Η κυβερνητική ηγεσία διαπιστώνει ότι η πολιτική που εφάρμοσε έναντι των Ευρωπαίων εταίρων και πιστωτών λειτουργεί σαν μπούμερανγκ. Η λεγόμενη επιθετική διαπραγμάτευση δεν οδηγεί πουθενά γιατί η Ευρωζώνη -ακόμη και οι υπερχρεωμένες χώρες που οδηγήθηκαν αναγκαστικά σε μνημόνιο- πηγαίνει πολύ καλύτερα βάσει συγκεκριμένων κανόνων που δεν δέχονται να αλλάξουν οι άλλες 18 κυβερνήσεις.
Το πολιτικό γάντι που έριξε ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας στις κεντροδεξιές και τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις, είχε και αυτό το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αντί να αλλάξουν την πολιτική τους δεχόμενες πολιτική πίεση από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους επίδοξους μιμητές του, την έκαναν πιο αυστηρή, στέλνοντας το μήνυμα στους ψηφοφόρους τους ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η κακή πορεία της ελληνικής οικονομίας φαίνεται να τους δικαιώνει αν κρίνουμε και από το ξεφούσκωμα των εκλογικών ποσοστών των αντισυστημικών κομμάτων.
Ούτε ο φόβος ενός ελληνικού ντόμινο, τον οποίο επικαλέστηκε ο κ. Τσίπρας κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Μόσχα, εντυπωσιάζει πλέον τους Ευρωπαίους εταίρους και πιστωτές. Εάν έπεφτε η Ελλάδα το 2010 ή το 2012 θα υπήρχε κίνδυνος αποσταθεροποίησης της οικονομίας της Νότιας Ευρώπης. Τώρα δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, χαρακτηριστικό το παράδειγμα της πρώην μνημονιακής Πορτογαλίας που έχει καταφέρει να διαθέτει τα διετή ομόλογα του Δημοσίου της με αρνητικά επιτόκια, όταν το επιτόκιο στα ανάλογα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου κινείται γύρω στο 25%.
Οι βασικές παραδοχές στις οποίες στήριξε η κυβέρνηση τη λεγόμενη επιθετική διαπραγμάτευση με τους εταίρους αποδεικνύονται όλες λάθος. Στην πολιτική, πάντως, οι ηγέτες δεν κρίνονται τόσο από τα λάθη τους όσο από την ικανότητά τους να τα διορθώνουν γρήγορα και αποτελεσματικά.