Είμαστε η κίνηση που κάνουμε. Αναμφισβήτητα είμαστε η πορεία που διαγράφουμε στο χώρο και στο χρόνο, και η τροχιά που αφήνουμε πίσω μας, και που μόνο μετά από καιρό μπορούμε να δούμε. Την κίνησή μας μπορούμε να διαπιστώσουμε όμως μόνο μέσα από μια διαφορετική κίνηση. Μια κίνηση που θα τάραζε τα νερά. Μια επαναλαμβανόμενη κίνηση μπορεί να είναι κίνηση, μπορεί να είναι πορεία στο χώρο, όμως δεν είναι απαραίτητα και παρατήρηση. Ίσως είναι αποχαύνωση. Το λες και ρουτίνα. Μια κίνηση όμως εντελώς διαφορετική από τη μέχρι τώρα πορεία σου, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, είναι σίγουρα κάτι που αν μη τι άλλο, ταράζει λίγο τα νερά, που μπορεί να έχουν λιμνάσει.
Και σαν απλός εξωτερικός παρατηρητής να το δεις, πάνω από ένα χάρτη, ή γλιστρώντας το δείκτη του χεριού σου πάνω από μια υδρόγειο, το σημείο εκκίνησης αλλάζει. Είσαι η μικρή μαύρη βούλα που μετακινείται τρώγοντας χιλιόμετρα και καταπίνοντας αποστάσεις. Είσαι το αεροπλάνο που πετάς και το τρένο που χάνεσαι. Τα χαλίκια που εκσφεδονίζονται και το ψιλόβροχο που πέφτει σχεδόν λυτρωτικά στο σώμα σου. Το εισιτήριο που μόλις τύπωσες, και τα ροδάκια της βαλίτσας που τσουλάς αργά σε έναν άγνωστο δρόμο που καθόλου δε θα πρέπει να σε αγχώνει. Είσαι εσύ απέναντι στον κόσμο.
Και ξαφνικά οι ώρες σου αποκτούν άλλη αξία, ακόμη κι αν τις κακομεταχειρίζεσαι. Ακόμη κι αν τους φέρεσαι αδιάφορα και αναξιοπρεπώς. Το ρολόι σου γυρίζει μανιασμένα ώρες πίσω. Ο λεπτοδείκτης τσακώνεται με τον δείκτη της ώρας, σπρώχνεται, μαλώνει, τσαντίζεται, και τελικά περνάει το δικό του. Τον κινεί ανάποδα από την καθιερωμένη πορεία του. Ο δευτερολεπτοδείκτης μένει ακίνητος να παρατηρεί ένα θεατρικό που ποτέ του δεν είχε φανταστεί. Μια σωστή ανταρσία παίρνει μέρος μπροστά στα έντρομα μάτια του! Και ξαφνικά ο χρόνος έχει αλλάξει. Τα χέρια σου δείχνουν πιο διαφορετικά σ' αυτό το νέο καθεστώς χρόνου, και επιτέλους ο τελευταίος έχει για σένα την αξία που θα πρεπε να έχει. Όχι χαμένες ώρες, πεταγμένες σαν το πιο άχρηστο δώρο σε μια φιγούρα που δε θα πρεπε καν να υπάρχει στα πλάνα σου. Η ασημαντότητα της ύπαρξής σου είναι εκεί. Μεγαλώνει, γιγαντώνεται, γίνεται περίτρανη. Σου λέει πως την ίδια στιγμή που σε μια Χ,Ψ συντεταγμένη είσαι στα ουράνια, σε μια εντελώς άλλη, είσαι ο ασήμαντος περιπλανώμενος που πρέπει να βρει τη θέση του μέσα στον καινούριο χάρτη. Τη μια είσαι βασιλιάς, και την άλλη ζητιάνος. Κι όμως καθόλου δε σε νοιάζει, γιατί επιτέλους κάνεις μια ολόκληρη, ή έστω και μισή στροφή γύρω από τον εαυτό σου. Τα μάτια σου πέφτουν σαν ώριμα φρούτα, και πέφτοντας μπαίνουν σε μια τροχιά που μοιάζει με δαχτυλίδια απανωτά του Κρόνου, και που άξονα έχουν τον ίδιο τον κορμό σου. Εξωτερική παρατήρηση νομίζω λέγεται.
Και συνεχίζοντας βλέπεις ότι μπορείς να γίνεις τα πάντα. Από το βρώμικο νερό που κυλάει μέσα από το Κάμντεν, μέχρι τις ατέλειωτες μυρωδιές από καυτερές ποικιλίες ανατολίτικων φαγητών απλόχερα προσφερόμενες. Είσαι η μπύρα που τρέχει από μια βρύση, μαύρη, πικρή, αφρώδης. Και η σοκολάτα που μόλις έλιωσε από πέντε σοκολατάκια με 70% περιεκτικότητα σε bitter σοκολάτα.
Τα γυαλιά σου έχουν αποκτήσει vintage καθρέφτες, και τα πόδια σου μοιάζουν πιο κουρασμένα από ποτέ. Όμως δε σε νοιάζει. Γιατί δεν είναι τα ίδια με πριν. Είναι πιο αέρινα. Ταυτίζεσαι με την πολυπλοκότητα της ύπαρξης, και την ποικιλία των σχεδιασμών. Αμέτρητα μάτια αλλάζουν χρώμα, ύφος, συμπεριφορά, ομιλία και όμως δε σε αγχώνει που δεν καταλαβαίνεις. Απλά μένεις σαστισμένος και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν τόση ποσότητα.
Και μέσα σ' όλα έχεις και να αντιμετωπίσεις τον ερχομό ενός καινούριου χρόνου.
Που ίσως σε προβλημάτισε, σε έκανε να χαρείς, να ερωτευτείς ή να πέσεις με τα μούτρα στα μαύρα μπλουζ, αλλά που σε κάθε περίπτωση είναι εκεί. Έρχεται. Δε μπορείς να τον αποφύγεις. Έχεις ήδη γίνει το τρένο από το οποίο κατεβαίνεις, και γρήγορα μεταλλάσσεσαι στο ποτάμι του μεθυσμένου πλήθους που βιάζεται να γιορτάσει μετρώντας αντίστροφα, υπό τους ήχους του BBC radio. Μετανιωμένος στην αρχή, για την προφανή «τουριστικότητα» του γεγονότος, έχεις ήδη μετανιώσει που έστω και λίγο σκέφτηκες να έχεις μετανιώσει στην αρχή. Ακολουθείς τους ρυθμούς των σωμάτων. Βλέπεις τις αγκαλιές, και τα λέιζερ από μακρυά δείχνουν ένα «μάτι» διαφορετικό από αυτό της μέρας. Ο μεγάλος Μπεν είναι εκνευριστικά σχολαστικός και παλαιομοδίτης, σε αντίθεση με το τεράστιο κτήριο που ψηφιακά αρχίζει να μετρά λαίμαργα αντίστροφα το τελευταίο λεπτό της προηγούμενης χρονιάς σου. Της προηγούμενης ζωής σου κατά μία έννοια, αν το καλοσκεφτείς. Μια μικρή χαρά ανεβαίνει από το στομάχι στον οισοφάγο σου, αλλά δεν ξέρεις γιατί. Ίσως η ζεστασιά μέσα σε ένα πλήθος δύο εκατομμυρίων που μοιάζει τόσο άλλο. Ίσως το αλκοόλ που θέλει μια διέξοδο, σα να προσπαθεί να ξαναμπεί πάλι στο μπουκάλι από το οποίο τόσο άφθονα έρευσε. Ίσως η στιγμή που θέλει να μείνει εκεί για πάντα, για να σου δώσει να καταλάβεις ότι είσαι ήδη άλλο σημείο πάνω στο χάρτη. Άλλη βούλα από αυτή που νόμιζες, και κάποιο άλλο Χ και Ψ.
Η αντίστροφη μέτρηση ηχεί στα αυτιά σου βουβά, υπόκωφα -όπως στις ταινίες-, αλλά τρέμουν όλα σου τα ζωτικά όργανα, έστω και ψευτοειδώς. Άλλωστε και αυτή η στιγμή σε λίγο δε θα έχει και τόση σημασία. Είκοσι λεπτά βεγγαλικών και φωτοβολίδων -που θα έκαναν ακόμα και τον Περίδη να ζηλεύει- είναι αρκετά για να κάνουν αστεράκια τα μάτια σου και να νιώσεις ότι αυτό που πέφτει είναι διαγαλαξιακή σκόνη και αστρόσκονη από έναν άλλο πλανήτη. Μαγιά από ένα καινούριο υλικό, που σου δίνει αναπνοή. Σου δίνει χρόνο και ύπαρξη για να συνεχίσεις και του χρόνου. Αν όχι έτσι, κάπως αλλιώς. Στο χέρι σου είναι συνήθως. Απλώς πρέπει να διαλέξεις καλά που θα βάλεις τα Χ και τα Ψ σου...
Καλή χρονιά.