Αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάποιοι άνθρωποι σε ασιατικές χώρες βρίσκονται στη φυλακή. Ποιο είναι το έγκλημά τους; Ότι είναι Χριστιανοί.
Πρόκειται για αντικειμενικό δεδομένο το οποίο- παραδόξως- αγνοείται από τα Μέσα. Όσοι προοδευτικοί, με ή χωρίς εισαγωγικά, συνήθως κάνουν θέμα για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εδώ σιωπούν. Αντίθετα, κάνουν πολλή φασαρία- και δικαίως- όταν συναντήσουν καταπίεση Μουσουλμάνων.
Αφορμή για τον προβληματισμό μου υπήρξε μια φράση του Τάκη Θεοδωρόπουλου: «Φεμινίστριες υποστηρίζουν τη μαντίλα και την μπούργκα και άθεοι ζητούν σεβασμό απέναντι στο θρησκευόμενο Ισλάμ, σεβασμό τον οποίον οι ίδιοι δεν δείχνουν απέναντι στον χριστιανισμό».[1]
Περιγράφει συνοπτικά την πραγματικότητα: ναι, κάποιες φεμινίστριες βλέπουν τα συντηρητικά καλύμματα των Μουσουλμάνων γυναικών ως εκφράσεις αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας! Δεν πρέπει να μας παραξενεύει, τελικά, επειδή έχουν πει και χειρότερα. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ορισμένες μεταμοντέρνες φεμινίστριες έχουν χαρακτηρίσει την αυτόβουλη πορνεία ως έκφραση ανεξαρτησίας της γυναίκας!
Εδώ πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη λογική: «Δεν έχει καμία σημασία αν εξευτελίζομαι, αρκεί να αποφασίσω εγώ ελεύθερα να εξευτελιστώ». Για την άποψη αυτή η έμφαση δεν βρίσκεται στην πράξη που κάνω, αλλά στο αν την κάνω ελεύθερα. Γέννημα και αυτή του ηθικού μηδενισμού των ημερών μας.
Επανέρχομαι στο θρησκευτικό πλαίσιο. Αφότου κάποιοι Μουσουλμάνοι εξεγείρονται απέναντι στη Δύση, ορισμένοι Δυτικοί «καθαγιάζουν» οποιαδήποτε επιλογή τους. Πού οφείλεται αυτή η παράδοξη συμμαχία που εντέλει καταλήγει μεροληπτική;
Κατ’ αρχήν στο ενοχικό σύνδρομο της Δύσης (το οποίο έψεξε ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στην Τυραννία της μεταμέλειας). Τα μεν σφάλματα και εγκλήματα της Δύσης απέναντι στον Τρίτο Κόσμο είναι υπαρκτά, το δε αυτομαστίγωμα είναι δυσανάλογο. Εννοώ ως προς τις συνέπειες, αφού καταντά ενδοτικό και σεβαστικό απέναντι στην ανελευθερία και στον σκοταδισμό των μη Δυτικών πολιτισμών και θρησκειών.
Επίσης άλλη αιτία είναι ο πολιτισμικός σχετικισμός τον οποίο εισήγαγε η Μετανεωτερικότητα. (Ας θυμηθούμε τις εξωφρενικές θεωρίες περί «Μαύρης Αθηνάς»). Όλοι οι πολιτισμοί αξίζουν τον σεβασμό των συμβόλων τους αλλά δεν διαθέτουν όλοι την ίδια αξία ως προς το περιεχόμενο. Αλλά, ας μην λησμονούμε, η Μετανεωτερικότητα αρνείται εν γένει να αξιολογήσει το όποιο περιεχόμενο.
Τέλος, σημαντικό ρόλο παίζει το γεγονός πως ο αντιχριστιανισμός ξαναέγινε μόδα. Αναγνωρίζω εδώ ότι στο παρελθόν οι Χριστιανικές Εκκλησίες στην Ευρώπη είχαν δώσει δείγματα καταπίεσης και τυραννίας. Από την άλλη, όμως, τροφοδότησαν τον κόσμο μας με άφθονο αλτρουϊσμό, ηθικό μεγαλείο, ψυχικό βάθος, και πολιτιστική άνθηση. Γιατί ορισμένοι θυμούνται μόνο τα πρώτα; Γιατί φαίνεται να επικρατεί η μνησικακία;
Εξ άλλου, ας προσέξουμε ότι σε ακραίους εκκοσμικευμένους κύκλους συναντά κανείς την διάθεση να εξαφανιστούν από την δημόσια θέα τα θρησκευτικά σύμβολα. Η πρόταση αυτή έχει ως κύριο θύμα την πληθυσμιακά επικρατέστερη θρησκεία, δηλαδή τον Χριστιανισμό. Ας προσθέσουμε σε αυτά και την διεθνή τάση να αποποινικοποιηθή η «βλασφημία» στην τέχνη, καθώς και ότι κατά κανόνα τα «βλάσφημα» λογοτεχνικά και εικαστικά έργα έχουν ως αντικείμενό τους τον Χριστιανισμό και αποφεύγουν προσεκτικά τις άλλες θρησκείες, σοφώς ποιούντα αφού έτσι αυτοπροστατεύονται από κατηγορίες για αντισημιτισμό ή απλά από βόμβες ισλαμιστών.
Κατά συνέπεια αντιλαμβανόμαστε πως η θρησκεία η οποία γέννησε και ενέπνευσε την Ευρώπη ουσιαστικά βρίσκεται υπό δυσμένεια! Ο Χριστιανισμός είναι πλέον δεύτερης κατηγορίας θρησκεία στην Ευρώπη!
Είναι ενδιαφέρον, φυσικά, ότι ανάλογες προσβολές μουσουλμανικών θρησκευτικών συμβόλων συνήθως εκλαμβάνονται από την «προοδευτική» πλευρά ως μισαλλοδοξία και ξενοφοβία, με αποτέλεσμα οι μουσουλμάνοι να τυγχάνουν μεγαλύτερης προστασίας σε σύγκριση με τους Χριστιανούς από την μεταμοντέρνα πτέρυγα της διανόησης. Ας φαντασθούμε μόνο την αντίδρασή τους στο ενδεχόμενο προσβολής μουσουλμανικών συμβόλων από Χριστιανούς.
Πραγματικά, το επίθετο «μισαλλόδοξος» έχει φθάσει στον δημόσιο λόγο να συνοδεύει, σχεδόν αυτοματοποιημένα, τους Χριστιανούς. Σαν να αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα της ιδιότητάς τους. Κάτι που είναι άδικο, φυσικά. Ανέκαθεν δεν υπήρχε πιο μισαλλόδοξη θρησκεία από το Ισλάμ, ιδιαίτερα δε στην σημερινή μαχητική μορφή του (χωρίς να στερείται και αυτό από τις φωτεινές εξαιρέσεις του).
Βέβαια ο δημόσιος λόγος συνηθίζει να χαρακτηρίζεται από κλισέ. Το ζητούμενο, όμως, είναι αυτό που τεκταίνεται στα μυαλά των ανθρώπων, όχι μόνο στα χείλη τους ή στη γραφίδα τους.
Στο προηγούμενο σημείωμα έγραφα πως η αντιδημοκρατικότητα εδραιώνεται χρησιμοποιώντας τα μέσα της δημοκρατίας. Φεύγοντας από το πολιτικό επίπεδο και μεταφέροντας τον προβληματισμό στο πολιτισμικό, βλέπω τον θρησκευτικό μισαλλόδοξο αντιδυτικισμό να επεκτείνεται εκμεταλλευόμενος τη νοοτροπία της Δύσης. Οι ρατσιστικές συμπεριφορές πολύ σωστά επισημαίνονται και στηλιτεύονται, χωρίς ταυτόχρονα να αναλαμβάνεται διεθνής αγώνας για να βγουν από τις φυλακές και να απολαμβάνουν την ελευθερία τους οι Χριστιανοί του Πακιστάν, της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, καθώς και να μην υφίστανται τρομοκρατικές επιθέσεις οι Χριστιανοί της Ινδονησίας.
Αν ο πολιτισμός μας δεν θέλει να αυτοακυρωθεί χρειάζεται να γίνει ακριβοδίκαιος, χωρίς «αγαπημένα παιδιά» τα οποία ευνοεί. Με άλλα λόγια, χρειάζεται να απαλλαγεί από τις ιδεολογικές παρωπίδες και την αυτοκαταστροφική του τάση.