Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας από την σκοπιά του έλλογου πολίτη μπορεί υπό προϋποθέσεις να ξεκινήσει μια θετική πορεία της χώρας. Από την σκοπιά της ταλαιπωρημένης Κεντροαριστεράς, θα μπορούσε να είναι μια πολύ καλή εξέλιξη που κάνει αναγκαία κι απαραίτητη την ανάληψη της ευθύνης για το δικό της δύσκολο στοίχημα. Ναι, οι λέξεις είναι ηθελημένα προσεκτικές, χωρίς βεβαιότητες και με μετρημένη την όποια αισιοδοξία, αλλά η πείρα κι η εγχώρια ιστορία ειναι οπαδοί των μικρών καλαθιών και του βήμα προς βήμα αναστοχασμού.
Γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν έγινε, ούτε μπορεί εύκολα και αναίμακτα να γίνει κάτι άλλο από μια μεγάλη σούπα οπαδών με διαφορετικές αφετηρίες.
Και μια περίπλοκη συμμαχία βαρόνων και καπετανάτων με προβληματικό παρελθόν κι αλληλοαναιρούμενους στόχους. Κυρίως όμως ένα συμπίλημα θετικών αναφορών και καταστρεπτικών πρόσφατων ή παλιότερων αμαρτιών. Με αυτά όμως έχει να παλέψει - αν εννοεί αυτά που λέει - ο νέος πρόεδρος της.
Τότε γιατί ειναι μια θετική εξέλιξη για τη χώρα και την Κεντροαριστερά; Κι ακόμη περισσότερο, πώς αυτό κουμπώνει κι απαντά με την λογική ανησυχία ότι η πιθανότητα μιας Νέας Δημοκρατίας σε ρόλο μεταρρυθμιστικού πόλου και μάλιστα με σοβαρές πιθανότητες εκλογικής επιτυχίας απέναντι στην πολιτική λογική Τσίπρα, θα καταπιεί μια ήδη αργοπορημένη, κατατρεγμένη από τα δικά της φαντάσματα και σπαρασσόμενη Κεντροαριστερά;
Για μια σειρά λόγους, πιστεύω, όλους σοβαρούς. Μερικοί μόνο που μπορούν να δείξουν κατεύθυνση και να αναδείξουν την συζήτηση:
1. Η ρητορική, τουλάχιστον, του Κυριάκου Μητσοτάκη επαναφέρει την ατζέντα εκεί που πρέπει. Στο παραγωγικό μοντέλο και στην ανάγκη αλλαγής του, στις δουλειές, στην ανεργία που πρέπει πάση θυσία να μην αφήσουμε να σκοτώσει την χώρα. Και στα νούμερα και τις προτάσεις που είναι, αποδεδειγμένα κι εδώ πια μετά την τραγική εμπειρία του περασμένου καλοκαιριού, τα μοναδικά όπλα υπέρ των ανθρώπων. Κι αυτά ανεξάρτητα με την κατεύθυνση και την πρόταση της κάθε πολιτικής σκοπιάς, ανεξάρτητα με την δίκη του πρόταση.
2. Η ατζέντα αυτή, οι προτάσεις, θα αναγκάσουν αν είναι όντως σοβαρές και με στόχο, τόσο τον Τσίπρα αλλά και την Κεντροαριστερά να σοβαρευτούν, όσο γίνεται ο καθένας. Για να μπορέσουν να απαντήσουν και να αναδείξουν τους δικούς τους στόχους. Στην πολιτική διαχείριση της ελληνικής οικονομικής καταστροφής κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερδίσει. Εκεί πρέπει να διαφέρουν οι πολιτικές προτάσεις κι όχι στο ποιος θα πάρει καλύτερη ή χαλαρότερη παράταση του αναπόφευκτου. Κι αυτή είναι η χαραμάδα που μια πιθανή φιλελεύθερη πρόταση της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη θα ανοίξει στο πολιτικό σκηνικό.
3. Δεν είναι εθνικιστής, είναι ευρωπαϊστής κι υπέρμαχος του δημοκρατικού ευρωπαϊκού πολιτισμού. Κι αυτό, όσο κι αν φαίνεται απλό, η πρόσφατη ιστορία έδειξε ότι κάθε άλλο παρά λυμένο είναι για τις πολιτικές μας δυνάμεις, το πολιτικό μας προσωπικό και ακόμη χειρότερα και για μεγάλες μάζες των συμπολιτών μας.
4. Ειδικά για την Κεντροαριστερά: στην ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία, κάθε πολιτική ιδεολογία χτίστηκε μεταπολεμικά με όρους καθρέπτη του αντιπάλου που διάλεγε. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία χτίστηκε μιλώντας και διαφωνώντας, με τους ίδιους όμως μεταπολεμικούς όρους ειρήνης και δημοκρατίας με τον αντίπαλο της, τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό. Στη χώρα μας, μια «ερζάτς» σοσιαλδημοκρατία μπολιασμένη με εθνολαϊκισμό - που επιζεί και συνεργάζεται με μεγάλη ευκολία μέσα στον «ριζοσπαστισμό» της κυβέρνησης και του κόμματος Τσίπρα - διάλεξε ως αντίπαλο και οικοδομήθηκε αντιπαραθετικά στον κρατικισμό και την αντιπαροχή που ονομάστηκε, λανθασμένα ίσως, καραμανλισμός. Για να χτιστεί μια νέα ευρωπαϊκή πρόταση αναδιανομής προς όφελος των πραγματικά αδυνάτων αλλά και της κοινωνίας, με όρους μέλλοντος και συνολικής κοινωνικής ανάπτυξης χρειάζεται έναν αντίπαλο με ξεκάθαρα φιλελεύθερα και εμπροσθοβαρή χαρακτηριστικά.
5. Τέλος, η φύση κι η πολιτική απεχθάνεται τα κενά. Και ποτέ δεν φταίνε οι άλλοι που τα καλύπτουν αν εσύ δεν μπορείς ή δε θες να το προσπαθήσεις. Κι ο χειρότερος τρόπος να (μην) τα καλύψεις είναι ο πανικόβλητοι αφορισμοί, οι προβληματικές περιχαρακώσεις κι οι ασυλλόγιστες αντιδράσεις κάθε είδους. Κι ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.
Μένει να δούμε δείγματα γραφής, λοιπόν, από τον νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Κι επείγει να ξαναδούμε κι επιτέλους να προχωρήσουμε όσοι μιλάμε για μια νέα κεντροαριστερή πρόταση το δύσκολο στοίχημα, την τελευταία, πραγματικά όμως τελευταία μας, ευκαιρία. Μετά από αυτό, rien ne va plus, και για αυτούς που απέτυχαν, και αυτούς που μόχθησαν φορτώνοντας αυτοδιαψεύσεις κι αυτοαναιρέσεις, κι αυτούς που αναθεώρησαν, κυρίως όμως για όσους δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να προσπαθήσουν.