Είναι σε όλους φανερό πως έχουμε εισέλθει στην τελευταία φάση της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας και τους θεσμούς.
Δεν είναι ακόμα η ώρα της αποτίμησης καθώς το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά προδιαγεγραμμένο είναι.
Αυτό που πρέπει να αναλογιστούμε είναι ποιες είναι οι εναλλακτικές μας ώστε να πάρουμε αποφάσεις για τα επόμενα βήματα με ψυχραιμία και ενάργεια.
Είναι πολλοί αυτοί που από αφέλεια ή άγνοια μάς λένε πως μπορούμε να πάμε στη δραχμή με μόνο κόστος «κάποιους λίγους μήνες δυσφορίας». Αυτό μάλλον θυμίζει το συνωστισμό στη Σμύρνη.
Η μετάβαση στη δραχμή υπό όρους ρήξης θα είναι αυταρχική διαδικασία. Αυτό ισχύει για δύο λόγους. Γιατί καταλύει στην πράξη την Δημοκρατία (δεν υπάρχει εντολή ρήξης· τουναντίον το 80% των Ελλήνων απαιτούν παραμονή στο ευρώ) αλλά και γιατί η μετάβαση θα σημάνει τον περιορισμό πολλών ελευθεριών των πολιτών (μεταφοράς κεφαλαίων, ελευθερίας μετακίνησης κτλ.).
Ας μην ξεχνάμε πως οι σημερινές γενιές έχουν μάθει να ανήκουν στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, να ταξιδεύουν και να κινούνται ελεύθερα, να μπορούν να εργάζονται σε ένα μεγάλο γεωγραφικό χώρο ενώ η σφαίρα επιρροής της χώρας μας έχει αυξηθεί σημαντικά. Ο περιορισμός τους στα όρια της Ελλάδος ισοδυναμεί με απώλεια εδαφών.
Ακόμη και πρακτικά μιλώντας όμως, η μετάβαση χρειάζεται συγκεκριμένο και καλά συντονισμένο σχέδιο. Αυτή η κυβέρνηση έχει πολλές φορές ήδη αποδείξει - από την κατάληψη της πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών μέχρι τον ακτοπλοϊκό αποκλεισμό του Άη Στράτη - πως δε μπορεί να υλοποιήσει αποτελεσματικά τις δράσεις που απαιτούνται.
Θα είναι λοιπόν τραγικό αν η χώρα μετά από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας και θυσιών χάσει τη θέση της στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Αλλά αν για κάποιους αυτές οι ελευθερίες μοιάζουν «αστικά όνειρα», και νομίζουν πως οι φυλακισμένοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε παρά τις αλυσίδες τους, ίσως θα πρέπει να αναλογιστούν πως ρήξη θα σημάνει φτωχοποίηση του 80% του ελληνικού λαού.
Αυτός είναι ο λόγος που το Ποτάμι προσφέρει τη στήριξή του στη συμφωνία χωρίς να ζητά ανταλλάγματα από τον Πρωθυπουργό. Οι ευθύνες του κ. Τσίπρα είναι μεγάλες και για αυτόν το λόγο.
Η κυβέρνηση πρέπει να εξασφαλίσει μια συμφωνία με τους εταίρους, αφού οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας καθιστούν αναγκαία την επίτευξή της. Η πρόταση που έχει παρουσιαστεί από τους εταίρους έχει περισσότερη λιτότητα και λιγότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ενώ στην πραγματικότητα αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα ριζικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Ο Πρωθυπουργός πρέπει να αποφασίσει τη στρατηγική «εξόδου» από την κρίση διαπραγμάτευσης. Πρέπει να ξέρει τι ζητάει από τους εταίρους και τι είναι διατεθειμένος να δώσει.
Μόνο αν αναλάβει προσωπική πρωτοβουλία ώστε να ξεπεραστεί το αδιέξοδο στις συζητήσεις, μπορούμε να έχουμε λύση στο δράμα που εξελίσσεται καθώς οι εταίροι έχουν περάσει στο Plan B και επεξεργάζονται σενάρια πτώχευσης.
Ας μη φοβηθεί. Ο Ελληνικός λαός έχει κατανοήσει ότι μια συμφωνία θα συνοδεύεται από μέτρα αλλά ακόμα και έτσι τη στηρίζει γιατί έχει αντιληφθεί ότι υπάρχουν και άλλοι γεωπολιτικοί λόγοι για τους οποίους θα πρέπει να μείνουμε στον πυρήνα της Ευρώπης.
Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να τολμήσει.
Σε αντίθετη περίπτωση η ιστορία θα είναι αμείλικτη.