Κούκος μονός (σε ένα ή σε δύο ταμπλό;)

Ένας ιδιότυπος Μαξιμου-ιστικός, συγκεντρωτισμός που ενώ χρησιμοποιεί το Κράτος ως πολιτικό εργαλείο δίνει -επικοινωνιακά- την εντύπωση ότι βρίσκεται σε «αυτοάμυνα». Πρωτάκουστον; Ίσως όχι. Το να νιώθει όμως ανασφαλής η Κυβέρνηση, και μάλιστα της Αριστεράς, δεν είναι καθόλου καλό σημάδι. Δεν φοβάμαι τη γενικευμένη αστυνόμευση (κατά παντός πιθανού «εχθρού»). Με τρομάζει όμως η κόπωση του κοινοβουλευτισμού, η μερική υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και των δομών του υπέρ «λαογέννητων» αυθόρμητων κινημάτων, ο μετα-δεκεμβριανός διχαστικός λόγος.Δεν προφητεύω, δεν καταγγέλλω, δεν κατηγορώ. Απλώς στοχάζομαι (για να υπάρχω ως κοινωνικός αριστερός).
shutterstock

Δεν είναι τίποτα

είναι τα χρόνια σου, που επιστρέφουν

και διεκδικούν τα δικαιώματά τους

Χρ. Ρουμελιώτης, Δεν είναι τίποτα

Αναρωτιέμαι πώς νοεί η Κυβερνώσα Αριστερά την αστική νομιμότητα και τη δημοκρατία, τη μόνη που υπάρχει και οφείλει να υπηρετήσει/προστατεύσει (μέχρι...νεωτέρας;). Κρίνουν ότι αν ένα στέλεχος (ή μια συνιστώσα) δηλώνουν ότι συμφωνούν, ότι αν ένας άλλος παράγοντας εκφράζει τη διαφωνία του και αν ο Πρωθυπουργός δεν λέει ούτε το ένα ούτε το άλλο (δηλαδή αφωνεί) τότε καλύπτεται το σύνολο των απόψεων και κατά συνέπεια η Κυβερνώσα Αριστερά καθίσταται αυτομάτως «εθνική»;

Οι περισσότεροι (δήθεν) αντιστασιακοί (στον εαυτό τους; στο κόμμα τους; στην Κυβέρνησή τους;) δεν έχουν καν το τσαγανό να υπερασπιστούν τις απόψεις τους.

Συνεχώς ακούς «Άλλα εννούσα. Φταίνε τα ΜΜΕ».

Δυοίν θάτερον: ή δεν ξέρουν ελληνικά και δεν μπορούν να διατυπώνουν καθαρά τις ιδέες τους ή είναι ψευτόμαγκες διπλής όψεως.

Ούτε διεθνιστές, ούτε εθνικιστές, ούτε ευρωπαίοι, ούτε βαλκάνιοι.

Τί στο καλό είναι; Και τί ακριβώς κάνουν;

Νόμος υπό αίρεσιν, αντιθεσμικός (συχνά και αντιευρωπαϊκός) πατριωτισμός, προστατευόμενοι του Κινήματος-Κράτους και του Κράτους-Ιδεολογία, καπέλωμα της κοινωνίας των πολιτών: μερικά από τα αρνητικά φαινόμενα του «πρώτου πολιτικού αριστερού έτους σωτηρίας».

Ένας ιδιότυπος Μαξιμου-ιστικός, συγκεντρωτισμός που ενώ χρησιμοποιεί το Κράτος ως πολιτικό εργαλείο δίνει -επικοινωνιακά- την εντύπωση ότι βρίσκεται σε «αυτοάμυνα». Πρωτάκουστον; Ίσως όχι. Το να νιώθει όμως ανασφαλής η Κυβέρνηση, και μάλιστα της Αριστεράς, δεν είναι καθόλου καλό σημάδι.

Δεν φοβάμαι τη γενικευμένη αστυνόμευση (κατά παντός πιθανού «εχθρού»). Με τρομάζει όμως η κόπωση του κοινοβουλευτισμού, η μερική υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και των δομών του υπέρ «λαογέννητων» αυθόρμητων κινημάτων, ο μετα-δεκεμβριανός διχαστικός λόγος.

Δεν προφητεύω, δεν καταγγέλλω, δεν κατηγορώ.

Απλώς στοχάζομαι (για να υπάρχω ως κοινωνικός αριστερός).

Δημοφιλή