Είμαστε στο 2017: Γιατί μερικοί άνδρες ζητούν ακόμη την άδεια του πατέρα της συντρόφου τους για να την παντρευτούν;

Προσωπικά, θα ένιωθα προσβολή αν ένας άντρας ζητούσε την άδεια του πατέρα μου (για να με ζητήσει σε γάμο) -ή στην περίπτωσή μου, του παππού μου. Είναι απολύτως δική μου επιλογή και κανείς άλλος δε θα έπρεπε να ελέγχει τι αποφασίζω ή όχι για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Με τον ίδιο τρόπο, τι γίνεται αν μια γυναίκα κάνει πρόταση στο σύντροφό της; Πιστεύω πως οι πιο πολλοί άντρες θα το έβρισκαν αστείο, να τον ζητήσει δηλαδή από τους γονείς του πριν κάνει στον ίδιο πρόταση.
IPGGutenbergUKLtd via Getty Images

Θέλω να πιστεύω ότι ζώντας στο 2017, πλησιάζουμε όλο και περισσότερο σε ένα κόσμο που οι άνδρες και οι γυναίκες θεωρούνται ίσοι. Οπότε γιατί μερικοί άνδρες νιώθουν την ανάγκη να ζητήσουν την άδεια του πατέρα για να παντρευτούν την κόρη του;

Στην πρόσφατη ταινία "Why Him?", η γυναίκα πρωταγωνίστρια εκπληρώνει την υπερβολικά αρρενωπή νοοτροπία του φίλου της και του μπαμπά της να την «έχουν σαν ιδιοκτησία» σα να ήταν «αντικείμενο», παρόλα αυτά κανείς δε στέκεται στο ότι ο φίλος της ζητά την άδεια του πατέρα της για να την παντρευτεί, πριν το ζητήσει από την ίδια. Παρόλο που τελικά λέει όχι στην πρόταση προκειμένου να τελειώσει το πτυχίο της και να ξεκινήσει την ίδρυση μιας ΜΚΟ (εξαιρετική επιλογή), το γεγονός ότι όλη η αφήγηση της ταινίας βασίζεται στην παρουσίαση αυτής της συμφωνίας μεταξύ πατέρα και φίλου, τονίζει το πόσο δρόμο έχουμε να διανύσουμε ακόμα στο κομμάτι του πολιτισμού.

Η παράδοση αυτή προέρχεται από μια εποχή που ήταν ανήκουστο να συγκατοικούν πριν το γάμο άνδρες και γυναίκες και που οι γυναίκες ήταν υπό την επίβλεψη και τον έλεγχο των γονιών τους, μέχρι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτού που σήμερα αποκαλούμε εφηβεία. Έχουμε αφήσει (ευτυχώς) πολλά από αυτά πίσω μας - αλλά το να ζητάς «άδεια» φαίνεται ότι είναι κάτι που δε μπορούμε να εγκαταλείψουμε.

Στην έρευνά της για το 2015, η ιστοσελίδα γάμων The Knot βρήκε πως το 77% των ανδρών είχε ζητήσει την άδεια του πατέρα (ή των γονιών) για την ευλογία του(ς) πριν κάνει πρόταση γάμου - ένας αριθμός που ανέβηκε από το 71% του 2011. Ο βασικός λόγος που γίνεται αυτό φαίνεται να οφείλεται σε συναισθήματα κοινωνικής υποχρέωσης και εθιμοτυπίας και σε πολλές περιπτώσεις, επειδή ο σύντροφός τους περίμενε κάτι τέτοιο -κάτι το οποίο είναι εντελώς δίκαιο. Κάθε ζευγάρι θα πρέπει να κάνει αυτό που του ταιριάζει -απλώς σιγουρευτείτε πως είναι κάτι που ευχαριστεί εξίσου και το σύντρόφό σας.

Προσωπικά, θα ένιωθα προσβολή αν ένας άντρας ζητούσε την άδεια του πατέρα μου -ή στην περίπτωσή μου, του παππού μου. Είναι απολύτως δική μου επιλογή και κανείς άλλος δε θα έπρεπε να ελέγχει τι αποφασίζω ή όχι για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Με τον ίδιο τρόπο, τι γίνεται αν μια γυναίκα κάνει πρόταση στο σύντροφό της; Πιστεύω πως οι πιο πολλοί άντρες θα το έβρισκαν αστείο, να τον ζητήσει δηλαδή από τους γονείς του πριν κάνει στον ίδιο πρόταση. Και μιλάω μόνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια, καθώς δε νιώθω ότι μπορώ να εκπροσωπήσω την LGBTQ+ κοινότητα, έχοντας εμπειρίες σαν ετερόφυλη γυναίκα, όμως είμαι σίγουρη πως το κοινωνικό ναρκοπέδιο που περιβάλλει το γάμο συνεχίζεται.

Σταματάει όμως το θέμα στην πρόταση γάμου;

Όχι. Ακόμα και στην ίδια την τελετή του γάμου, πολλές νύφες συνοδεύονται στο διάδρομο προς το μυστήριο, περιμένοντας να τις «δώσουν» στους παρτενέρ τους που περιμένουν - και έτσι η ιδιοκτησία και η αντικειμενικότητα συνεχίζεται. Ξέρω πως είναι μόνο συμβολικό αυτή τη μέρα και εποχή, αλλά προέρχεται από μια εποχή που δεν ήταν (συμβολικό) και οι γυναίκες δίνονταν -με προίκα και με όλα τα άλλα- στον πλειοδότη. Παντρεμένες, χωρισμένες, χήρες, με ή χωρίς σχέση, δεν έχουμε την ανάγκη να μας «δίνουν» σε κάποιον για να ξέρουμε ότι αξίζουμε τον κόσμο ολόκληρο, για μας και για όποιον είναι τόσο τυχερός ώστε να είναι στη ζωή μας.

Και ύστερα υπάρχει και η προσδοκία να πάρει η γυναίκα το όνομα του συζύγου της, η οικογένειά της να πληρώσει το γάμο, και ούτω καθεξής, αν και το τελευταίο φαίνεται να είναι περισσότερο ανέκδοτο εις βάρος των γονιών της νύφης, παρά μια προσδοκία.

Αυτά τα έθιμα χειραγωγούν τις γυναίκες αφαιρώντάς τους τη φωνή, υποβιβάζοντάς τες σε απλά αντικείμενα, τα οποία θα αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης, ανταλλαγής, αλλά ποτέ μέρος του διαλόγου. Και ξέρετε κάτι; Το να μετατρέπονται οι γυναίκες σε αντικείμενα είναι κάτι με το οποίο διαφωνώ με κάθε τρόπο ή μορφή. Είμαστε ίσοι με κάθε τρόπο, είμαστε αυτόνομα όντα και σίγουρα αρκετά έξυπνα ώστε να αποφασίζουμε για εμάς.

Οπότε, γιατί δεν αφήνουμε αυτή την -πραγματικά απαρχαιωμένη- παράδοση πίσω μας, ε;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στη Huffington Post UK και μεταφράστηκε στα ελληνικά.