Έχω βαρεθεί τις τελευταίες ημέρες να ακούω τις εκκλήσεις εκπροσώπων, κομμάτων δημοσκόπων, εκλογολόγων, δημοσιογράφων και άλλων, να συσταθεί μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας με τη συμμετοχή όλων, προκειμένου να επέλθει πολιτική σταθερότητα στον τόπο.
Όσο το σκέφτομαι και το περιεργάζομαι όμως τις τελευταίες ημέρες και βλέποντας ειδικά την πόλωση που επέλεξαν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους ειδικά κατά την προεκλογική περίοδο, τόσο διαφωνώ ριζικά με αυτήν την προοπτική.
Και εξηγούμαι: Είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα να υπάρξει πολιτική σταθερότητα, ιδίως μετά από μια περίοδο, όπου πολλές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να εξαντλήσουν τη θητεία και συνεχώς διενεργούνται πρόωρες εκλογές. Όμως είναι πιο σημαντικό για αυτή τη χώρα να υπάρξει μια κυβέρνηση που θα κριθεί όχι μόνο αν εφάρμοσε σωστά ή όχι το μνημόνιο 1, το μνημόνιο 2 και τώρα το μνημόνιο 3 που ψηφίστηκαν στην ελληνική βουλή, αλλά και μια κυβέρνηση, που θα προχωρήσει νομοθετικό έργο που αφορά την καθημερινότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, που δεν έχουν σχέση με τις μνημονιακές δεσμεύσεις, προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς..
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όπως ανέφερε και ο παραιτηθείς πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, το διάστημα των 7 μηνών δεν πρόλαβε να προχωρήσει πολλά θέματα και νομοθετικές πράξεις, καθώς η προτεραιότητα και βαρύτητα δόθηκε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και στην προσπάθεια επίτευξης συμφωνίας. Κάποια από τα νομοσχέδια που λόγω αυτών των ειδικών συνθηκών δεν έφτασαν ποτέ στη Βουλή είναι μεταξύ άλλων, αυτό για την αναδιάρθρωση της παιδείας με αλλαγές σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά και αυτό με τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, με καθορισμό κριτηρίων.
Υπάρχουν και άλλα, αλλά υπάρχει λόγος που εμμένω σε αυτά τα δύο. Δεν θα κάτσω να κρίνω αν είναι καλά ή κακά, έχω άποψη και βάσει αυτής πηγαίνω στην κάλπη και ψηφίζω, αλλά θα εστιάσω σε ένα άλλο ζήτημα. Και τα δύο αυτά νομοσχέδια οι εκπρόσωποι της Ν.Δ. τα έχουν επικρίνει σφόδρα και άφησαν ανοικτά να εννοηθεί ότι θα τα καταψήφιζαν στη Βουλή.
Για αυτό καταλήγω ότι δεν θέλω μια κυβέρνηση συνεργασίας με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, γιατί αν τελικά καταλήξουμε σε αυτή τη λύση, λόγω των δεδομένων διαφωνιών, θα έχουμε κατά τη γνώμη μου μια κυβέρνηση με φτωχό νομοθετικό έργο που θα αρκεστεί απλά στη διαχείριση του 3ου μνημονίου και των δεσμεύσεων, αν και σε αυτό προβλέπω ριζικές διαφωνίες για τα ισοδύναμα μέτρα που θα προταθούν.
Αντίθετα αν έχουμε μια κυβέρνηση με το πρώτο κόμμα και με τη σύμπραξη ενός ή δύο κομμάτων προκειμένου να εξασφαλιστεί κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πιστεύω ότι ελέω του νόμου του ισχυρού θα υπάρξουν κι άλλες νομοθετικές παρεμβάσεις πέραν των δημοσιονομικών.
Άλλωστε αν ήταν απλώς να έχουμε μια κυβέρνηση που θα τηρήσει απλά τη συμφωνία με τους εταίρους και δεν θα αναλάβει πρωτοβουλίες για καίρια ζητήματα, όπως της παιδείας, του μεταναστευτικού, της ανεργίας και πολλά άλλα που αφορούν την καθημερινότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, δεν υπήρχε λόγος να γίνουν εκλογές.
Το 3ο μνημόνιο ψηφίστηκε με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή και από 222 βουλευτές και η εφαρμογή του, ήταν κάτι από περισσότερο δεδομένη.