Αυτό δεν είναι ένα πολιτικό κείμενο. Ή μήπως είναι; Τίποτα δεν είναι πολιτικό τελευταία. Αλλά πάντα ήταν όλα πολιτικά. Έτσι έμαθα στο σχολείο. Στο σχολείο που στα 90'ς αμφισβητούσαμε.
Μόλις γύρισα από τη βόλτα στη γειτονιά, πήραμε ψάρια με τον Πάρι, αγοράσαμε ψώνια, πήγαμε στο μανάβικο για σαλάτες, μετά στο φούρνο για ψωμί. Μια ωραία ηλιόλουστη μέρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Από χθες το βράδυ σκέφτομαι το Παρίσι. Γυρίσαμε σπίτι. Βάζω τα ψαράκια στο φούρνο και τον ρωτώ:
-Μήπως πήρες χαμπάρι τι έγινε χθες στο Παρίσι;
-Ναι το είδα στις ειδήσεις του μπαμπά. Έγινε τρομοκρατία. Τι έγινε;
-Έγινε χαμός. Σταμάτησαν την κυκλοφορία, κλείσανε τα σύνορα. Σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι.
Ευτυχώς δε με ρώτησε γιατί. Δεν ξέρω γιατί. Χθες ο Moby έγραψε στο twitter:
«Γιατί δεν υπογράφουν όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες ένα χαρτί που να λέει ότι ο θεός δεν θέλει να σκοτωνόμαστε;» Δεν κρατήθηκα, του απάντησα: γιατί τότε όλοι αυτοί θα ξέμεναν από δουλειά.
Σε ποιον θα απευθύνονταν όλοι αυτοί; Ποια φτώχεια, πείνα, άγνοια, ιδεοληψία θα απάλυναν; Σε ποιανού το όνομα θα εξαγριώνονταν οι λαοί; Θα έπρεπε ίσως να επαναστατήσουν για το σωστό λόγο: την φτώχια, την αδικία, την έλλειψη μόρφωσης.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Σικάγο που αποδεικνύει ότι οι άθεοι είναι πιο εύσπλαχνοι από τους θρήσκους. Οι άθεοι είναι πιο αλτρουιστές από τους πιστούς. Με βάση την έρευνα που έγινε σε παιδιά από 5 έως 12 ετών από 6 χώρες με διάφορες θρησκείες, από το Χριστιανισμό ως τον Ινδουισμό, αλλά και από άθεες οικογένειες.
Δε μου κάνει εντύπωση. Το σημειώνω για όσους από χθες το βράδυ και μήνες τώρα , σκορπάνε τη χολή τους για τους μετανάστες, τους μουσουλμάνους που είναι κακοί και δολοφόνοι γιατί δεν είναι Χριστιανοί (sic). Ας μην ξεχνάμε ότι στο όνομα του κάποιου θεού γίνανε τα πιο φρικτά εγκλήματα στην ιστορία. Τα όσα έγιναν χθες βράδυ στο Παρίσι είναι πολύ σοβαρά για αναλύσεις του κώλου, λαϊκισμούς, προχειρότητες και ούτε φυσικά χωράνε σε αναλύσεις των 140 χαρακτήρων του twitter. Ατάκες του τύπου: όταν ανοίγεις τα σύνορα μπαίνει ο καθένας, συγκρίσεις και συμψηφισμοί είναι άστοχοι και υστερόβουλοι.
Βάζοντας τα κάτω με ψυχραιμία σκέφτομαι 3 πράγματα. Πρώτον το χτύπημα ήταν οργανωμένο. Ένα χτύπημα στο κέντρο της Ευρώπης σε μια από τις καλύτερα φυλασσόμενες περιοχές του κόσμου. Σε περιοχές με κόσμο. Το ζητούμενο ήταν το αίμα. Το αίμα αθώων πολιτών.
Το δεύτερο είναι ο φόβος. Κι ο φόβος δεν υπήρξε ποτέ καλός σύμβουλος για κανένα. Ο φόβος για όσα θα ακολουθήσουν σε μέτρα που θα λάβουν οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με αφορμή τα όσα έγιναν στο Παρίσι , στο μοτίβο της 9/11. Η καταστρατήγηση δηλαδή πολλών δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών αλλά και ο συμψηφισμός ότι όποιος είναι ξένος, έρχεται με σαπιοκάραβο από τη θάλασσα, έρχεται γιατί μας μισεί και θέλει να μας καταστρέψει , οπότε ας τους πνίξουμε.
Σκέφτομαι τους 3000 και βάλε ανθρώπους που πέθαναν στα νερά της Μεσογείου προσπαθώντας να γλιτώσουν από το κακό στη χώρα τους. Το κακό που τους κυνήγησε και ψάχνουν καταφύγιο εδώ.
Το τρίτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι αγαπώ το Παρίσι. Και το σκέφτομαι όλη μέρα. Έχω φίλους που ζήσανε και ζούνε εκεί. Όσες φορές το έχω επισκεφθεί έχω μυθοποιήσει και απομυθοποιήσει την ουσία του, με προσωπικές ή και εντελώς προσωπικές εμπειρίες. Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο για το ότι η Γαλλία αναζητά την ταυτότητα της μέσα στην Ευρώπη και το πώς αυτή διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια. Στο άρθρο ο επίλογος έλεγε ότι η Γαλλία είναι η πιο αγαπημένη και κοντινή χώρα. Κι η αλήθεια είναι ότι ναι. Το Παρίσι συμβολίζει πολλά πράγματα για όλους μας. Τη διανόηση, την επανάσταση, τη μόδα, τον φεμινισμό. Το Παρίσι υπήρξε και πάντα θα είναι ο τόπος που γεννήθηκαν ιδέες, επαναστάσεις, κινήματα, τέχνη, έρωτας!
Το Παρίσι είναι η πόλη του φωτός κι όχι του φόβου.