρη και δίχως καν να το προσπαθεί. Άνευ άλλου σχολίου πρόκειται για έναν από τους τρεις κορυφαίους τραγουδοποιούς – ερμηνευτές της γενεάς του και αυτό απλά αποδεικνύεται για μιαν ακόμα φορά. Αντάξια όμως στέκονται δίπλα του τα Κίτρινα Ποδήλατα, ένα δημιουργικό δίδυμο που αρχίζοντας από την εφηβική ακόμα ηλικία τους και επί πολλά χρόνια πλέον εργάζονται σκληρά, συστηματικά και με αφοσίωση αποκλειστικά στην ίδια την μουσική. Ο Αλέξανδρος Παντελιάς έχει εξελιχθεί σε ερμηνευτή ολκής με επιπλέον χαρισματική, απολύτως προσωπική και δίχως ίχνος υπερβολής σκηνική παρουσία ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του Γιώργος αναδεικνύεται σε πραγματικό «μάστορα» (αν όχι...μαέστρο!) στο να ενορχηστρώνει αποτελεσματικότατα δικά τους και μη τραγούδια για το βασικό rock τρίο κιθάρας – μπάσου – ντραμς, πέραν φυσικά του ότι είναι αληθινός βιρτουόζος της ηλεκτρικής κιθάρας.
Ήδη από το ξεκίνημα τους οι Μπλε ήταν ένα αρκετά παράδοξο, από πολλές πλευρές και για διάφορους λόγους, γκρουπ και αυτό ήταν μάλλον δύσκολο να αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το πιο παράδοξο στοιχείο είναι ο ικανότατος, πρέπει να το υπογραμμίσω, κιθαρίστας τους που όμως ταυτόχρονα είναι και αυτό που λέμε «cult φυσιογνωμία» η οποία έρχεται από το απώτατο παρελθόν του rock και όσον αφορά κάθε πλευρά, από την εμφάνιση του (άνευ σύγκρισης τα μακρύτερα ανδρικά μαλλιά επί σκηνής!) μέχρι την...υπερκινητική σκηνική παρουσία του και το ότι σολάρει ακατάπαυστα (είτε το απαιτεί το εκάστοτε τραγούδι και σημείο του είτε όχι!) στην Gibson Flying V του, ένα ιδιόρρυθμης σχεδίασης μοντέλο κιθάρας που είχα πάρα πολλά χρόνια να δω να παίζει Έλληνας μα και ξένος ακόμα μουσικός. Ενας rock hero μιας άλλης εποχής που «ζει τον μύθο του» κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή δίχως όμως αυτό να μειώνει ούτε στο ελάχιστο το γεγονός ότι είναι ένας άριστος μουσικός!
Οι Μπλε διαθέτουν όμως και ένα τεράστιο ατού που ακούει στο όνομα Τζόρτζια Κεφαλά. Εκτός από την πέραν πάσης αμφιβολίας καλύτερη γυναικεία αληθινά rock φωνή στην Ελλάδα από την δεκαετία του ’90 και έκτοτε που διαθέτει η τραγουδίστρια τους είναι ένα αυθεντικό stage animal το οποίο οργώνει κυριολεκτικά την σκηνή δίχως να έχει χάσει τίποτα από την ορμή και το κέφι που την χαρακτήριζαν εξαρχής και με μια όντως σπάνια επαφή με οποιοδήποτε ακροατήριο. Χάρη σε εκείνη και μόνον τα δύο από τα τρία τραγούδια των ιδίων των συμμετεχόντων που ξεχώρισαν, τα «Τον Ίδιο Τον Θεό» και «Φοβάμαι» - πολύ περισσότερο μάλιστα όταν στην αυθεντική εκτέλεση του το είχε ερμηνεύσει η πρώτη τραγουδίστρια του συγκροτήματος Θεοδοσία Τσάτσου – ήταν των Μπλε με το υπέροχο «Να Με Προσέχεις» του Ν. Πορτοκάλογλου να είναι το τρίτο (και με τα «Ψέματα» και «Υπάρχει Λόγος Σοβαρός», κατά την γνώμη μου το σημαντικότερο πολιτικό τραγούδι που γράφτηκε μετά την Μεταπολίτευση, του ιδίου να ακολουθούν σε μικρή απόσταση αν θέλαμε να τα κάνουμε πεντάδα). Η Τζόρτζια ήταν η μόνη που έκλεψε αρκετές φορές την παράσταση από τον Ποροκάλογλου αναγκάζοντας να σε σκεφτείς ότι λογικά θα έπρεπε μα και θα της άξιζε να είχε μια πολύ πιο εντυπωσιακή διαδρομή και ίσως όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό. Το γιατί δεν συνέβη αυτό είναι μια άλλη υπόθεση η οποία δεν εμπίπτει στον σκοπό αυτού το κειμένου...
Εκείνος που έδενε, τουλάχιστον την πρώτη φορά, λιγότερο με την ομάδα ήταν ο Στάθης Δρογώσης και όχι φυσικά γιατί ο συμπαθέστατος τραγουδοποιός υστερεί σε αξία των υπολοίπων και ούτε καν επειδή η χημεία του μαζί τους ήταν μικρότερη ή ακόμα και το κέφι του λιγότερο. Οι λόγοι είναι πολύ απλά επειδή είναι ο πιο λίγο εξοικειωμένος με διασκευές, σχεδόν ποτέ δεν περιλαμβάνει τέτοιες στις προσωπικές εμφανίσεις του και κυρίως ότι τόσο το ύφος των τραγουδιών του όσο και η σκηνική παρουσία του και εντέλει η ίδια η προσωπικότητα του χαρακτηρίζονται από έντονη σοβαρότητα και εσωστρέφεια, ίσως ακόμα και μια μελαγχολία, ακόμα πιο έκδηλες στην συγκεκριμένη περίσταση όταν δίπλα του είχε την όντως...εκρηκτική Τζόρτζια και τον επίσης ιδιαιτέρως επικοινωνιακό Αλέξανδρο Παντελιά των Κίτρινων Ποδηλάτων. Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι η συμμετοχή του ήταν περισσότερο εκτελεστική, στο – εύλογα ηλεκτρικό σε αυτή την περίπτωση – πιάνο του οποίου είναι δεξιοτέχνης και μερικές φορές στο synthesizer ενώ στο εναρκτήριο του και δικό του βεβαίως τραγούδι συνόδευσε τον εαυτό του παίζοντας ακορντεόν.
Ο Βύρων Τσουράπης, μια ιδιάζουσα περίπτωση μουσικού με εμφάνιση που θα ταίριαζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε...death metal (!) συγκρότημα, εκτός από εκπληκτικός μπασίστας σε όλη την διάρκεια του προγράμματος αποδείχθηκε και ικανότατος τόσο στα φωνητικά όσο και στην ερμηνεία όχι μόνο των πιο δυναμικών τραγουδιών αλλά και λογίων ή ακόμα και λαϊκών. Αμέσως μετά την Τζόρτζια όμως γυναίκα και πάλι έκλεψε για δεύτερη φορά ερμηνευτικά την παράσταση από τον Ν. Πορτοκάλογλου.
Ήδη ώριμη τραγουδίστρια αν και νεότατη ακόμα, με προσωπικό ηχόχρωμα και εντυπωσιακή έκταση, δυνατότητα να καλύπτει ένα μεγάλο εύρος ρεπερτορίου με κορύφωση την υποδειγματική ερμηνεία της σε ένα παραδοσιακό σμυρνέικο τραγούδι, σεμνή – όχι σεμνότυφη! – αλλά ιδιαιτέρως συμπαθή και με γνήσιο μπρίο σκηνική παρουσία και επιπλέον ταυτόχρονα παίζοντας κατά το μεγαλύτερο μέρος της παραμονής της στη σκηνή κρουστά ή γιουκαλίλι η Αγάπη Διαγγελάκη είναι μια αληθινά προικισμένη και εφ’ όλης της ύλης μουσικός.
Μια «ανερχόμενη δύναμη» που, αν της δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες, όπως πραγματικά εύχομαι, προβλέπω για εκείνη μιαν όντως λαμπρή συνέχεια.
Εν κατακλείδι το «Jukebox» του Νίκου Πορτοκάλογλου και της παρέας του είναι ένα λίαν εξωστρεφές και αυθεντικά διασκεδαστικό πρόγραμμα αλλά με πολλή μουσικότητα και υψηλής αισθητικής και συνολικού επιπέδου. Σάββατο βράδυ (ώρα έναρξης 11) στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» για λίγες παραστάσεις!
