Όσο γίνεται όλο και πιο επίκαιρη η συζήτηση για το ποια θα είναι τα υποψήφια πρόσωπα για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ποιοι θα ψηφίσουν ποιους, πόσοι τάσσονται υπέρ ποίων και ούτω καθ' εξής - ασυναίσθητα μου έρχονται στο μυαλό εκείνα τα μακρινά Χριστούγεννα του 2009.
Τότε που ακόμα μπουσουλούσαμε στους πρώτους μήνες της κρίσης και οι λέξεις spreads, ΔΝΤ και Τρόικα, μας ακούγονταν ολίγον υπερβολικές.
Τα Χριστούγεννα εκείνα λοιπόν, ήταν τα πιο ανέμελα των τελευταίων ετών. Αθόρυβα. Με χιόνια στο καμπαναριό. Μακριά από φασαρίες και κοσμικότητες. Με παλιούς καλούς φίλους και φίλες. Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ολλανδίας. Λίγο ακόμα και θα πίστευα ξανά στον Άη Βασίλη και στους καλικάντζαρους. Εκεί όπου το μακρινό Άμστερνταμ θεωρείται η πηγή όλων των κακών. Στην ταπεινή-πλην-τιμία κωμόπολη ονόματι Ντόρντρεχτ. Εκεί όπου η χριστουγεννιάτικη θεία λειτουργία παρέμεινε κοινωνική υποχρέωση. Το τζάκι αναμμένο με παππούδες, εγγόνια και δισέγγονα γύρω από το τραπέζι - και φυσικά, η τηλεόραση αναμμένη στη μέση του σαλονιού.
Παραμονές Χριστουγέννων και λίγο πριν το κεντρικό δελτίο ειδήσεων, η πάλαι ποτε Βασίλισσα Βεατρίκη, με ήρεμη και σταθερή φωνή, καθισμένη στο γραφείο της με τον χιονισμένο κήπο να φαίνεται από το παράθυρο στα δεξιά της, εκφωνούσε το Χριστουγεννιάτικο μήνυμά της. Το βλέμμα της με μητρική στοργή στραμμένο στο ότο-κιού -και στους υπηκόους της-.
Η Βεατρίκη της Ολλανδίας δεν είχε πει ούτε μία λέξη για την οικονομική κρίση. Σε αντίθεση με τον αγχωτικό Βέλγο ομόλογό της, που νουθετούσε Βαλόνους και Φλαμανδούς να αποφασίσουν επιτέλους να συγκυβερνήσουν για να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει τις δύσκολες μέρες που έρχονται για την οικονομία. Σε αντίθεση και με τη Βασίλισσα Ελισάβετ που εκτός των οικονομικών, είχε έννοια τους φαντάρους της που βρίσκονταν κάπου στο μακρινό Αφγανιστάν.
Και ενώ όλοι οι άλλοι αρχηγοί των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν ως πρώτη προτεραιότητα τι μέλλει γενέσθαι με το ευρώ, η Βασίλισσα Βεατρίκη είχε αποφασίσει πως το δικό της διάγγελμα των Χριστουγέννων του 2009 θα είχε παντελώς διαφορετική ατζέντα: Την κοινωνική αποξένωση. "Τα email και τα sms που αντί να φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, τελικά τους αφήνουν άθικτους, ασφαλείς αλλά απομονωμένους, κυριολεκτικά κρυμμένους πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή". Την υψηλή τεχνολογία που άλλες ανάγκες είχε κληθεί να καλύψει, αλλά τελικά πιο πολλά ήταν τα προβλήματα που δημιούργησε.
Δεν πίστευα στ' αυτιά μου, ακούγοντας όσα είχε πει ειδικά εκείνο το βράδυ. Τη στιγμή που η υπόλοιπη Ευρώπη μιλούσε για τα spreads και τους οίκους αξιολόγησης, τα ολλανδικά ΜΜΕ για εβδομάδες ασχολούνταν με το πόσα sms στέλνει ο μέσος Ολλανδός το μήνα και αν λέει καλημέρα το πρωί στο γείτονα. Σελίδες επί σελίδων οι κοινωνιολογικές αναλύσεις στις εφημερίδες, μέχρι που ξεσπάθωσαν διάφοροι ειδικοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λέγοντας ότι "μα τι κάθεται και λέει η βασίλισσα; δεν έχει ιδέα τι είναι το ίντερνετ!"
Όσο για τον κόσμο : Τις υπόλοιπες μέρες των διακοπών μου στην ολλανδική επαρχία, όλο και συχνότερα ακούγονταν στις καφετέριες κάποιες παρατηρήσεις του τύπου "Άσε βρε παιδί μου αυτό το κινητό σου, να μιλήσουμε σαν άνθρωποι πια! Δεν άκουσες τη Βεατρίκη τις προάλλες;"
Όχι. Μη με παρεξηγήσετε. Δεν θέλω πίσω τον βασιλιά. Ούτε θέλω τη Βασίλισσα Βεατρίκη αντί του Προέδρου της Δημοκρατίας μας.
Δεν θέλω όμως άλλο Πρόεδρο που θα βολεύει πλειοψηφίες. Ούτε θέλω να επιλέγεται επειδή είχε 'μακρά πορεία' στην όποια κομματική ιεραρχία. Είναι κοινό μυστικό ότι, αυτό το τελευταίο ειδικά, πολύ λίγους αφορά πια.
Όμως δεν θα ντραπώ να ομολογήσω πως, ναι, θα ήθελα έναν -ή μία!- Πρόεδρο, που να μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι λίγο "παιδί". Να μου πει τι δεν κάνω σωστά και τι μπορώ να διορθώσω. Πώς μπορώ να ζήσω καλύτερα προς όφελος όλων και όχι εις βάρος των άλλων.
Έναν ή μία Πρόεδρο Δημοκρατίας-σύμβολο κοινωνικής αλληλεγγύης, που να μου υπενθυμίζει τι είναι αυτό που με ενώνει με τους άλλους συμπολίτες μου. Που θα μου υποδείξει με απλό τρόπο, πώς να κάνω καλύτερη τη ζωή μου στα μικρά, καθημερινά πράγματα.
Έναν ή μία Πρόεδρο, που ακόμα κι όταν ξέρω ότι βλέπει με ενδιαφέρον κάποιο ότο-κιου, να μπαίνω στον πειρασμό να νομίζω ότι - πού ξέρεις; - ίσως μιλάει (και) σε μένα.